بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
إِلٰهىٖ أَذْهَلَنِى عَنْ إِقامَهِ شُکْرِکَ تَتٰابُعُ طَوْلِکَ، وَأَعْجَزَنِی عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِکَ فَیْضُ فَضْلِکَ، وَشَغَلَنِى عَنْ ذِکْرِ مَحامِدِکَ تَرادُفُ عَوائِدِکَ، وَأَعْیانِی عَنْ نَشْـرِ عَوارِفِکَ تَوَالِی أَیادِیکَ. وَهٰذَا مَقامُ مَنِ اعْتَـرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ، وَقابَلَها بِالتَّقْصِیـرِ، وَشَهِدَ عَلیٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْیِیعِ، وَأَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِیمُ الْبَـرُّ الْکَرِیمُ، الَّذِى لاٰیُخَیِّبُ قٰاصِدِیهِ، وَلاٰ یَطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِیهِ، بِساحَتِکَ تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِینَ، وَبِعَرْصَتِکَ تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَـرْفِدِینَ فَلاٰ تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْیِیبِ وَالْإِیاٰسِ، وَلاٰ تُلْبِسْنا سِـرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاسِ.
خدای من، پیاپی آمدن نیکی و محبّتت، برپاداشتـن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمتهایت مرا از گستـرش خوبیهایت درمانده کرد، این است جایگاه آنکه به فراوانی نعمتهای تو در برابر آن به کوتاهی خود اقرار دارد و به زیان خود به سستی در بندگی و هدر دادن نعمتها گواهی میدهد و تویی نیکخو و مهرورز، مهربان، نیکوکار، مهماننواز که خواهندهاش را محروم نـمیکند و آرزومندش را از درگاهش نـمیراند، به آستانت فرود میآید، بار امیدواران و در درگاه رحمت تو میایستد، آرزوهای عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مکن و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان.
إِلٰهىٖ تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلاٰئِکَ شُکْرِى، وَتَضَاءَلَ فیٖ جَنْبِ إِکْرامِکَ إِیّٰاىَ ثَنائِی وَنَشْـرِى، جَلَّلَتْنِى نِعَمُکَ مِنْ أَنْوارِ الْإِیـمانِ حُلَلاً، وَضَـرَبَتْ عَلَیَّ لَطائِفُ بِرِّکَ مِنَ الْعِزِّ کِلَلاً وَقَلَّدَتْنِى مِنَنُکَ قَلائِدَ لاٰتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِى أَطْوَاقاً لاٰ تُفَلُّ، فَآلاٰؤُکَ جَمَّهٌ ضَعُفَ لِسٰانِی عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُکَ کَثِیـرَهٌ قَصُـرَ فَهْمِى عَنْ إِدْرٰاکِهَا فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها. فَکَیْفَ لیٖ بِتَحْصِیلِ الشُّکْرِ وَشُکْرِى إِیّٰاکَ یَفْتَقِرُ اِلیٰ شُکْرٍ؟ فَکُلَّما قُلْتُ لَکَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَیَّ لِذٰلِکَ أَنْ أَقُولَ: لَکَ الْحَمْدُ.
خدای من، در برابر بزرگی نعمتهایت، سپاسم کوچک است و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن، خود را پست و ناچیز نشان میدهد، نعمتهایت از انوار ایمان، زینتهایی به من پوشاند و لطایف نیکیات خیمههایی از عزت بالای سـرم افراشت و عطاهایت گردنبندهای زیبندهای به گردنم افکند که هرگز باز نشود و طوقهایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد، عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمتهای فراوانت فهمم را از دریافت شان کوتاه کرده تا چه رسد به بررسی کامل آنها؛ سپاسگزاریات چگونه برای من امکانپذیر است درحالیکه سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی دیگر است، پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس.
إِلٰهىٖ فَکَمٰا غَذَّیْتَنا بِلُطْفِکَ، وَرَبَّیْتَنا بِصُنْعِکَ، فَتَمِّمْ عَلَیْنا سَوَابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا مَکَارِەَ النِّقَمِ، وَآتِنٰا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ أَرْفَعَها وَأَجَلَّهَا عَاجِلاً وَآجِلاً. وَلَکَ الْحَمْدُ عَلیٰ حُسْنِ بَلاٰئِکَ وَسُبُوغِ نَعْمَائِکَ حَمْداً یُوافِقُ رِضَاکَ، وَیَـمْتَـرِى الْعَظِیمَ مِنْ بِرِّکَ وَنَدٰاکَ یٰا عَظِیمُ یٰا کَرِیمُ بِرَحْمَتِکَ یٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
خدای من، همانگونه که ما را به لطفت تغذیه کردی و با احسانت پروریدی، پس نعمتهای سـرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواریهای ناخوشایند را از ما دور کن و از بهرههای هر دو جهان بالاتر و برترش را چه الان و چه در آینده به ما عطا کن، تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمتهای سـرشارت، سپاسی که درخور خشنودیات باشد و خیر وجودت را بهسوی ما جلب کند، ای بزرگ، ای مهماننواز، به مهربانیات ای مهربانترین مهربانان.