دعای دویست‌ و پانزده – دعا در كنار كعبه «نثـر و نظم»

اصمعی گوید: شبی بر گرد كعبه طواف می‌كردم، ناگهان جوان نیكو صورتی را دیدم كه دو زلف بر او بود، و در حالی‌كه به پرده‌های كعبه آویخته بود، می‌گفت:

نٰامَتِ الْعُیُونُ، وَغٰارَتِ النُّجُومُ، وَأَنْتَ الْمَلِكُ الْحَیُّ الْقَیُّومُ، غَلَّقَتِ الْمُلُوكُ أَبْوَابَهٰا، وَأَقٰامَتْ عَلَیْهَا حُرّٰاسَهَا، وَبَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلسَّائِلِینَ، جَئْتُكَ لِتَنْظُرَ إِلَیَّ بِرَحْمَتِكَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

چشم‌ها به خواب رفتند، و ستارگان پنهان گشتند، و تو پادشاه زنده پایدار هستی، بستند پادشاهان درهای‌شان را، و گماشتند بر آنها نگهبانان خود را، و درِ رحمت تو برای درخواست کنندگان باز است، آمدم نزد تو تا به رحمتت به من بنگری ای مهربان‌ترین مهربانان.

سپس چنین سـرود:

گفت: پس به دنبال او رفتم و دیدم که زین العابدین (علیه‌السلام) است.