دعای سی‌ و هشت – طلب مغفرت از خداوند عزوجلّ

اَللّٰهُمَّ اِنَّ اِسْتِغْفٰارِی اِیّٰاكَ مَعَ الْاِصْـرٰارِ عَلَی الذَّنْبِ لُؤْمٌ، وَتَرْکِی لِلاِسْتِغْفَارِ مَعَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ عَجْزٌ، اِلٰهیٖ کَمْ تَتَحَبَّبُ اِلَیَّ بِالنِّعَمِ وَاَنْتَ عَنِّی غَنِیٌّ، وَاَتَبَغَّضُ اِلَیْكَ بِالْمَعَاصِی وَاَنَا اِلَیْكَ مُحْتَاجٌ.

خداوندا طلب مغفرت من از تو با وجود اصـرار بر گناه، فرومایگی است، و اینکه ترک کنم استغفار را با وجود گستـردگی رحمتت، ناتوانی است، خدای من، چقدر با نعمت‌ها نسبت به من اظهار محبت و دوستی می‌کنی در حالی که از من بی‌نیاز هستی، و با تو دشمنی می‌کنم با گناهان، در حالی که من به تو نیازمندم.

فَیٰا مَنْ اِذٰا وَعَدَ وَفیٰ، وَاِذٰا تَوَعَّدَ عَفٰا، صَلِّ اللّٰهُمَّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَافْعَلْ بیٖ اَوْلَی الْاَمْرَیْنِ بِكَ، اِنَّكَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ.

پس، ای آنکه هرگاه نوید دهد وفا می‌نـماید، و هرگاه تهدید کند می‌بخشد، درود فرست بر محمد و آلش و با من عمل کن شایسته‌ترین هر دو امری را نسبت به خودت، که تو بر هرچیزی توانایی.