امام صادق (علیه‌السلام) به این مضمون روایت فرمودند که: جد من علی بن الحسین (علیهماالسلام) می‌گوید: هر کس از ستم یا شدت تجبـّر سلطانی بیمناک باشد، بگوید:
اَللّٰهُمَّ احْرُسْنِی بِعَیْنِكَ الَّتِی لاٰتَنٰامُ، وَاکْنُفْنِی بِرُکْنِكَ الَّذِی لاٰیُرَامُ، وَاغْفِرْ لیٖ بِقُدْرَتِكَ عَلَیَّ فَلاٰ أَهْلَكَنَّ وَأَنْتَ رَجَائِی، فَکَمْ مِنْ نِعْمَةٍ قَدْ أَنْعَمْتَ عَلَیَّ، قَلَّ عِنْدَهَا شُکْرِی، وَکَمْ مِنْ بَلِیَّةٍ ابْتَلَیْتَنِی قَلَّ لَكَ عِنْدَهَا صَبْـرِی.
خداوندا مرا نگهبان باش با چشمت که به خواب نرود، و مرا حمایت کن با قدرتت که بدان دستـرسی نباشد، و بیامرز به قدرتت مرا که هلاک نشوم در حالی که تو امید من هستی، و چه بسیار نعمتی که بخشیدی بر من، و سپاسگزاری‌ام در مورد آن اندک شد، و چه بسیار بلایی که مرا بدان مبتلا ساختی، که در مورد آن برای تو صبـرم اندک شد.
فَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِعْمَتِهِ شُکْرِی فَلَمْ یَحْرِمْنِی، وَیٰا مَنْ قَلَّ عِنْدَ نِقْمَتِهِ صَبْـرِی فَلَمْ یَخْذُلْنِی، وَیٰا مَنْ رَآنِی عَلَی الْخَطٰایَا فَلَمْ یَفْضَحْنِی، وَیٰاذَا النَّعْمَاءِ الَّتِی لاٰتُحْصیٰ، وَیٰا ذَاالْاَیَادِی الَّتِی لاٰتَنْقَضیٖ، بِكَ اسْتَدْفِعُ مَکْرُوهَ مٰا اَنَا فِیِه، وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ شَـرِّہِ یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.
پس ای آنکه اندک شد هنگام نعمت‌هایش سپاسگزاری‌ام و او مرا محروم نکرد، و ای آنکه اندک شد هنگام آزمودنش شکیبایی‌ام و او مرا وانگذاشت، و ای آنکه مرا بر خطاها دید و مرا رسوا نساخت، و ای دارندۀ نعمت‌هایی که به شمار نیاید، و ای دارندۀ الطافی که پایان نیابد، به تو دوری می‌جویم از بدی آنچه در آن هستم. و به تو پناه می‌برم از شـر آن، ای مهربان‌ترین مهربانان.