روایت شده از علی بن جعفر از برادرش ابوالحسن موسی، از پدرش، از جدش (علیه‌السلام) كه فرمود: پدرم علی بن الحسین (علیهماالسلام) می‌ایستاد در كنار قبـر پیامبـر –كه درود خداوند بر او و بر خاندانش باد- پس بر آن حضـرت سلام می‌كرد و گواهی می‌داد برای آن حضـرت به ابلاغ رسالت، و دعا می‌كرد آنچه را می‌خواست سپس تكیه می‌داد پشتش را به سنگ سبز كم عرض نزدیک قبـر و خود را به قبـر می‌چسباند، و تكیه می‌داد پشت خود را به قبـر و روی به قبله می‌ایستاد، و می‌گفت:
اَللّٰهُمَّ إَلَیْكَ أَلْجَأْتُ أَمْرِی، وَإِلیٰ قَبْـرِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ عَبْدِكَ وَرَسُولِكَ أَسْنَدْتُ ظَهْرِی، وَالْقِبْلَةَ الَّتِی رَضِیتَ لِمُحَمَّدٍ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهَ اسْتَقْبَلْتُ. اَللّٰهُمَّ إِنَّی أَصْبَحْتُ لاٰ أَمْلِكُ لِنَفْسِی خَیْرَ مٰا أَرْجُو لَهٰا، وَلاٰ أَدْفَعُ عَنْهَا شَـرَّ مٰا أَحْذَرُ عَلَیْهَا، وَأَصْبَحَتِ الْاُمُورُ بِیَدِكَ وَلاٰ فَقِیرَ أَفْقَرُ مِنّیٖ، ﴿إِنِّی لِمٰا أَنْزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ﴾، اَللّٰهُمَّ ارْدُدْنِی مِنْكَ بِخَیْرٍ فَإِنَّهُ لاٰرَادَ لِفَضْلِكَ.
خداوندا، امرم را به تو سپردم، و به قبـر محمد که درود خدا بر او و خاندانش باد بنده و فرستاده‌ات، پشت خود را محکم کرده‌ام، و قبله‌ای را که پسندیدی برای محمد –درود خدا بر او و خاندانش- پیش رو دارم، خداوندا، من صبح کردم در حالی که برای خود مالک نیستم خیر آنچه را امیدوارم، و نه دور می‌سازم از آن، شـرّ آنچه را که از آن اجتناب می‌کنم، و کارها در دست تو قرار گرفته، و فقیری نیست از من فقیرتر، «من به آنچه نازل کردی به سوی من از خیر، فقیرم»، خداوندا، مرا بازگردان با خیری از نزد خودت که بازگرداننده‌ای نیست برای فضلت.
اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تُبَدِّلَ اسْمِی، أَوْ تُغَیِّرَ جِسْمِی، أَوْ تُزِیلَ نِعْمَتَكَ عَنِّی. اَللّٰهُمَّ زَیِّنِّی بِالتَّقْوىٰ، وَجَمِّلْنِی بِالنِّعَمِ، وَاغْمُرْنِی بِالْعَافِیَةِ وَارْزُقْنِی شُكْرَ الْعَافِیَةِ.
خداوندا، همانا من به تو پناه می‌برم از اینکه نام مرا تغییر دهی، یا بدنم را دگرگون سازی، یا برطرف کنی نعمتت را از من، خداوندا، مرا به تقوا زینت ده، و به نعمت‌ها زیبایم گردان، و مرا با عافیت بپوشان، و روزی‌ام ده سپاسگزاری عافیت را.