دعای دویست‌ و دوازده – مناجات

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ إِنْ قَطَعْتَ تَوْفِیقَکَ خَذَلْتَنِی.

خدای من و سـرور و مولایم اگر توفیقت را قطع کنی مرا خوار نـموده‌ای.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ إِنْ رَدَدْتَنِی إِلیٰ نَفْسِی أَهْلَکْتَنِی.

خدای من و سـرور و مولایم اگر مرا به خودم بازگردانی مرا هلاک ساخته‌ای.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ إِنْ رَدَدْتَنِی إِلیٰ سُؤٰالِ غَیْرِکَ أَذْلَلْتَنِی.

خدای من و سـرور و مولایم اگر مرا بازگردانی به درخواست از غیر خودت مرا ذلیل کرده‌ای.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ أَوْبَقَتْنِی ذُنُوبِی، وَأَنْتَ أَوْلیٰ مَنْ عَفٰا عَنِّی.

خدای من و سـرور و مولایم گناهانم مرا هلاک نـموده است و تو شایسته‌ترین کسی هستی که مرا عفو کند.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ عَظُمَ ذَنْبِی، وَلاٰ یَغْفِرُ الْعَظِیمَ أَحَدٌ سِوٰاکَ.

خدای من و سـرور و مولایم گناهم عظیم گشت و گناه عظیم را کسی جز تو نـمی‌آمرزد.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ حُسْنُ ظَنِّی بِکَ جَرَّاَنِی عَلیٰ مَعٰاصِیکَ.

خدای من و سـرور و مولایم خوش گمانی من به تو مرا بر نافرمانی‌ات گستاخ نـمود.

إِلٰهیٖ وَسَیِّدِی وَمَوْلاٰیَ لَئِـنْ أَدْخَلْتَنِی النّٰارَ لَقَدْ جَمَعْتَ بَیْنِی وَبَیْنَ مَنْ کُنْتُ أُعٰادِیهِ فِیکَ.

خدای من و سـرور و مولایم اگر مرا به آتش وارد کنی، گرد آورده‌ای مرا با آنکه در راه تو با او دشمنی می‌نـمودم.