وَمَنْ أَنَا حَتّٰى تَقْصُدَ قَصْدِی لِغَضَبٍ مِنْكَ یَدُومُ عَلَیَّ؟! فَوَعِزَّتِكَ مٰا تُعِزُّ مُلْکَكَ حَسَنَاتِی، وَلاٰ تَشِینُهُ سَیِّئٰاتِی، وَلاٰ یَنْقُصُ مِنْ خَزَائِنِكَ غِنٰایَ، وَلاٰ یَزِیدُ بِهٰا فَقْرِی.
و من کیستم تا قصد من کنی برای خشمی از تو که بر من دوام یابد؟! که سوگند به عزتت عزت نـمی‌دهد ملک تو را نیکی‌هایم، و زشت نـمی‌کند آن را بدی‌هایم، و نـمی‌کاهد از خزانه‌هایت بی‌نیازی‌ام و نـمی‌افزاید بر آنها فقرم.
إِذٰا ذَکَــرْتُ أَیٰــادِیــكَ الَّــتــیٖ سَــلَــفَـتْ
هرگاه الطاف گذشـته‌ات را به یاد آورم
مَــعَ سُــوءِ فِــعْــلیٖ وَزَلّٰاتــیٖ وَمُــجْــتَــرَمـیٖ
بـا بـدکـاری و لــغـزش‌هـایـم و گـنـاهـانـم
أَکٰــادُ أَهْــلَـكَ یَـأْســاً ثُــمَّ یُــدْرِکْــنـیٖ
نزدیک است از ناامیدی هلاک شوم و سپس مرا درمی‌یابد
عِــلْـمـیٖ بِــأَنّــَكَ مَــجْـبُـولٌ عَــلَــی الْـکَــرَمِ
آگاهی‌ام به اینکه عادت تو بزرگواری نمودن است