إِلٰهیٖ لاٰتُشْمِتْ بیٖ عَدُوِّی وَلاٰ تَفْجَعْ بیٖ حَمِیمِی وَصَدِیقِی. إِلٰهیٖ هَبْ لیٖ لَحْظَةً مِنْ لَحَظَاتِكَ، تَكْشِفُ بِهٰا عَنِّی مَاابْتَلَیْتَنِی بِهِ، وَتُعِیدُنِی إِلیٰ أَحْسَنِ عٰادَاتِكَ عِنْدِی، وَاسْتَجِبُ دُعٰائِی وَدُعٰاءَ مَنْ أَخْلَصَ لَكَ دُعٰاءَہُ، فَقَدْ ضَعُفَتْ قُوِّتِی وَقَلَّتْ حِیلَتِی وَاشْتَدَّتْ حَالیٖ، وَأَیِسْتُ مِمّٰا عَنْدَ خَلْقِكَ فَلَمْ یَبْقَ لیٖ إِلّٰا رَجٰاؤُكَ.
خدای من مرا مورد شماتت دشمنم مگردان، و عزیزان و دوستانم را به من داغدار مساز. خدای من، عنایت کن مرا نگاهی از نگاه‌هایت را، که به آن از من دور کنی آنچه مرا به آن مبتلا ساخته‌ای، و لطف کنی مرا به بهتـرین الطافت نزد من، و اجابت کن دعایم را، و دعای هر کس را که اخلاص ورزید برای تو در دعا کردنش، که نیرویم ناتوان شده، و چاره‌ام اندک گشته، و حالـم سخت گردیده، و ناامید شده‌ام از آنچه نزد آفریدگان تو است، و برای من چیزی جز امید به تو باقی نـمانده است.
إِلٰهیٖ إِنَّ قُدْرَتُكَ عَلیٰ كَشْفِ مٰا أَنَا فِیهِ، كَقُدْرَتِكَ عَلیٰ مَاابْتَلَیْتَنِی بِهِ، وَإِنَّ ذِكْرَ عَوَائِدِكَ یُؤْنِسُنِی، وَالرَّجَاءَ فیٖ إِنْعَامِكَ وَفَضْلِكَ یُقَوِّینِی، لِاَنِّی لَمْ أَخْلُ مِنْ نِعْمَتِكَ مُنْذُ خَلَقْتَنِی.
خدای من، توانایی‌ات بر دور کردن آنچه من در آن هستم همانند توانایی توست بر آنچه مبتلا ساختی مرا به آن، و یاد آوردن الطافت مرا آرامش می‌بخشد، و امید به نعمت‌ها و فضلت نیرویم می‌دهد، زیرا که من از آن وقت که مرا آفریدی خالی از نعمت‌هایت نبوده‌ام.
وَأَنْتَ إِلٰهیٖ مَفْزَعِی وَمَلْجَأیٖ، وَالْحَافِظُ لیٖ، وَالذّٰابُّ عَنِّی، الْمُتَحَنِّنُ عَلَیَّ، الرَّحِیمُ بیٖ، الْمُتَكَفِّلُ بِرِزْقِی، فیٖ قَضَائِكَ كَانَ مٰا حَلَّ بیٖ، وَبِعِلْمِكَ مٰا صِـرْتُ إِلَیْهِ.
و تو ای خدای من پناهگاه و ملجا و نگهدارندۀ من و دفاع کننده از من هستی، به من مهربانی می‌نـمایی بر من رحم می‌کنی، روزی‌ام را بر عهده گرفته‌ای، در قضای تو است آنچه بر من پیش آمده و در علم توست آنچه به سوی آن رفته‌ام.
