قدرت رحمی دنیا چیست و بر کدام بخش از زندگی ما اثر می‌گذارد؟
- محلی که باید سال‌های عمر خود را در آن سپری کنیم و در آخر آن را ترک کنیم؟
- مزرعۀ آخرت؟
- باشگاه مؤمن و محل امتحانات و ابتلائات؟
همۀ این تعبیرها در مورد دنیا درست هستند، اما معنای این تعابیر چیست؟ ما چه چیزی را در دنیا می‌کاریم که بعداً باید آن را برداشت کنیم؟ در این مقاله به جواب این سوالات می‌پردازیم.
دنیا از قابلیت رحمی و سازندگی فوق‌العاده‌ای در برابر آخرت برخوردار است، درست مانند رابطه‌ای که رحم مادر با دنیای کنونی ما دارد. البته با یک تفاوت؛ قابلیت سازندگی رحم مادر به بعد جسمی وجود ما مربوط می‌شود و با توانایی فوق‌العاده جسمی را می‌سازد که برای زندگی در دنیا به آن نیاز داریم، قابلیت سازندگی رحم دنیا به بعد انسانی وجود ما مربوط می‌شود و دنیا با توانایی فوق‌العاده‌ای که دارد، روح یا نفسی را خواهد ساخت که ابزار زیستن ما در جهان آخرت خواهد بود. پس در واقع دنیا از دو جایگاه و موقعیت برخوردار است؛ در جایگاه اول خود در برابر رحم مادر خاصیت رحمی نداشته و نمی‌تواند مانند رحم اندامسازی جسمی انجام دهد، اما در جایگاهی که در برابر آخرت دارد، از خاصیت رحمی برخوردار است.
قدرت رحمی دنیا می‌تواند ابزاری بسازد که پس از تولد به آخرت به آن نیازمندیم. مثل فردی که در مقابل پدر و مادر خود جایگاه فرزندی دارد، اما همین فرد وقتی در برابر فرزندان خود قرار می‌گیرد، موقعیت دیگری پیدا کرده و نقش پدر یا مادر را به خود می‌گیرد.
از آنجا که دنیا در برابر آخرت قابلیت سازندگی دارد، تمام قواعدی که بر یک زندگی رحمی حکمفرماست، در مورد رحم دنیا هم وجود دارد، ما اگر در مدت محدود دنیا با کسب عمل، انجام عمل و تکرار آن به کسب دارایی برای آخرت خود نپردازیم، محال است که با ابزار کافی به آخرت وارد شده و از تولد سالمی برخوردار باشیم. این قاعده در مورد اخلاق و صفات ناشایست ما هم صدق می‌کند؛ یعنی قدرت رحمی دنیا قابلیت بی‌نظیری در از بین بردن این صفات ناشایست دارد. صفاتی که اگر با آنها به آخرت متولد شویم، برای قرن‌های پی در پی ما را گرفتار خود خواهند کرد، چون آخرت از خاصیت سازندگی برخوردار نیست.
کیفیت زندگی و توانایی‌های روح ما در آخرت در گرو تلاش دنیایی ما خواهد بود، مانند جنینی که تمام عمر دنیایی خود را در گرو تلاش خود در رحم مادر است. اگر جنین با بدنی به دنیا متولد شود که درگیر نقص و بیماری است در تمام طول حیات دنیایی خود در رنج خواهد بود، ما هم اگر با بیماری‌های روحی از رحم دنیا متولد شویم دچار رنج و سختی خواهیم بود.
دلیلی برای اعمال ما در دنیا العاد
اگر تصویر کلی از زندگی جنین نداشته باشیم و از جایی که قرار است به آن متولد شود، باخبر نباشیم، سلسله کارهایی که جنین در رحم انجام می‌دهد، برای ما بی‌معنی و بیهوده جلوه می‌کند. کسی که نداند در ورای رحم مادر دنیایی وجود دارد، دلیل این همه کار شبانه‌روزی، زحمت‌هایی که جنین برای اندامسازی می‌کشد و محدودیت‌هایی که برای خود ایجاد می‌کند را متوجه نخواهد شد؛ چون جنین در رحم مادر در حال انجام اعمالی‌ست که برای زندگی او در محیط رحم کارایی ندارند، تمام این اعمال زمانی معنا پیدا می‌کنند که متوجه می‌شویم، جنین در حال آماده‌سازی خود و فراهم کردن ابزار لازم برای ورود به دنیا است.
شاید اگر جنین در اعمال خود صاحب اختیار بود، دست از تلاش و اندامسازی می‌کشید؛ چون دنیا برای جنین حکم غیب را دارد و برای جنین پنهان است. پس عجیب نیست اگر جنین تلاش برای دنیای نادیدنی را رها کند و به خوشی‌های موجود در رحم مادر بپردازد.
