اَللّٰهُمَّ إِنَّ هٰذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَهٰذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نِقْمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلاٰ تُـمْطِرْنَا بِهِمٰا مَطَرَ السَّوْءِ، وَلاٰ تُلْبِسْنَا بِهِمٰا لِبَاسَ الْبَلَاءِ،
خداوندا همانا این «رعد و برق» دو نشانه از نشانههای تو و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تو اَند؛ که در مقام فرمان بردن از تو، به رحمتی سودمند، یا عقوبتی زیان بخش، میشتابند؛ پس به وسیلۀ آن دو، باران زیان بار بر ما مباران و به سبب آن دو لباس بلا بر ما مپوشان،
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَأَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِہِ السَّحَائِبِ وَبَرَكَتَهَا، وَاصْـرِفْ عَنّٰا أَذَاهَا وَمَضَـرَّتَهَا، وَلاٰ تُصِبْنَا فِيهٰا بِآفَةٍ، وَلاٰ تُرْسِلْ عَلیٰ مَعَايِشِنَا عَاهَةً،
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و فایده و برکت این ابرها را بر ما فرود آر و آزار و زیانش را از ما بگردان و از درون ابرها آفتی به ما نرسان و بر آنچه که معیشت ما بر آن استوار است، آسیبی نفرست،
اَللّٰهُمَّ وَإِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نِقْمَةً وَأَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً، فَاِنّٰا نَسْتَجِیرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَنَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فیٖ سُؤٰالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَی الْمُشْـرِكِینَ، وَأَدِرْ رَحىٰ نَقِمَتِكَ عَلَی الْمُلْحِدِينَ.
خداوندا اگر این ابرها را به خاطر عقوبت برانگیختهای و برای خشم فرستادهای؛ ما از خشمت به تو پناه میآوریم و برای درخواست گذشت و عفوت، به درگاه تو زاری میکنیم؛ پس غضب و خشم را متوجّه مشـرکان کن و آسیای عقوبتت را نسبت به منحرفان به گردش آر.
اَللّٰهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَأَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَلاٰ تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَیْرِكَ، وَلاٰ تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَإِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ،
خداوندا خشکی سـرزمینهای ما را به بارانت برطرف کن و شدّت خشم سینۀ ما را به رزق و روزی خود بیرون فرما و ما را از خود به غیر خود مشغول و سـرگرم مکن و مایه و منبع نیکی خود را از ما جدا مساز؛ چه این که بینیاز کسی است که تواش بینیاز کنی و سالـم کسی است که تواش از هر شـرّی نگاه داری،
مٰا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَلاٰ بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِـمٰا شِئْتَ عَلیٰ مَنْ شِئْتَ، وَتَقْضِی بِـمٰا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ.
نزد کسی جز دفاع تو نیروی دفاع نیست و برای احدی از عذاب تو، وسیلۀ حفظ و نگاه داری وجود ندارد؛ بر هرکسی که بخواهی، به هر چه که بخواهی، حکم میکنی؛ و به آنچه اراده فرمایی دربارۀ هر کس اراده کنی، فرمان میدهی.
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلیٰ مٰا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَلَكَ الشُّكْرُ عَلیٰ مٰا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَہُ، حَمْداً یَمْلَأُ أَرْضَهُ وَسَمَاءَہُ.
تو را سپاس بر آنکه ما را از بلا نگاه داشتی و تو را شکر بر نعمتهایی که به ما دادی؛ سپاسی که سپاس سپاسگزاران را پشت سـر گذارد؛ سپاسی که زمین و آسمان خدا را پر کند.
إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ، الْقَابِلُ يَسِیرَ الْحَمْدِ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ إِلَيْكَ الْمَصِیرُ.
همانا تویی بسیار نعمت دهنده به نعمتهای بزرگ، بخشندۀ نعمتهای عظیم، پذیرندۀ سپاس اندک، قبول کنندۀ شکر ناچیز، نیکوکار و خوشرفتار، دارای احسان، معبودی جز تو نیست، پایان کار به سوی توست.