فَاجْعَلْ یٰا وَلِیّیٖ وَسَیِّدِی فِیمٰا قَدَّرْتَ وَقَضَیْتَ عَلَیَّ وَحَتَمْتَ عَافِیَتِی وَمٰا فِیهِ صَلَاحِی وَخَلَاصِی مِمّٰا أَنَا فِیهِ، فَإِنِّی لاٰأَرْجُو لِدَفْعِ ذٰلِكَ غَیْرَكَ، وَلاٰ أَعْتَمِدُ فِیهِ إِلّٰا عَلَیْكَ، فَكُنْ یٰا ذَاالْجَلاٰلِ وَالْاِكْرَامِ عِنْدَ أَحْسَنِ ظَنِّی بِكَ، وَارْحَمْ ضَعْفِی وَقِلَّةَ حِیلَتِی وَاكْشِفْ كُرْبَتِی، وَاسْتَجِبْ دَعْوَتِی وَأَقِلْنِی عَثْـرَتِی، وَامْنُنْ عَلَیَّ بِذٰلِكَ وَعَلیٰ كُلِّ دَاعٍ لَكَ، أَمَرْتَنِی یٰا سَیِّدِی بِالدُّعَاءِ وَتَكَفَّلْتَ بِالْاِجٰابَةِ، وَوَعْدُكَ الْحَقُّ الَّذِی لاٰخُلْفَ فِیهِ وَلاٰ تَبْدِیلَ.
پس قرار ده ای سـرپرست من و ای سـرورم در آنچه مقدر کرده و بر من حکم نـموده و حتمی کرده‌ای عافیت مرا، و آنچه در آن باشد صلاحم، و رهایی‌ام را از آنچه در آن هستم، که من امیدی ندارم برای دور کردن آن، جز تو را، و در آن اعتماد نـمی‌ورزم جز بر تو، پس باش ای صاحب شکوه و بزرگواری، در محل بهتـرین گمانم به تو، و رحم کن بر ناتوانی‌ام، و اندک بودن چاره‌ام را، و دور کن اندوهم را، و اجابت کن دعایم را، و ببخشای لغزشم را، و بر من با آن منت گذار، و بر هر کسی که تو را خواند، مرا فرمان دادی ای سـرورم به دعا کردن، و اجابت را بر عهده گرفتی، و وعده تو حق است که تخلفی نیست در آن و نه تبدیلی.
فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ نَبِیِّكَ وَعَبْدِكَ وَعَلیَ الطّٰاهِرِینَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ، وَأَغِثْنِی فَإِنَّكَ غِیَاثُ مَنْ لاٰغِیَاثَ لَهُ، وَحِرْزُ مَنْ لاٰحِرْزَ لَهُ، وَأَنَا الْمُضْطَرُّ الَّذِی أَوْجَبْتَ إِجَابَتَهُ وَكَشْفَ مٰا بِهِ مِنَ السُّوءِ، فَأَجِبْنِی وَاكْشِفْ هَمِّی وَفَرِّجْ غَمِّی، وَأَعِدْ حَالِی إِلیٰ أَحْسَنِ مٰا كَانَتْ عَلَیْهِ، وَلاٰ تُجَازِنِی بِالْاِسْتِحْقَاقِ، وَلٰكِنْ بِرَحْمَتِكَ الَّتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْءٍ، یٰا ذَاالْجَلاٰلِ وَالْاِكْرَام، صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَاسْمَعْ وَأَجِبْ یٰا عَزِیزُ.
پس درود فرست بر محمد پیامبـر و بنده‌ات، و بر پاکان اهل بیتش، و به فریادم رس که تو فریاد رس هر کسی هستی که فریاد رسی ندارد، و پناه هر کسی که پناهی ندارد، و من آن بیچاره‌ام که واجب نـموده‌ای اجابتش را، و دور کردن بدی از او را، پس اجابت کن مرا و دور کن اندوهم را، و برطرف کن غم مرا، و حالـم را بازگردان به بهتـرین وضعی که بر آن بوده است، و مرا پاداش مده به استحقاق، بلکه به رحمتت که هر چیزی را در بر گرفته است، ای صاحب شکوه و بزرگواری، بر محمد وآل محمد درود فرست و بشنو و اجابت کن ای ارجمند.