دعای صد و یازده – در نخستین روز از ماه رجب

از ابوحمزه ثـمالی روایت شده است که گفت: شنیدم که حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) دعا می‌کرد در حجر، در اول ماه رجب، در سال ابن زبیر، پس به آن حضـرت گوش فرا دادم، و او می‌گفت:

یٰا مَنْ یَمْلِكُ حَوَائِجَ السّٰائِلِینَ، وَیَعْلَمُ ضَمِیرَ الصّٰامِتِینَ، لِکُلِّ مَسْاَلَةٍ مِنْكَ سَمْعٌ حَاضِـرٌ، وَجَوَابٌ عَتِیدٌ، اَللّٰهُمَّ وَمَوَاعِیدُكَ الْصّٰادِقَةُ، وَأَیٰادِیكَ الْفَاضِلَةُ، وَرَحْمَتُكَ الْوَاسِعَةُ فَأَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأنْ تَقْضِیَ حَوَائِجِی لِلدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ، إِنَّكَ عَلیٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.

ای آنکه حاجت‌های درخواست کنندگان را مالک است، و از درون خاموشان آگاه است برای هر درخواستی از تو شنیدنی حاضـر، و پاسخی آماده است، خداوندا، وعده‌هایت راستین، و نعمت‌هایت برتر و رحمتت واسعه است، پس از تو می‌خواهم که درود فرستی بر محمد و آل محمد، و اینکه برآورده سازی نیازهای مرا برای دنیا و آخرت، که تو بر هر چیزی توانا هستی.

ثـمالی گوید: و بقیه دعا را امام (علیه‌السلام) پنهان گفت که من نفهمیدم.