وَمَنْ أَنَا حَتّٰى تَقْصُدَ قَصْدِی لِغَضَبٍ مِنْکَ یَدُومُ عَلَیَّ؟! فَوَعِزَّتِکَ مٰا تُعِزُّ مُلْکَکَ حَسَنَاتِی، وَلاٰ تَشِینُهُ سَیِّئٰاتِی، وَلاٰ یَنْقُصُ مِنْ خَزَائِنِکَ غِنٰایَ وَلاٰ یَزِیدُ بِهٰا فَقْرِی.
و من کیستم تا قصد من کنی برای خشمی از تو که بر من دوام یابد؟! که سوگند به عزتت عزت نـمی‌دهد ملک تو را نیکی‌هایم، و زشت نـمی‌کند آن را بدی‌هایم، و نـمی‌کاهد از خزانه‌هایت بی‌نیازی‌ام و نـمی‌افزاید بر آنها فقرم.
إِذٰا ذَکَــرْتُ أَیٰــادِیــکَ الَّــتــیٖ سَــلَــفَـتْ
هرگاه الطاف گذشـته‌ات را به یاد آورم
مَــعَ سُــوءِ فِــعْــلیٖ وَزَلّٰاتــیٖ وَمُــجْــتَــرَمـیٖ
بـا بـدکـاری و لــغـزش‌هـایـم و گـنـاهـانـم
أَکٰــادُ أَهْــلَـکَ یَـأْســاً ثُــمَّ یُــدْرِکُــنـیٖ
نزدیک است از ناامیدی هلاک شوم و سپس مرا درمی‌یابد
عِــلْـمـیٖ بِــأَنّــَکَ مَــجْـبُـولٌ عَــلَــی الْـکَــرَمِ
آگاهی‌ام به اینکه عادت تو بزرگواری نمودن است
