دعای صد و بیست‌ و شش – در شب‌های فرد

از مولای‌مان زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده که این دعا را در شب‌های فرد می‌خواندند ایستاده و نشسته و در حال رکوع و سجود:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَکَ عَبْداً دَاخِراً لاٰ أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَلاٰ ضَـرّاً، وَلاٰ أَصْـرِفُ عَنْهٰا سُوء‌اً، أَشْهَدُ بِذٰلِکَ عَلیٰ نَفْسِی وَأَعْتَـرِفُ لَکَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَقِلَّهِ حِیلَتِی، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْجِزْ لیٖ مٰا وَعَدْتَنِی، وَجَمِیعَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ مِنَ الْمَغْفِرَهِ فیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَهِ، وَأَتْـمِمْ عَلَیَّ مٰا آتَیْتَنِی، فَإِنِّی عَبْدُکَ الْمِسْکِینُ الْمُسْتَکِینُ، الضَّعِیفُ الْفَقِیرُ الْمَهِینُ.

خداوندا شب را آغاز نـمودم در حالی که من بندۀ ناچیز تو هستم، مالک سود و زیان خود نیستم، و نه از خود دور می‌کنم بدی را، گواهی می‌دهم به آن بر خودم، و برای تو اعتـراف می‌نـمایم به ناتوانی نیرویم و کمی چاره‌ام، پس درود فرست بر محمد و آل محمد و وفا کن برای من آنچه را به من وعده داده‌ای، و به همه مردان و زنان مؤمن از مغفرت در این شب، و بر من کامل گردان آنچه را به من داده‌ای، که من بندۀ بیچارۀ بینوای، ناتوان فقیر ناچیز تو هستم.

اَللّٰهُمَّ لاٰتَجْعَلْنِی نَاسِیاً لِذِکْرِکَ فِیمٰا أَوْلَیْتَنِی، وَلاٰ غَافِلاً لِاِحْسَانِکَ فِیمٰا أَعْطَیْتَنِی، وَلاٰ آیِساً مِنْ إِجَابَتِکَ وَإِنْ أَبْطَأْتَ عَنِّی، فیٖ سَـرّٰاءَ کُنْتُ أَوْ ضَـرّٰاءَ، أَوْ شِدَّهٍ أَوْ رَخَاءٍ، أَوْ عَافِیَهٍ أَوْ بَلاٰءٍ، أَوْ بُؤْسٍ أَوْ نَعْمَاءَ، إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ.

خداوندا مرا فراموش کنندۀ یادت قرار مده در آنچه به من عنایت کرده‌ای، و نه بی‌خبـر از احسانت به آنچه مرا عطا کرده‌ای، و نه ناامید از اجابت هر چند از من دیر شود، در رفاه باشم یا در سختی، در شدت و یا در آسایش، در عافیت یا گرفتاری، در بینوایی یا نعمت، که تو شنوندۀ دعا هستی.