دعای صد و بیست‌ و شش – در شب‌های فرد

از مولای‌مان زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده که این دعا را در شب‌های فرد می‌خواندند ایستاده و نشسته و در حال رکوع و سجود:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَكَ عَبْداً دَاخِراً لاٰ أَمْلِكُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَلاٰ ضَـرّاً، وَلاٰ أَصْـرِفُ عَنْهٰا سُوء‌اً، أَشْهَدُ بِذٰلِكَ عَلیٰ نَفْسِی، وَأَعْتَـرِفُ لَكَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَقِلَّةِ حِیلَتِی، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْجِزْ لیٖ مٰا وَعَدْتَنِی، وَجَمِیعَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ مِنَ الْمَغْفِرَةِ فیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَةِ، وَأَتْـمِمْ عَلَیَّ مٰا آتَیْتَنِی، فَإِنِّی عَبْدُكَ الْمِسْکِینُ الْمُسْتَکِینُ، الضَّعِیفُ الْفَقِیرُ الْمَهِینُ.

خداوندا شب را آغاز نـمودم در حالی که من بندۀ ناچیز تو هستم، مالک سود و زیان خود نیستم، و نه از خود دور می‌کنم بدی را، گواهی می‌دهم به آن بر خودم، و برای تو اعتـراف می‌نـمایم به ناتوانی نیرویم و کمی چاره‌ام، پس درود فرست بر محمد و آل محمد و وفا کن برای من آنچه را به من وعده داده‌ای، و به همه مردان و زنان مؤمن از مغفرت در این شب، و بر من کامل گردان آنچه را به من داده‌ای، که من بندۀ بیچارۀ بینوای، ناتوان فقیر ناچیز تو هستم.

اَللّٰهُمَّ لاٰتَجْعَلْنِی نَاسِیاً لِذِکْرِكَ فِیمٰا أَوْلَیْتَنِی، وَلاٰ غَافِلاً لِاِحْسَانِكَ فِیمٰا أَعْطَیْتَنِی، وَلاٰ آیِساً مِنْ إِجَابَتِكَ وَإِنْ أَبْطَأْتَ عَنِّی، فیٖ سَـرّٰاءَ کُنْتُ أَوْ ضَـرّٰاءَ، أَوْ شِدَّةٍ أَوْ رَخَاءٍ، أَوْ عَافِیَةٍ أَوْ بَلاٰءٍ، أَوْ بُؤْسٍ أَوْ نَعْمَاءٍ، إِنَّكَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ.

خداوندا مرا فراموش کنندۀ یادت قرار مده در آنچه به من عنایت کرده‌ای، و نه بی‌خبـر از احسانت به آنچه مرا عطا کرده‌ای، و نه ناامید از اجابت هر چند از من دیر شود، در رفاه باشم یا در سختی، در شدت و یا در آسایش، در عافیت یا گرفتاری، در بینوایی یا نعمت، که تو شنوندۀ دعا هستی.