دعای دویست‌ و بیست‌ و هفت – در سجده شكر

روایت شده از امام سجاد (علیه‌السلام) كه یكصد بار در سجده شكر می‌گفت:

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ شُكراً. و هر ده بار كه می‌شد می‌گفت: شُكراً لِلْمُجِیبِ.

سپس می‌گفت:

یٰا ذَا الْمَنِّ الدّٰائِمِ الَّذِی لاٰیَنْقَطِعُ أَبَداً، وَلاٰ یُحْصِیهِ غَیرهُ، وَیٰا ذَا الْمَعْرُوفِ الَّذِی لاٰیَنْفَدُ أَبَداً، یٰا كرِیمُ یٰا كرِیمُ یٰا كرِیمُ.

ای دارندۀ لطف همیشگی كه هرگز قطع نشود و جز او كسی آن را نشمارد، و ای دارندۀ احسانی كه هرگز تـمام نشود، ای بزرگوار، ای بزرگوار، ای بزرگوار.

اَللّٰهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ إِنْ أَطَعْتُكَ، وَلَكَ الْحُجَّةُ عَلَیَّ إِنْ عَصَیْتُكَ، لاٰصُنْعَ لیٖ وَلاٰ لِغَیْرِی فیٖ إِحْسَانٍ مِنْكَ فیٖ حَالِ الْحَسَنَةِ، یٰا كَرِیمُ یٰاكَرِیمُ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَیْتِهِ، وَصِلْ بِجَمِیعِ مٰا سَأَلْتُكَ وَسَأَلَكَ مَنْ فیٖ مَشَارِقِ الْاَرْضِ وَمَغَارِبِهَا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ، وَابْدَأْ بِهِمْ، وَثَنَّ بیٖ بِرَحْمَتِكَ.

خداوندا سپاس توراست، اگر تو را اطاعت کردم و حجت توراست بر من، اگر نافرمانی‌ات کردم هیچ عملی نیست مرا و نه غیر مرا، در احسانی از تو در حال نیکی کردن، ای بزرگوار، ای بزرگوار، درود فرست بر محمد و اهل بیتش و عطا کن همه آنچه را که از تو خواستم و از تو خواست هر کس در شـرق و غرب زمین از زن و مرد با ایمان، و به آنها آغاز کن و سپس مرا عطا کن به رحمتت.

آنگاه گونه راستش را بر زمین می‌گذاشت و می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ لاٰتَسْلُبْنِی مٰا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیَّ مِنْ وِلاٰیَتِكَ وَوِلاٰیَةِ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَعَلَیْهِمُ السَّلامُ.

سپس گونه چپش را بر زمین می‌نهاد و همانند آن را می‌گفت.