از ابوجعفر حضـرت محمد بن علی باقر (علیهماالسلام) روایت شده است كه فرمود: از دعاهای حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) این دعا بوده است:
إِلٰهیٖ إِنْ كُنْتُ عَصَیْتُك بِاِرْتِكَابِ شَیْءٍ مِمّٰا نَهَیْتَنِی، فَإِنِّی قَدْ أَطَعْتُكَ فیٖ أَحَبِّ الْاَشْیٰاءِ إِلَیْكَ، الْاِیمٰانِ بِكَ، مَنّاً مِنْكَ بِهِ عَلَیَّ لاٰ مَنَّاً مِنّیٖ بِهِ عَلَیْكَ.
خدای من، اگر تو را نافرمانی کرده باشم با ارتکاب چیزی از آنچه مرا نهی فرمودهای، من تو را اطاعت کردهام در محبوبترین اشیاء نزد تو و آن، ایمان به تو است، منتی از تو بر من است نه منتی از من بر تو.
وَتَرَكْتُ مَعْصِیَتَكَ فیٖ أَبْغَضِ الْاَشْیَاءِ إِلَیْكَ أَنْ أَجْعَلَ لَكَ شَـرِیكاً، أَوْ أَجْعَلَ لَكَ وَلَداً أَوْ نِدّاً.
و رها کردم معصیتت را در دشمنترین چیزها نزد تو به اینکه برای تو قرار دهم شـریکی را، یا برای تو قرار دهم فرزندی یا همتایی را.
وَعَصَیْتُكَ عَلیٰ غَیْرِ مُكَابَرَةٍ، وَلاٰ مُعَانَدَةٍ، وَلَا اسْتِخْفَافٍ مِنّیٖ بِرُبُوبِیَّتِكَ وَلاٰ جُحُودٍ لِحَقِّكَ، وَلٰكِنِ اسْتَزَلَّنِی الشَّیْطَانُ بَعْدَ الْحُجَّةِ عَلَیَّ وَالْبَیٰانِ.
و نافرمانی کردم تو را نه از روی تکبـر یا عناد، و نه از روی سبک شمردنی از من نسبت به پروردگاریات و نه انکاری برای حقت، ولی شیطان مرا خواست که بلغزم پس از بودن حجت بر من و بیان کردن آن.
فَإِنْ تُعَذِّبْنِی فَبِذُنُوبِی غَیْرَ ظَالِمٍ لیٖ، وَإِنْ تَغْفِرْ لیٖ، فَبِجُودِكَ وَ رَحْمَتِكَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.
پس اگر عذابم دهی به گناهانم خواهد بود و تو ظلم کننده بر من نیستی، و اگر مرا بیامرزی، به بخشش و رحمتت میباشد، ای مهربانترین مهربانان.