حسین بن زید، از عمویش عمر بن علی، از پدرش علی بن الحسین (علیهماالسلام) حدیث کرد که می‌فرمود: نـمی‌بینم چیزی همچون پیشی گرفتـن در دعا، که بنده را حاضـر نیست اجابت در هر وقتی.
و آنچه از آن حضـرت (علیه‌السلام) حفظ گردید از دعا، هنگامی که به او خبـر دادند حرکت مسـرف بن عقبه را (وی همان است که یزید بن معاویه علیهما اللعنه او را برای واقعه حرّہ فرستاد و او را مسـرف نامیدند به جهت اسـرافش در ریختـن خون‌ها) به سوی مدینه چنین است:
رَبِّ کَمْ مِنْ نِعْمَةٍ أَنْعَمْتَ بِهٰا عَلَیَّ قَلَّ لَكَ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَکَمْ مِنْ بَلِیَّةٍ ابْتَلَیْتَنِی بِهٰا قَلَّ لَكَ عِنْدَهَا صَبْـرِی، وَکَمْ مِنْ مَعْصِیَةٍ أَتَیْتُهَا فَسَتَـرْتَهَا وَلَمْ تَفْضَحْنِی!
ای پروردگار من چه بسیار نعمتی که بر من بخشیدی، و اندک بود برای تو در آن سپاسگزاری‌ام، و چه بسیار بلایی که مبتلا ساختی مرا به آن، و در مورد آن برای تو اندک گشت شکیبایی من، و چه بسیار معصیتی که انجام داده‌ام، و تو آن را پوشاندی و رسوایم نساختی!
فَیٰامَنْ قَلَّ عِنْدَ نِعْمَتِهِ شُکْرِی فَلَمْ یَحْرِمْنِی، وَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ بَلٰائِهِ صَبْـرِی فَلَمْ یَخْذُلْنِی، وَیٰا مَنْ رَاٰنِی عَلَی الْمَعَاصِی فَلَمْ یَفْضَحْنِی.
پس ای آنکه اندک گشت هنگام نعمتش سپاسگزاری‌ام، و مرا محروم نساخت، و ای آنکه اندک گشت هنگام بلایش شکیبایی من و مرا وانگذاشت، و ای آنکه مرا بر گناهان دید و رسوایم نساخت.
یٰا ذَاالْمَعْرُوفِ الَّذِی لاٰیَنْقَطِعُ أَبَداً، وَیٰا ذَاالنَّعْمَاءِ الَّتِی لاٰتُحْصیٰ عَدَداً، صَلِّ عَلیٰ مَحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَادْفَعْ عَنِّی شَـرَّہُ فَإِنِّی أَدْرَأُ بِكَ فیٖ نَحْرِہِ، وَأَسْتَعِیذُ بِكَ مِنْ شَـرِّہِ.
ای دارندۀ احسانی که هرگز قطع نشود، و ای صاحب نعمتی که فوق شمارش است تعدادش، بر محمد و آل محمد درود فرست و از من دور کن شـر او را، که من به تو دفع می‌کنم در گردنش و به تو پناه می‌جویم از شـرش.
و گفته می‌شد: که وی، جز علی بن الحسین (علیهماالسلام) را اراده نکرده بود ولی آن حضـرت از شـر او سالـم ماند و او را گرامی داشت و به آن حضـرت جایزه و صله داد.