دعای صد و نود و شش – مناجات زهد پیشه‌گان با خداوند عزوجلّ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

إِلٰهىٖ أَسْكَنْتَنا دَاراً حَفَرَتْ لَنٰا حُفَرَ مَكْرِها، وَعَلَّقَتْنا بِأَيْدِى الْمَنٰايٰا فیٖ حَبَائِلِ غَدْرِهَا، فَإِلَيْكَ نَلْتَجِئُ مِنْ مَكَائِدِ خُدَعِها، وَبِكَ نَعْتَصِمُ مِنَ الِاغْتِـرارِ بِزَخَارِفِ زِينَتِها، فَإِنَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلَّابَهَا، الْمُتْلِفَةُ حُلّٰالَهَا، الْمَحْشُوَّةُ بِالْآفاتِ، الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَبَاتِ.

معبودم، ما را در خانه‌ای ساکن کرده‌ای که گودال‌های فریبش را برای ما آماده ساخته و در شبکه‌های خیانتش به دست‌های مرگ آویخته، از دام‌های فریبش به تو پناه می‌آوریم و چنگ می‌زنیم از مغرور شدن به زیورهای آراسته‌اش به عنایت تو که این دنیا خواهندگانش را هلاک می‌سازد و واردینش را نابود می‌کند، آکنده به آفت‌هاست، انباشته از نکبت‌هاست،

إِلٰهىٖ فَزَهِّدْنٰا فِيهٰا، وَسَلِّمْنٰا مِنْهٰا بِتَوْفِيقِكَ وَعِصْمَتِكَ، وَانْزَعْ عَنَّا جَلابِيبَ مُخالَفَتِكَ، وَتَوَلَّ أُمُورَنا بِحُسْنِ كِفايَتِكَ؛ وَأَوْفِرْ مَزِيدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِكَ، وَأَجْمِلْ صِلاتِنا مِنْ فَيْضِ مَواهِبِكَ، وَاغْرِسْ فیٖ أَفْئِدَتِنا أَشْجارَ مَحَبَّتِكَ، وَأَتْـمِمْ لَنٰا أَنْوارَ مَعْرِفَتِكَ، وَأَذِقْنا حَلاوَةَ عَفْوِكَ وَلَذَّةَ مَغْفِرَتِكَ، وَأَقْرِرْ أَعْيُنَنٰا يَوْمَ لِقَائِكَ بِرُؤْيَتِكَ، وَأَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيَا مِنْ قُلُوبِنَا كَمٰا فَعَلْتَ بِالصَّالِحِینَ مِنْ صَفْوَتِكَ وَالْأَبْرارِ مِنْ خَاصَّتِكَ، بِرَحْمَتِكَ يٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ، يٰا أَكْرَمَ الْأَكْرَمِینَ.

خدای من، ما را به دنیا بی‌رغبت کن و به توفیق و عصمتت ما را از آن سلامت بدار و جامه‌های مخالفت را از هستی‌مان برکن و با حسن کفایتت امور ما را سـرپرستی فرما؛ و فزونی سهم ما را از رحمت گستـرده‌ات کامل گردان و از چشمه‌سار مواهبت عطای ما را نیکو کن و در سـرزمین دل‌های ما درختان محبتت را بکار و انوار معرفتت را بر ما کامل کن و شیرینی گذشت و لذّت آمرزشت را به ما بچشان و دیدگان ما را در جهان دیگر به دیدارت روشن کن و محبّت دنیا را از دل ما بیرون بر، آن‌گونه که درباره نیکوکاران برگزیده‌ات و خاصان نیکوکردارت انجام دادی، به‌حق مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان و ای گرامی‌ترین گرامیان.