دعای ششم – تسبیح و شکر خداوند عزوجلّ

حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام)، هرگاه آیۀ ﴿وَإنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللّٰهِ لاٰتُحْصُوهٰا﴾ را می‌خواند؛ می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ لَمْ يَجْعَل فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعرِفَةِ نِعَمِهِ إلاَّ الْمَعْرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا، كَمٰا لَمْ يَجْعَلْ فیٖ أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ إِدْرَاكِهِ أكثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِأَنَّهُ لاٰيُدْرِكُهُ، فَشَكَرَ عَزَّوَجَلّ مَعْرِفَةَ الْعَارِفِینَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَجَعَلَ مَعْرِفَتَهُمْ بِالتَّقْصِیرِ شُكْراً، كَمٰا جَعَلَ عِلْمَ الْعَالِمِینَ أَنَّهُمْ لاٰيُدرِكُونَهُ إِيـمَاناً، عِلْماً مِنْهُ أَنَّهُ قَدَّرَ وُسْعَ الْعِبَادِ، فَلاٰ یُجَاوِزُونَ ذٰلِكَ.

پاک است آنکه قرار نداد در کسی از شناخت نعمت‌هایش مگر آشنایی به تقصیر از شناخت آنها، همانگونه که قرار نداد در کسی از شناخت ادراکش بیش از آگاهی بر اینکه او را در نـمی‌یابد، پس سپاس گفت خدای عزوجل معرفت آنان را که آگاهند به کوتاهی خویش از معرفت او، و شناخت آنان را به تقصیر خود به عنوان، سپاسگزاری قرار داد، همچنان‌که علم دانشمندان را به اینکه او را درک نـمی‌کنند، ایمان به حساب آورد، به علمی از او که وی توانایی بندگانش را محدود فرموده و آنان از آن حد نـمی‌گذرند.

***

و نیز، حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) در تسبیح خود می‌گفت:

سُبْحَانَ مَنْ جَعَلَ الْاِعْتِـرَافَ بِالنِّعْمَةِ لَهُ حَمْداً.

پاک است آنکه اعتـراف کردن به اینکه نعمت از اوست را ستایش خود قرار داد.

سُبْحَانَ مَنْ جَعَلَ الْاِعْتِـرَافَ بِالْعَجزِ عَنِ الشُّكْرِ شُكْراً.

پاک است آنکه اعتـراف به ناتوانی در سپاسگزاری را، سپاسگزاری به حساب آورد.