از ابوحمزه ثـمالی روایت شده است كه گفت: علی بن الحسین (علیهماالسلام) به فرزندانش می‌فرمود: ای فرزندانم هرگاه مصیبتی از مصائب دنیا بر شما وارد شد، یا نیازمندی یا امر مهمی بر شما رخ داد، هر كدام از شما وضو بگیرد، برای نـماز و چهار ركعت یا دو ركعت نـماز بخواند، پس هرگاه از نـماز فراغت یافت، بگوید:
یٰا مَوْضِعَ كُلِّ شَكْوىٰ، یٰا سَامِعَ كُلِّ نَجْوىٰ، یٰا شَافِیَ كُلِّ بَلْوىٰ، وَیٰا عَالِمَ كُلِّ خَفِیِّةٍ، وَیٰا كَاشِفَ مٰا یَشَاءُ مِنْ بَلِیَّةٍ، وَیٰا مُنْجِیَ مُوسیٰ، وَیٰا مُصْطَفِیَ مُحَمَّدٍ، وَیٰا مُتَّخِذَ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلاً.
ای جایگاه هر شکایتی، ای شنوند‌ۀ هر نجوایی، ای شفادهندۀ هر بلایی، و ای دانای هر پنهانی، و ای برطرف کنندۀ هر چه خواهد از بلاها، و ای نجات‌دهندۀ موسی، و ای برگزینندۀ محمد، و ای انتخاب کنندۀ ابراهیم به عنوان دوست.
أَدْعُوكَ دُعٰاءَ مَنِ اشْتَدَّتْ فَاقَتُهُ، وَضَعُفَتْ قُوَّتُهُ، وَقَلَّتْ حِیلَتُهُ، دُعٰاءَ الْغَرِیقِ الْغَرِیبِ الْفَقِیرِ الَّذِی لاٰیَجِدُ لِكَشْفِ مٰا هُوَ فِیهِ إِلّٰا أَنْتَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ، سُبْحَانَكَ إِنِّی كُنْتُ مِنَ الظّٰالِمِینَ.
تو را می‌خوانم خواندن کسی که نیازمندی‌اش شدید گشته، و ناتوان شده نیرویش، و چاره‌اش اندک گشته است، دعای غرق شدۀ غریب فقیری که نـمی‌یابد برای برطرف کردن آنچه وی در آن است جز تو را ای مهربان‌ترین مهربانان، پاکی تو، بدون تردید من از ستمکاران بوده‌ام.
حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) فرمود: دعا نـمی‌کند کسی که بلایی به وی رسیده باشد به این دعا مگر اینکه گشایش داده می‌شود او را.