دعای دویست‌ و سی – در سجده شكر

از طاووس یمانی روایت شده است كه گفت: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) سـرور عبادت پیشه‌گان اینگونه دعا می‌كرد:

إِلٰهیٖ وَعِزَّتِكَ وَجَلٰالِكَ وَعَظَمَتِكَ، لَوْ أَنِّی مُنْذُ بَدَعْتَ فِطْرَتِی مِنْ أَوَّلِ الدَّهْرِ عَبَدْتُكَ دَوٰامَ خُلُودِ رُبُوبِیَّتِكَ، بِكُلِّ شَعْرَةٍ فیٖ كُلِّ طَرْفَةِ عَیْنٍ سَـرْمَدَ الْاَبَدِ، بِحَمْدِ الْخَلٰائِقِ وَشُكْرِهِمْ أَجْمَعِینَ، لَكُنْتُ مُقَصّـِراً فیٖ بُلُوغِ أَدٰاءِ شُكْرِ أَخْفىٰ نِعْمَةٍ مِنْ نِعَمِكَ عَلَیَّ.

خدای من سوگند به عزت و جلال و عظمتت، اگر از آن وقت که پدید آوردی سـرشتم را از آغاز روزگار می‌پرستیدم تو را با دوام جاودانگی ربوبیتت، با هر مویی در هر چشم بهم زدنی، تا ادامۀ ابدیت، به اندازه سپاس آفریدگان و شکر همۀ آنان، هر آینه باز هم می‌بودم مقصـر در رسیدن به ادای شکر پنهان‌ترین نعمت از نعمت‌هایت بر من.

وَلَوْ أَنِّی كَرَبْتُ مَعَادِنَ، حَدِیدِ الدُّنْیَا بِأَنْیَابِی، وَحَرَثْتُ أَرْضَهَا بِأَشْفَارِ عَیْنِی، وَبَكَیْتُ مِنْ خَشْیَتِكَ مِثْلَ بُحُورِ السَّمٰاوٰاتِ وَالْاَرَضِینَ دَماً وَصَدِیداً لَكَانَ ذٰلِكَ قَلِیلاً فیٖ كَثِیرِ مٰا یُجِبُ مِنْ حَقِّكَ عَلَیَّ.

و اگر من شخم می‌زدم معادن آهن دنیا را با دندان‌های نیشم، و می‌کندم زمینش را با مژﮦ‌های چشمم، و می‌گریستم از ترس تو همانند دریاها آسمان‌ها و زمین‌ها به خون و خونابه، آن، در برابر حق فراوان واجبت بر من، اندک می‌بود.

وَلَوْ أَنَّكَ یٰا إِلٰهیٖ عَذَّبْتَنِی بَعْدَ ذَلِكَ بِعَذَابِ الْخَلٰائِقِ أَجْمَعِینَ، وَعَظَّمْتَ لِلنّٰارِ خَلْقِی وَجِسْمِی، وَمَلَاْتَ جَهَنَّمَ وَأَطْبَاقَهَا مِنِّی حَتّٰى لاٰیَكُونُ فِی النّٰارِ مُعَذَّبٌ غَیْرِی، وَلاٰ یَكُونَ لِجَهَنَّمَ حَطَبٌ سِوٰایَ، لَكٰانَ ذٰلِكَ بِعَدْلِكَ عَلَیَّ قَلِیلاً فیٖ كَثِیرِ مٰا أَسْتَوْجِبُهُ مِنْ عُقُوبَتِكَ.

و اگر تو ای خدای من عذابم می‌دادی، پس از آن به عذاب همۀ آفریدگان، و ترکیبم و بدنم را برای آتش بزرگ می‌ساختی و جهنم و طبقه‌هایش را از من پر می‌کردی تا در آتش، عذاب شده‌ای جز من نباشد، و برای جهنم هیزمی جز من نباشد، آن، به عدالت تو بر من بود و آن اندکی بود از کیفر زیادی که من سزاوار آن هستم.