دعای دویست‌ و شانزده – مناجات و تضـرع در کنار کعبه

از طاووس یمانی روایت شده است که گفت: در دل شب مردی را دیدم که به پرده‌های کعبه آویخته بود در حالی که می‌گفت:

گفت: پس به او نگریستم و دیدم که او علی بن الحسین (علیهما‌السلام) است و گفتم: ای فرزند رسول خدا این چه نگرانی است و تو پسـر رسول خدا هستی.  تو چهار خصلت داری: رحمت خدا، شفاعت جدت رسول اللّٰه و تو پسـر او هستی و فرزند کوچکی.

پس به او گفت: ای طاووس، من در کتاب خدا نظر کردم و چیزی از آن را به خود ندیدم، زیرا خداوند متعال می‌فرماید: «و هرگز از احدی جز آن کسی که خدا از او راضی است شفاعت نکنند و آنها دائم از خوف (قهر) خدا هراسانند[1]». در مورد فرزند رسول خدا بودنِ من، خداوند متعال می‌فرماید: «پس آن‌گاه که نفخه صور قیامت دمیده شد دیگر نسب و خویشی در میانشان نـماند و کسی از کس دیگر حال نپرسد. پس (در آن روز) هر که اعمالش سنگین و وزین است آنان رستگارانند. و هر که اعمالش سبک وزن است آنان کسانی هستند که نفس خویش را در زیان افکنده، به دوزخ مخلد خواهند بود[2]».

و امّا که من بچه بودم، هیزم کهنه را دیدم که فقط از صغیر مشتعل می‌شود.

سپس علیه‌السلام گریه کرد تا بیهوش شد.

پی‌نوشت‌ها:

[1] . سوره انبیاء/28.

[2] . سوره مؤمنون/ 103-101.