دعای دویست‌ و سی‌ و پنج – بعد از نماز

امام عصـر (علیه‌السلام) در حدیثی طولانی فرمود: آیا می‌دانید كه امام زین العابدین (علیه‌السلام) در دعای خود بعد از نـماز چه می‌گفت؟ گفتیم: یاد می‌گیریم.

فرمود: آن حضـرت می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ بِاِسْمِكَ الَّذِی بِهِ تَقُومُ السَّمٰاءُ وَالْاَرْضُ، وَبِاسْمِكَ الَّذِی بِهِ تَجْمَعُ الْمُتَفَرِّقَ، وَبِهِ تُفَرِّقُ الْمُجْتَمِعَ، وَبِاسْمِكَ الَّذِی تُفَرِّقُ بِهِ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْبَاطِلِ، وَبِاسْمِكَ الَّذِی تَعْلَمُ بِهِ كَیْلَ الْبِحَارِ وَعَدَدَ الرِّمَالِ، وَوَزْنَ الْجِبَالِ أَنْ تَفْعَل بیٖ (كذا وكذا).

خداوندا از تو می‌خواهم به نامی از تو که آسمان و زمین به آن پایدارند، و به نامت که به آن گرد می‌آوری پراکنده را، و به آن پراکنده می‌سازی گرد آمده را، و به نامت که جدا می‌سازی به آن میان حق و باطل را، و به نامت که به آن می‌دانی پیمانۀ دریاها را و شماره ریگ‌ها را، و وزن کوه‌ها را (که با من چنین و چنان کنی).