ما انسان‌ها هم در رحم دنیا وضعیتی مشابه داریم. از پیچیدگی‌ها و عظمت دنیای آخرت غافلیم و قدرت رحمی دنیا را نادیده می‌گیریم؛ در نتیجه بسیاری از توصیه‌هایی که منجر به اندامسازی آخرتی است، برای‌مان مجهول و غیرقابل فهم است؛ نمی‌دانیم چرا باید از خواب شیرین صرف نظر کرده و برای خواندن نماز بیدار شویم، از مالی که برای به دست آوردن آن زحمت کشیده‌ایم انفاق کنیم، با وجود گرما خود را بپوشانیم، هر چیزی را نبینیم، به هر موسیقی گوش ندهیم و با هر کسی معاشرت نداشته باشیم و… همین بی‌خبری از قدرت رحمی دنیا سبب می‌شود که محدودیت‌هایی که باید بر روی ابعاد پایینی وجودمان اعمال کنیم، آزارمان می‌دهند. اما در حقیقت همۀ این‌ها نتیجۀ این است که قدرت رحمی دنیا و کوتاه بودن فرصت سازندگی خود برای آخرت را نادیده گرفته‌ایم و از ابزارسازی برای آخرت خود غافل مانده‌ایم.
سازندگی در رحم دنیا متوقف نمی‌شود
همان‌طور که خاصیت سازندگی در رحم مادر متوقف نمی‌شود و روند اندامسازی به‌طور پیوسته در آن انجام می‌گیرد، قابلیت سازندگی و قدرت رحمی دنیا را هم نمی‌توان متوقف کرد. جنین حتی اگر به اندامسازی مشغول نباشد، شدن و تبدیل خاصیت رحم مادر است و در نتیجه در زمان تولد نتیجۀ اهمال جنین مشخص خواهد شد. پس جنینی که به اندامسازی مشغول نبوده به سمت کسب نارسایی‌ها و ضعف‌ها در حرکت بوده است.
تمام حرکت‌ها و سکون‌ها در محیط رحم به سمت شدن است. یا به سمت کسب کمال و دارایی یا به سمت کسب نقص‌ها و ضعف‌ها. برای روشن‌تر شدن مطلب بگذارید از مثالی استفاده کنیم. فرض کنید که مواد اولیه‌ای را برای تهیۀ غذا آماده کرده و آن را در یک زودپز قرار داده‌ایم. زودپز در این مثال حکم رحمی را دارد که از قابلیت سازندگی برخوردار است و مادامی که بر روی شعله قرار دارد، فرایند پخته شدن در حال انجام است. ما نمی‌توانیم یکی از مواد داخل زودپز را از پخته شدن مستثنی کنیم، یا غذا را بر روی شعله قرار داده و انتظار داشته باشیم که نپزد. بسته به موادی که انتخاب کرده و اندازه‌هایی که در نظر گرفته‌ایم، یا در پایان زمان پخت با غذایی خوش طعم و ایده‌آل روبه‌رو هستیم و یا از آنچه به عمل آمده راضی نیستیم.
حرکت ما در درون رحم دنیا هم پیوسته به صورت درست یا غلط ادامه دارد. به محض این‌که خود حقیقی‌مان را فراموش کنیم، خود حیوانی و گیاهی و… ما شروع به رشد می‌کنند. در واقع ما دائماً در حال دریافت و رشد به سمت بهشت و یا به سمت جهنم هستیم؛ هیچ شنیدنی، دیدنی، خوردنی و… خنثایی وجود ندارد. نمی‌توانیم بگوییم که شنیدن فلان موسیقی، خواندن فلان کتاب و یا گوش دادن به صحبت‌های فلان استاد در من اثری ندارد. ما در رحم دنیا مدام در حال بزرگ شدن و شکل‌گیری هستیم؛ یا به شکل‌های حیوانی و غیر معمول و یا به شکل‌های انسانی. درست مثل جنینی که جسمش دائم در حال شدن و شکل‌گیری است. یا جسمی معمول و انسانی خواهد داشت یا با دست و پا و سر اضافه یا اندامی ناقص متولد خواهد شد.
در این مقاله دربارۀ قدرت رحمی دنیا در برابر آخرت صحبت کرده و گفتیم که قابلیت سازندگی در دنیا توقف ناپذیر است. ما بسته به مسیری که در پیش می‌گیریم، یا به سمت بهشت در حال حرکتیم و یا به سمت جهنم. تمام قاعده‌‌هایی که بر زندگی رحمی جریان دارد، بر رحم دنیا هم حاکم است و ما به محض تولد و ورود به عالم آخرت از قابلیت سازندگی نفس که قدرت رحمی دنیا برای ما فراهم کرده، محروم می‌شویم.
تا به حال به دنیا به چشم رحم قدرتمندی برای آخرت نگاه کرده بودید؟ آیا این مقاله تفاوتی در نگاه شما نسبت به دین یا دنیا ایجاد کرده است؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.