دعای صد و شصت‌ و نُه – در فروتنی کردن

حافظ عبدالعزیز بن الاخضـر به سند خودش از مردی از اهل کوفه روایت می‌کند -و می‌گوید: وی بسیار راستگو بود – گفت: علی بن الحسین (علیهما‌السلام) در دعایش می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ مَنْ أَنَا حَتّىٰ تَغْضَبَ عَلَیَّ؟! فَوَ عِزَّتِكَ مٰا یَزِینُ مُلْکَكَ إِحْسَانِی وَلاٰ یُقَبِّحُهُ إِسَاءَ‌تِی، وَلاٰ یَنْقُصُ مِنْ خَزَائِنِكَ غِنَائِی، وَلاٰ یَزِیدُ فِیهٰا فَقْرِی.

خداوندا من کیستم که بر من خشم‌گیری؟! سوگند به عزتت زینت نـمی‌بخشد احسانم ملک تو را، و نه زشت می‌کند آن را بدکاری‌ام، و نه می‌کاهد خزانه‌هایت را بی‌نیازی‌ام، و نه می‌افزاید بر آنها بی‌چیزی‌ام.