دعای صد و پنجاه‌ و شش – درخواست یاری و دفاع از شـر دشمنان

حضـرت زین العابدین (علیه‌السلام) این دعا را خواند روزی که مسلم – مردم پس از واقعه حرّہ او را مسـرف و بعضی وی را مجرم نام نهادند– به مدینه وارد شد:

اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِكَ الَّتِی لاٰتَنٰامُ، وَاکْنُفْنِی بِرُکْنِكَ الَّذِی لاٰیُرَامُ، وَاغْفِرْ لیٖ بِقُدْرَتِكَ عَلَیَّ، فَلاٰ أَهْلَكُ وَأَنْتَ رَجَائِی. فَکَمْ مِنْ نِعْمَةٍ أَنْعَمْتَ بِهٰا عَلَیَّ، قَلَّ لَكَ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَکَمْ مِنْ بَلِیَّةٍ ابْتَلَیْتَنِی بِهٰا قَلَّ لَكَ عِنْدَهَا صَبْـرِی.

خداوندا مرا نگهبان باش با چشمت که به خواب نرود، و مرا حمایت کن با قدرتت که بدان دستـرسی نباشد، و مرا ببخش به قدرتت بر من، که هلاک نشوم در حالی که تو امید من باشی. و چه بسیار نعمتی که بخشیدی بر من، و اندک گشت برای تو در مورد آن سپاسگزاری‌ام، و چه بسیار بلایی که مرا بدان مبتلا ساختی، که در مورد آن برای تو صبـرم اندک شد.

فَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِعَمِهِ شُکْرِی فَلَمْ یَحْرِمْنِی، وَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ بَلاٰئِهِ صَبْـرِی فَلَمْ یَخْذُلْنِی، وَیٰا مَنْ رَآنِی عَلَی الْمَعَاصِی فَلَمْ یَفْضَحْنِی، یٰا ذَاالْمَعْرُوفِ الَّذِی لاٰیَنْقَطِعُ أَبَداً، وَیٰا ذَاالنَّعْمَاءِ الَّتِی لاٰتُحْصیٰ عَدَداً صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَادْفَعْ عَنِّی شَـرَّ (فُلاٰنٍ)، بِكَ أَدْفَعُ فیٖ نَحْرِہِ وَأَسْتَعِیذُ مِنْ شَـرِّہِ وَأَسْتَعِینُ عَلَیْهِ، فَاکْفِنِی شَـرَّہُ بِحَوْلِكَ وَقُوَّتِكَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

پس ای آنکه اندک شد هنگام نعمت‌هایش سپاسگزاری‌ام و او مرا محروم نکرد، و ای آنکه اندک شد هنگام آزمودنش شکیبایی‌ام و او مرا وانگذاشت، و ای آنکه مرا در حال نافرمانی‌هایش دید و مرا رسوا نساخت، ای دارندۀ احسانی که هرگز قطع نشود، و ای دارندۀ نعمت‌هایی که تعدادش به شمار نیاید، بر محمد و آل محمد درود فرست، و از من دور کن شـر (فلان را) به تو بر گردنش می‌زنم، و پناه می‌جویم از شـرش و بر او یاری می‌طلبم، پس مرا کفایت کن شـرش را به نیرو و قوتت، ای مهربان‌ترین مهربانان.