خداوند انسان را آفرید تا او را در تمدنی الهی برای مقام خلیفة‌اللهی یا جانشینی خود روی زمین پرورش بدهد. او به‌خوبی می‌دانست عبور کردن از این مسیر پرچالش و پرخطر به‌تنهایی برای انسان ممکن نیست. چیز کمی هم نبود و سعادت دنیا و ابدیت او در گرو شکوفایی استعدادهای انسانی‌اش بود.
مسئولیت سلسله انبیا تمام شده بود و پیامبر آخرالزمان از دنیا رفته بود، اما ممکن نبود انسان بتواند ادامه‌ی مسیر را بدون راهنمایی کاربلدی متخصص و معصوم پیش ببرد.
در این نقطه عطف تاریخ بود که ضرورت تشکیل امت اوصیا برای بشر احساس شد. اگرچه ظاهر تشکیل امت اوصیا در این دوره به نظر می‌رسد، اما ریشه‌ی این حادثه عظیم به قبل از خلقت انسان برمی‌گردد. خدا ۱۴ متخصص معصوم را برای هدایت انسان آفرید و سپس انسان را از نور آنها خلق کرد.
سال‌های پایانی عمر رسول بود که خداوند دستور معرکه‌ی غدیر را صادر کرد و حضرت علی (علیه‌السلام) را سرسلسله‌ی اوصیا و جانشینان اعلام کرد.اما بشر با خیانت سقیفه بنی‌ساعده در مسیر تشکیل امت اوصیا دست برد و تربیت انسان از سیر الهی طبیعی‌اش خارج شد. خیانت و نادیده‌گرفتن متخصص معصوم عادت شد. اهل‌بیت (علیهم‌السلام) ناچاراً متناسب با شرایط عصر خودشان به تربیت خصوصی و هدایت مخفیانه رو آوردند، تا مسیر مقدمه‌سازی آنها برای تشکیل تمدن نوین جهانی آسیب نبیبند.
اهل‌بیت (علیهم‌السلام) یک انسان واحد بودند و عمر امامت این انسان واحد ۲۵۰ سال طول کشید. ایشان در تمام این مدت در حال ترمیم و آماده کردن زیرساخت‌های انسانی برای تمدن الهی موعود بودند.دراین‌بین ائمه‌ی پایانی به شکل روشن‌تر و جدی‌تری به فعالیت‌های تشکیلاتی برای مقدمه‌سازی تمدن نوین پرداختند.
در این بخش به چگونگی تشکیل امت اوصیا و روش تربیتی متخصصین معصوم برای زمینه‌سازی تمدن نوین می‌پردازیم.