دعای صد و هشتاد و هفت – مناجات سپاسگزاران با خداوند عزوجلّ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

إِلٰهىٖ أَذْهَلَنِى عَنْ إِقامَةِ شُكْرِكَ تَتٰابُعُ طَوْلِكَ، وَأَعْجَزَنِی عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ، وَشَغَلَنِى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ عَوائِدِكَ، وَأَعْيانِی عَنْ نَشْـرِ عَوارِفِكَ تَوَالِی أَيادِيكَ، وَهٰذَا مَقامُ مَنِ اعْتَـرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصِيـرِ، وَشَهِدَ عَلیٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْيِيعِ، وَأَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِيمُ الْبَـرُّ الْكَرِيمُ، الَّذِى لاٰيُخَيِّبُ قٰاصِدِيهِ، وَلاٰ يَطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِيهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِینَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَـرْفِدِينَ، فَلاٰ تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْيِيبِ وَالْإِيآسِ، وَلاٰ تُلْبِسْنا سِـرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِبْلاسِ؛

معبودم، پیاپی آمدن نیکی و محبّتت، برپاداشتـن سپاست را از یاد من برد و فراوانی بخششت، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت‌هایت مرا از گستـرش خوبی‌هایت درمانده کرد، این است جایگاه آن‌که به فراوانی نعمت‌های تو در برابر آن به کوتاهی خود اقرار دارد و به زیان خود به سستی در بندگی و هدر دادن نعمت‌ها گواهی می‌دهد و تویی نیک‌خو و مهرورز، مهربان، نیکوکار، مهمان‌نواز که خواهنده‌اش را محروم نـمی‌کند و آرزومندش را از درگاهش نـمی‌راند، به آستانت فرود می‌آید، بار امیدواران و در درگاه رحمت تو می‌ایستد، آرزوهای عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مکن و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان؛

إِلٰهىٖ تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلاٰئِكَ شُكْرِى، وَتَضَاءَلَ فیٖ جَنْبِ إِكْرامِكَ إِيّٰاىَ ثَنائِی وَنَشْـرِى، جَلَّلَتْنِى نِعَمُكَ مِنْ أَنْوارِ الْإِيـمانِ حُلَلاً، وَضَـرَبَتْ عَلَیَّ لَطائِفُ بِرِّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنِى مِنَنُكَ قَلائِدَ لاٰتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِى أَطْوَاقاً لاٰ تُفَلُّ، فَآلاٰؤُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسٰانِی عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُكَ كَثِيـرَةٌ قَصُـرَ فَهْمِى عَنْ إِدْرٰاكِهَا فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها؛ فَكَيْفَ لیٖ بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَشُكْرِى إِيّٰاكَ يَفْتَقِرُ اِلیٰ شُكْرٍ؟ فَكُلَّما قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ، وَجَبَ عَلَیَّ لِذٰلِكَ أَنْ أَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ.

معبودم، در برابر بزرگی نعمت‌هایت، سپاسم کوچک است و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن، خود را پست و ناچیز نشان می‌دهد، نعمت‌هایت از انوار ایمان، زینت‌هایی به من پوشاند و لطایف نیکی‌ات خیمه‌هایی از عزت بالای سـرم افراشت و عطاهایت گردنبندهای زیبنده‌ای به گردنم افکند که هرگز باز نشود و طوق‌هایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد، عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمت‌های فراوانت فهمم را از دریافت شان کوتاه کرده تا چه رسد به بررسی کامل آن‌ها؛ سپاسگزاری‌ات چگونه برای من امکان‌پذیر است درحالی‌که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی دیگر است، پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس،

إِلٰهىٖ فَكَمٰا غَذَّيْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّيْتَنا بِصُنْعِكَ، فَتَمِّمْ عَلَيْنا سَوَابِغَ النِّعَمِ، وَادْفَعْ عَنَّا مَكَارِەَ النِّقَمِ، وَآتِنٰا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَيْنِ أَرْفَعَها وَأَجَلَّهَا عَاجِلاً وَآجِلاً، وَلَكَ الْحَمْدُ عَلیٰ حُسْنِ بَلاٰئِكَ، وَسُبُوغِ نَعْمَائِكَ، حَمْداً يُوافِقُ رِضَاكَ، وَيَـمْتَـرِى الْعَظِيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَدٰاكَ، يٰا عَظِيمُ يٰا كَرِيمُ، بِرَحْمَتِكَ يٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

معبودم، همان‌گونه که ما را به لطفت تغذیه کردی و با احسانت پروریدی، پس نعمت‌های سـرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواری‌های ناخوشایند را از ما دور کن و از بهره‌های هر دو جهان بالاتر و برترش را چه الان و چه در آینده به ما عطا کن، تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمت‌های سـرشارت، سپاسی که درخور خشنودی‌ات باشد و خیر وجودت را به‌سوی ما جلب کند، ای بزرگ، ای مهمان‌نواز، به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان.