دعای دویست‌ و سی‌ و چهار – هنگام فارغ شدن از نـماز فریضه یا نافله

اَللّٰهُمَّ لاٰتَجَعَلْنٰا فیٖ هٰذَا الْوَقْتِ مِنْ رَحْمَتِك مَحْرُومِینَ، وَلاٰ لِفَضْلِ مٰا نُؤَمِّلُهُ مِنْ عَطَائِكَ قَانِطِینَ.

خداوندا، در این وقت ما را محروم از رحمتت قرار مده و از فضل آنچه آرزومندیم از عطایت مأیوس مفرما.

اَللّٰهُمَّ خُصَّنٰا بِعَظِیمِ الْاَجْرِ، وَكَرِیمِ الذُّخْرِ، وَحُسْنِ الشُّكْرِ، وَدَوٰامِ الْیُسْـرِ.

خداوندا، ما را مخصوص بدار به پاداش عظیم و ذخیرۀ ارجمند و نیکی سپاس و دوام آسان بودن زندگی.

اَللّٰهُمَّ اقْبَلْنٰا، وَتَقَبَّلْ مِنّٰا، وَاقْلُبْنٰا مُنْجِحِینَ، وَاغْفِرْ لَنٰا ذُنُوبَنٰا أَجْمَعِینَ، وَلاٰ تُهْلِكْنٰا مَعَ الْهَالِكِینَ، وَلاٰ تَصْـرِفْ عَنّٰا رَحْمَتَكَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

خداوندا، ما را بپذیر، و از ما بپذیر، و ما را رستگار بازگردان، و ببخش برای ما همۀ گناهان‌مان را، و ما را هلاک مگردان همراه هلاک شوندگان، و رحمتت را از ما مگردان ای مهربان‌ترین مهربانان.

اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنَا فیٖ هٰذَا الْوَقْتِ مِمَّنْ سَأَلَكَ فَأَعْطَیْتَهُ، وَشَكَرَكَ فَزِدْتَهُ وَطَلَبَ إِلَیْكَ فَقَبِلْتَهُ، وَتَوَسَّلَ إِلَیْكَ مِنْ ذُنُوبِهِ كُلِّهَا فَغَفَرْتَهَا لَهُ یٰاذَا الْجَلاٰلِ وَالْاِكْرَامِ.

خداوندا، ما را در این وقت قرار ده از جملۀ آنان که از تو خواست و به او عطا کردی، و سپاست گفت و افزونش نـمودی و از تو درخواست نـمود و او را پذیرفتی، و به تو متوسل شد از گناهانش به طور کلی و آنها را بر او بخشیدی، ای دارندۀ شکوه و بزرگواری.

اَللّٰهُمَّ وَفِّقْنَا، وَسَدِّدْنَا، وَاعْصِمْنَا، وَاقْبَلْ تَضَـرُّعَنَا، یٰا خَیْرَ مَنْ سُئِلَ، وَیٰا أَرْحَمَ مَنِ اسْتُـرْحِمَ، یٰا مَنْ لاٰیَخْفىٰ عَلَیْهِ إِغْمٰاضُ الْجُفُونِ، وَلاٰ لَحَظَاتُ الْعُیُونِ، وَلاٰ مَا اسْتَتَـرَ فِی الْمَكْنُونِ، وَلاٰ مَا انْطَوَتْ عَلَیْهِ مَضْمُونُ الْقُلُوبِ، بَلْ كُلٌّ قَدْ أَحْصَاهُ عِلْمُكَ، وَوَسِعَهُ حِلْمُكَ بِلاٰ مَؤُونَةٍ وَكُلْفَةٍ، وَلَا اخْتِلاٰفٍ آدَكَ.

خداوندا، ما را توفیق ده و استوار بدار و حفظ کن، و تضـرع ما را بپذیر، ای بهتـرین کسی که از او درخواست شده و ای مهربان‌ترین کسی که از او مهربانی طلب شد، ای آنکه بر او پنهان نباشد بستـن پلک‌ها، و نه نگرش چشم‌ها و نه آنچه پنهان گردید در پنهانی، و نه آنچه در بر گرفته است درون دل‌ها، بلکه همۀ آن را علم تو شمارش نـموده و حلم تو در بر گرفته است بدون هزینه و زحمت، و نه رفت و آمد سنگین بر تو.

سُبْحَانَكَ تَعَالَیْتَ عَمّٰا یَقُولُ الظّٰالِمُونَ عُلُوًّا كَبِیراً، تُسَبِّحُ لَكَ السَّمٰاوَاتُ بِأَقْطَارِهَا، وَالْاَرَضُونَ بِأَكْنَافِهَا، وَجَمِیعُ مٰا ذَرَأْتَ وَبَرَأْتَ مِنْهُنَّ، وَإِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلّٰا یُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ، فَلَكَ الْحَمْدُ وَالْمَجْدُ، وَعُلُوُّ الْحَمْدِ.

پاکی تو، برتر هستی از آنچه ستمکاران می‌گویند برتری بزرگی، تو را تسبیح می‌گوید آسمان‌ها با همۀ کرانه‌هایش و زمین‌ها با مناطق‌شان و همۀ آنچه به وجود آوردی و آفریدی از آنها، و نیست چیزی جز اینکه تو را به پاکی می‌ستاید، پس سپاس و بزرگی تو راست و ستایش والا.

یٰا ذَا الْجَلاٰلِ وَالْاِكْرَامِ، وَالطَّوْلِ وَالْاَنْعَامِ، وَالْاَیٰادِی الْجِسَامِ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَافْعَلْ بیٖ مٰا أَنْتَ أَهْلُهُ لاٰ مٰا أَنَا أَهْلُهُ، فَأَنْتَ الْجَوَادُ الْكَرِیمُ، الرَّؤُوفُ الرَّحِیمُ، وَأَنَا أَسِیرُ خَطِیئٰاتِی وَذُنُوبِی، یٰا رَبّٰاهُ یٰا رَبّٰاهُ یٰا رَبّٰاهُ.

ای دارندۀ شکوه و بزرگواری، و لطف و احسان، و نعمت‌های بزرگ، درود فرست بر محمد و آل محمد و با من کن آنچه، شایستۀ آن هستی، نه آنچه من سزاوار آنم، که تو بخشندۀ بزرگوار رئوف و مهربان هستی، و من اسیر خطاها و گناهانم هستم، ای پروردگارم، ای پروردگارم، ای پروردگارم.

حضـرت (علیه‌السلام) این کلمات را می‌گفت تا نفسش قطع می‌شد.