دعای صد و سی‌ و شش – در شب بیست و هفتم ماه رمضان

از زید بن علی (علیهماالسلام) روایت شده است که فرمود: شنیدم پدرم علی بن الحسین (علیهماالسلام) در شب بیست و هفتم ماه رمضان، که از اول شب تا آخر آن می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجَافِیَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ، وَالْإِنَابَةَ إِلیٰ دَارِ الْخُلُودِ، وَالِاسْتِعْدَادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْتِ.

خداوندا، دورى گزيدن و كنار كشيدن از سـراى فريب و بازگشت به سـراى جاودانگى و آمادگى براى مرگ پيش از فوتِ فرصت را، روزى‌ام كن.

و در اقبال الاعمال زاید بر آن است که لفظ آن چنین است:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ وَأُقْسِمُ عَلَيْكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ، سَمَّاكَ بِهِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِكَ، أَوِاسْتَأْثَرْتَ بِهِ فیٖ عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ، وَأَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الْأَعْظَمِ الَّذِي حَقٌّ عَلَيْكَ أَنْ تُجِيبَ مَنْ دَعَاكَ بِهِ، أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَتُسْعِدَنِی فیٖ هٰذِہِ اللَّيْلَةِ سَعَادَةً لاٰأَشْقىٰ بَعْدَهَا أَبَداً يٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.‏

خداوندا، از تو به همۀ اسما و كمالات تو كه يكی از آفريده‌هايت تو را بدان خوانده است، يا در علم غيب براى خود برگزيده [و اندوخته‌اى]، درخواست نـموده و سوگند ياد مى‌كنم و نيز به بزرگ‌ترين اسم تو كه بر تو است دعاى هركس كه تو را بدان بخواند اجابت كنى، خواهانم كه بر محمد و آل محمد درود فرستى و در اين شب مرا چنان نيكبخت گردانی كه بعد از آن هرگز بدبخت نگردم، اى مهربان‌ترين مهربانان.