دعای هفتاد و چهار – هنگام پناه بردن به خدای عزوجلّ

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِي إِلَيْكَ، وَأَقْبَلْتُ بِكُلِّی عَلَيْكَ، وَصَـرَفْتُ وَجْهِي عَمَّنْ يَحْتَاجُ اِلیٰ رِفْدِكَ، وَقَلَبْتُ مَسْأَلَتِي عَمَّنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِكَ، وَرَأَيْتُ أَنَّ طَلَبَ الْمُحْتَاجِ إِلَی الْمُحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْيِهِ، وَضَلَّةٌ مِنْ عَقْلِهِ.

خداوندا بر بریدنم از غیر و پیوستنم به تو، خود را خالص و پاک کردم، و با تـمام وجودم به حضـرتت روی آوردم، و از کسی که نیازمند عطای توست قطع امید کردم، و درخواستم را از آن‌که از احسان تو بی‌نیاز نیست، برگرداندم، و دیدم که حاجت خواستـن نیازمند از نیازمند، نتیجۀ سبکی رأی و گمراهی عقل اوست.

فَكَمْ قَدْ رَأَيْتُ یٰا إِلٰهِي مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا الْعِزَّ بِغَیْرِكَ فَذَلُّوا، وَرَامُوا الثَّـرْوَةَ مِنْ سِوَاكَ فَافْتَقَرُوا، وَحَاوَلُوا الِارْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا، فَصَحَّ بِـمُعَايَنَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اعْتِبَارُەُ، وَأَرْشَدَەُ اِلیٰ طَرِيقِ صَوَابِهِ اخْتِيَارُەُ، فَأَنْتَ یٰا مَوْلاٰيَ دُونَ كُلِّ مَسْؤُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِي، وَدُونَ كُلِّ مَطْلُوبٍ إِلَيْهِ وَلِیُّ حَاجَتِي، أَنْتَ الْمَخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِی، لاٰ يَشْـرَكُكَ أَحَدٌ فیٖ رَجَائِی، وَلاٰ يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فیٖ دُعَائِی، وَلاٰ يَنْظِمُهُ وَإِيّٰاكَ نِدَائِی.

ای خدای من! چه بسیار انسان‌ها دیدم که با تکیه به غیر تو، عزّت خواستند ولی خوار شدند؛ و از غیر تو درخواست ثروت کردند، اما به تهی‌دستی نشستند؛ و آهنگ بلندی کردند، ولی پست شدند، پس دوراندیشی دوراندیش با دیدن امثال این سبک‌مغزان ‌که بنا گذاشت به غیر تو تکیه نکند درست است، و عبـرت‌آموزی از اینان، او را موفّق کرد، و انتخاب درستش، او را به راه راست رهنمون شد، پس ای مولای من! تو جایگاه درخواست منی، نه غیر تو؛ و تو روا کنندۀ حاجت منی، نه غیر تو. و تو پیش از هر موجودی که بخوانندش، مخصوص به خواندن منی؛ هیچ‌کس در امید من با تو شـریک نـمی‌شود؛ و احدی در دعای من با تو، هم‌پیمان نـمی‌گردد؛ و ندای من کسی را با تو، به یک رشته در نـمی‌آورد.

لَكَ یٰا إِلٰهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ، وَمَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ، وَفَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَالْقُوَّةِ، وَدَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَالرِّفْعَةِ، وَمَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فیٖ عُمُرِەِ، مَغْلُوبٌ عَلیٰ أَمْرِەِ، مَقْهُورٌ عَلیٰ شَأْنِهِ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ، مُتَنَقِّلٌ فِی الصِّفَاتِ، فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَالْأَضْدَادِ، وَتَكَبَّـرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَالْأَنْدَادِ، فَسُبْحَانَكَ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ.

ای خدای من! وحدانیت و یگانگی و قائم بودن به قدرت و بی‌نیازی و برتری حول و قوّت و پایۀ والایی و رفعت، ویژۀ توست، و هر چه غیر توست، در همۀ عمرش به او رحم شده؛ و در زندگی‌اش مغلوب قدرتی گشته و در کارش شکست‌خورده و در صفات و خصوصیات جا به جا شده. تو بالاتر از آنی که شبیه‌ها و همانندها برای تو باشد و بزرگ‌تر از آنی که همسان‌ها و همتاها برایت قرار دهند؛ پس پاک و منزّهی و معبودی جز تو نیست.