دعای صد و هشتاد و پنج – مناجات امیدواران با خداوند عزوجلّ

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند بخشندۀ مهربان

یٰا مَنْ إِذٰا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطاهُ، وَإِذٰا أَمَّلَ مٰا عِنْدَہُ بَلَّغَهُ مُناهُ، وَإِذٰا أَقْبَلَ عَلَیْهِ قَرَّبَهُ وَأَدْناهُ، وَإِذٰا جَاهَرَہُ بِالْعِصْیانِ سَتـَرَ عَلیٰ ذَنْبِهِ وَغَطَّاهُ، وَإِذٰا تَوَکَّلَ عَلَیْهِ أَحْسَبَهُ وَکَفاهُ.

ای آن‌که هرگاه بنده‌ای از او بخواهد عطایش کند و هرگاه چیزی را که نزد اوست آرزو کند، به آرزویش برساند و زمانی که به او روی آورد، مقرّب و نزدیکش سازد و گاهی که تظاهر به گناه کند، گناهش را پرده‌پوشی نـماید و آنگاه که بر او توکل نـماید، او را بس باشد و کفایت کند.

إِلٰهىٖ مَنِ الَّذِى نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِساً قِراکَ فَمٰا قَرَیْتَهُ؟ وَمَنِ الَّذِى أَناخَ بِبابِکَ مُرْتَجِیاً نَداکَ فَمٰا أَوْلَیْتَهُ؟ أَیَحْسُنُ أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بابِکَ بِالْخَیْبَهِ مَصْـرُوفاً وَلَسْتُ أَعْرِفُ سِواکَ مَوْلیً بِالْإِحْسانِ مَوْصُوفاً؟! کَیْفَ أَرْجُو غَیْرَکَ وَالْخَیْرُ کُلُّهُ بِیَدِکَ؟ وَکَیْفَ أُؤَمِّلُ سِواکَ وَالْخَلْقُ وَالْأَمْرُ لَکَ، اَاَقْطَعُ رَجائِی مِنْکَ وَقَدْ أَوْلَیْتَنِى مٰا لَمْ أَسْأَلْهُ مِنْ فَضْلِکَ؟ أَمْ تُفْقِرُنِی إِلیٰ مِثْلِی وَأَنَا أَعْتَصِمُ بِحَبْلِکَ.

خدای من، کیست که بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان‌پذیری‌ات باشد و تو از او پذیرایی نکرده باشی و کیست که مرکب حاجت را با امید به سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشی؟ آیا خوشایند است که از درگاهت با محرومیت بازگردم، درحالی‌که جز تو سـروری که به احسان متصّف باشد نشناسم؟ چگونه به غیر تو امید بندم درحالی‌که هر خوبی به دست توست و چگونه جز تو را آرزو کنم درحالی‌که آفرینش و فرمان ویژۀ تو است؟ آیا امیدم را از تو بِبُـرم درحالی‌که از روی احسان آنچه از تو نخواستم به من عطا فرمودی یا آیا به مانند خودم نیازمندم می‌کنی درحالی‌که به رشته محکمت چنگ می‌زنم؟

یٰا مَنْ سَعِدَ بِرَحْمَتِهِ الْقاصِدُونَ، وَلَمْ یَشْقَ بِنِقْمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ کَیْفَ أَنْسَاکَ وَلَمْ تَزَلْ ذاکِرِى؟! وَکَیْفَ أَلْهُو عَنْکَ وَأَنْتَ مُراقِبِى؟! إِلٰهىٖ بِذَیْلِ کَرَمِکَ أَعْلَقْتُ یَدِى، وَلِنَیْلِ عَطایاکَ بَسَطْتُ أَمَلِی، فَأَخْلِصْنِى بِخالِصَهِ تَوْحِیدِکَ، وَاجْعَلْنِى مِنْ صَفْوَهِ عَبِیدِکَ.

ای آن‌که قصدکنندگان به رحمتش خوشبخت شدند و آمرزش خواهان به انتقامش بدبخت نشدند؛ چگونه فراموشت کنم که همیشه به یادم بوده‌ای و چگونه از تو بی‌خبـر شوم که تو نگهبانم هستی، معبودم دستم را به دامن کرمت آویختم و برای رسیدن به عطایت سفره آرزویم را گستـردم، مرا به خلوص توحیدت خالص کن و از بندگان برگزیده‌ات قرار ده،

یٰا مَنْ کُلُّ هارِبٍ إِلَیْهِ یَلْتَجِئُ، وَکُلُّ طالِبٍ إِیّٰاهُ یَرْتَجِى، یٰا خَیْرَ مَرْجُوٍّ، وَیٰا أَکْرَمَ مَدْعُوٍّ، وَیٰا مَنْ لاٰ یُرَدُّ سائِلُهُ، وَلاٰ یُخَیَّبُ آمِلُهُ، یٰا مَنْ بابُهُ مَفْتُوحٌ لِدَاعِیهِ، وَحِجابُهُ مَرْفُوعٌ لِرَاجِیهِ. أَسْأَلُکَ بِکَرَمِکَ أَنْ تَـمُنَّ عَلَیَّ مِنْ عَطائِکَ بِـمٰا تَقَرُّ بِهِ عَیْنِى، وَمِنْ رَجائِکَ بِـمٰا تَطْمَئِـنُّ بِهِ نَفْسِی، وَمِنَ الْیَقِینِ بِـمٰا تُهَوِّنُ بِهِ عَلَیَّ مُصِیبَاتِ الدُّنْیَا، وَتَجْلُو بِهِ عَنْ بَصِیـرَتِی غَشَواتِ الْعَمىٰ، بِرَحْمَتِکَ یٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

ای آن‌که هر گریزانی به او پناه می‌جوید و هر جوینده‌ای به او امید می‌بندد، ای بهتـرین امیدبخش، ای کریم‌ترین خوانده شده، ای آن‌که پرسنده‌اش برگردانده نشود و آرزومندش محروم نگردد، ای آن‌که در رحمتش به روی خوانندگان باز است و پرده درگاهش برای امیدواران گشوده است، از تو می‌خواهم به بزرگواری‌ات که ببخشی از عطای خود بر من آن‌چنان‌که دیده‌ام به آن روشن شود و از امید به تو سـرشارم سازی به اندازه‌ای که نهادم آرامش یابد و از یقین آن‌چنان بر من عطا کنی که با آن ناگواری‌های دنیا را برایم آسان نـمایی و با آن از دیدگان دلـم پرده‌های نابینایی را برگیری، به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان.

دیدگاهتان را بنویسید