دعای صد و سی‌ و یک – در شب قدر

يٰا بَاطِناً فیٖ ظُهُورِہِ، وَيٰا ظَاهِراً فیٖ بُطُونِهِ، وَيٰا بَاطِناً لَيْسَ يَخْفىٰ، وَيٰا ظَاهِراً لَيْسَ يُرَى، يٰا مَوْصُوفاً لاٰيَبْلُغُ بِكَيْنُونَتِهِ مَوْصُوفٌ، وَلاٰ حَدٌّ مَحْدُودٌ،

اى نهان در عین آشكارى [و]اى آشكار در عین نهانی، اى نهانی كه پنهان نيستى، [و]اى آشكارى كه ديده نـمی‌شوى، اى ستوده‌اى كه هيچ ستوده و حدّ مشخّصی به [حقيقت]هستى او نـمى‌رسد،

وَيٰا غَائِباً غَیْرَ مَفْقُودٍ، وَيٰا شَاهِداً غَیْرَ مَشْهُودٍ، يُطْلَبُ فَيُصَابُ، وَلَمْ يَخْلُ مِنْهُ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمٰا بَيْنَهُمَا طَرْفَةَ عَیْنٍ، لاٰيُدْرَكُ بِكَيْفٍ، وَلاٰ يُؤَيَّنُ بِأَيْنٍ وَلاٰ بِحَيْثٍ.

اى غايبى كه مفقود نيستى و اى حاضـرى كه پيدا نيستى. او را جستجو مى‌كنند و به او مى‌رسند و آسمان‌ها و زمین و ميان آن دو به اندازۀ يک چشم برهم زدن از او خالی نيست، با چگونگى درک نـمى‌شود و به مكان و ويژگى محدود نـمى‌گردد.

أَنْتَ نُورُ النُّورِ، وَرَبُّ الْأَرْبَابِ، أَحَطْتَ بِجَمِيعِ الْأُمُورِ، سُبْحَانَ مَنْ‏ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَیْ‏ءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِیرُ، سُبْحَانَ مَنْ هُوَ هَكَذَا وَلاٰ هَكَذَا غَیْرُہُ.

تو نور نور و پروردگار پروردگاران هستى و به همه چيز احاطه دارى. پاک است خدايى كه هيچ‌چيز همانند او نيست و شنوا و بينا است، پاک است خدايى كه چنین است و غیر او چنین نيست.

سپس دعا می‌کنی به آنچه خواهی.