بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
إِلٰهىٖ لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ، لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْرِى إِيّٰاكَ عَلیٰ أَنَّ ذِكْرِى لَكَ بِقَدْرِى لاٰبِقَدْرِكَ، وَمٰا عَسیٰ أَنْ يَبْلُغَ مِقْدارِى حَتّىٰ أَجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدِيسِكَ، وَمِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلیٰ أَلْسِنَتِنا، وَإِذْنُكَ لَنٰا بِدُعائِكَ وَتَنْزِيهِكَ وَتَسْبِيحِكَ.
خدای من، اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود هر آینه پاک نگاه می‌داشتمت از اینکه ذکر تو گویم، چه ذکر من از تو به‌اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو، شأن و اندازه من چقدر می‌تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ‌ترین نعمت‌ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ماست و اجازه‌ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم،
إِلٰهىٖ فَأَلْهِمْنا ذِكْرَكَ فِی الْخَلَاءِ وَالْمَلَاءِ، وَاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْـرارِ، وَفِی السَّـرَّاءِ وَالضَّـرَّاءِ، وَآنِسْنَا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ، وَاسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّكِیِّ وَالسَّعْىِ الْمَرْضِیِّ، وَجَازِنٰا بِالْمِيزانِ الْوَفِیِّ.
خدای من، پس ذکرت را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز و پیدا و پنهان و در خوشی و ناخوشی و ما را به ذکر پنهان مأنوس ساز و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده بکار گیر و به میزان کامل پاداشمان ده.
إِلٰهىٖ بِكَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ وَعَلیٰ مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ، فَلاٰ تَطْمَئـِنُّ الْقُلُوبُ إِلّٰا بِذِكْرَاكَ، وَلاٰ تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلّٰا عِنْدَ رُؤْياكَ. أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فیٖ كُلِّ مَكَانٍ، وَالْمَعْبُودُ فیٖ كُلِّ زَمَانٍ، وَالْمَوْجُودُ فیٖ كُلِّ أَوَانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فیٖ كُلِّ جَنانٍ، وَأَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَیْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَیْرِ أُنْسِكَ، وَمِنْ كُلِّ سُـرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طَاعَتِكَ.
خدای من، دل‌های عاشق، شیفته تو هستند و خردهای جدای از هم، بر معرفتت گرد آمده‌اند؛ بدین خاطر دل‌ها آرام نگیرند جز به یاد تو و جان‌ها جز به هنگام مشاهده‌ات راحتی نیابند، تو تنزیه‌شده‌ای در هرجا و تو را پرستیده‌اند در هر زمان و در هموارۀ روزگار بوده‌ای و به هر زبان خوانده شده‌ای و در هر دلی بزرگداشت شده‌ای و از هر لذّتی به جز ذکر تو و از هر آسایشی جز همدمی با تو و از هر شادمانی به غیر قرب تو و از هر شغلی جز طاعت تو پوزش می‌جویم،
إِلٰهىٖ أَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْراً كَثِيِـراً وَسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلاً﴾ وَقُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿فَاذْكُرُونِی أَذْكُرْكُمْ﴾، فَأَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ، وَوَعَدْتَنا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنا تَشْـرِيفاً لَنٰا وَتَفْخِيماً وَإِعْظَاماً، وَهَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَمٰا أَمَرْتَنا، فَأَنْجِزْ لَنٰا مٰا وَعَدْتَنٰا، يٰا ذاكِرَ الذَّاكِرِينَ وَيٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدای من، تو گفتی و گفتارت حق است که: «و صبح و شام او را با تسبیح گفتـن، [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّہ بدارید» و تو گفتی و گفتارت حق است: «[چنانچه خوش‌بختی دنیا و آخرت را می‌خواهید] مرا [به عنوان معبود حقیقی قلباً] مورد توجه قرار دهید تا [با پاداش ویژہ‌ام] شما را مورد عنایت خاص خود قرار دهم» ما را به یاد کردنت فرمان دادی و وعده فرمودی که تو نیز از روی گرامی‌داشت و تـمجید و بلندمرتبه شدن و بزرگ شدن، ما را یاد کنی، اکنون برابر با فرمانت تو را یاد می‌کنیم، پس تو نیز به وعده‌ات وفا کن، ای یادآور یادکنندگان و ای مهربان‌ترین مهربانان.