دعای دویست‌ و سیزده – در مناجات

ابراهیم بن محمد گفت: شنیدم که حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) شبی در مناجاتش می‌گفت:

إِلٰهَنٰا وَسَیِّدَنَا وَمَوْلاٰنَا لَوْ بَکَیْنٰا حَتّٰى تَسْقُطَ أَشْفَارُنَا، وَانْتَحَبْنَا حَتّٰى تَنْقَطِعَ أَصْوَاتُنَا، وَقُمْنَا حَتّٰى تَیْبَسَ أَقْدَامُنَا، وَرَکَعْنَا حَتّٰى تَنْخَلِعَ أَوْصٰالُنَا، وَسَجَدْنَا حَتّٰى تَتَفَقَّاَ أَحْدٰاقُنٰا، وَأَکَلْنٰا تُرَابَ الْاَرْضِ طُولَ أَعْمَارِنَا، وَذَکَرْنَاكَ حَتّٰى تَکِلَّ أَلْسِنَتُنٰا، مَا اسْتَوْجَبْنَا بِذٰلِكَ مَحْوَ سَیِّئَةٍ مِنْ سَیِّئٰاتِنٰا.

ای خدای ما و سـرور و مولای ما اگر گریه کنیم تا کنارۀ پلک‌های‌مان بیفتد، و زار زار بگرییم تا صداهای‌مان قطع شود، و به نـماز بایستیم تا پاهای‌مان خشک گردد، و به رکوع رویم تا جدا شوند بند‌های‌مان، و به سجده رویم تا شکافته شوند حدقه چشم‌های‌مان، و بخوریم خاک زمین را در طول عمرهای‌مان، و تو را یاد کنیم تا درمانده شود زبان‌های‌مان، مستحق نـمی‌شویم به سبب آن پاک شدن گناهی از گناهان‌مان را.