اَللّٰهُمَّ إِنَّكَ كَلَّفْتَنِي مِنْ نَفْسِی مٰا أَنْتَ أَمْلَكُ بِهِ مِنِّي، وَقُدْرَتُكَ عَلَيْهِ وَعَلَیَّ أَغْلَبُ مِنْ قُدْرَتِی، فَأَعْطِنِي مِنْ نَفْسِی مٰا يُرْضِيكَ عَنِّي، وَخُذْ لِنَفْسِكَ رِضَاهَا مِنْ نَفْسِی فیٖ عَافِيَةٍ. اَللّٰهُمَّ لاٰ طَاقَةَ لیٖ بِالْجَهْدِ، وَلاٰ صَبْـرَ لیٖ عَلَی الْبَلَاءِ، وَلاٰ قُوَّةَ لیٖ عَلَی الْفَقْرِ، فَلاٰ تَحْظُرْ عَلَیَّ رِزْقِي، وَلاٰ تَكِلْنِي إلیٰ خَلْقِكَ، بَلْ تَفَرَّدْ بِحَاجَتِي، وَتَوَلَّ كِفَايَتِي،
خداوندا کار دشواری چون اصلاح نفسم را بر عهدۀ من نهاده‌ای که خودت از من به آن کار تواناتری و توانایی‌ات بر آن کار و بر من، بیش از توانایی من است؛ پس چیزی که تو را از من خشنود می‌کند به من عطا کن و خشنودی‌ات را در حال تندرستی‌ام، از من دریافت دار. خداوندا مرا طاقت بر مشقّت و شکیبایی بر مصیبت و قدرت بر تنگ دستی نیست؛ پس روزی‌ام را دریغ مکن و مرا به بندگانت وامگذار؛ بلکه خود به تنهایی حاجتم را برآور و کارساز من باش،
وَانْظُرْ إِلَیَّ، وَانْظُرْ لیٖ فیٖ جَمِيعِ أُمُورِي، فَإِنَّكَ إِنْ وَكَلْتَنِي إلیٰ نَفْسِی عَجَزْتُ عَنْهَا وَلَمْ أُقِمْ مٰا فِيهِ مَصْلَحَتُهَا، وَإِنْ وَكَلْتَنِي إلیٰ خَلْقِكَ تَجَهَّمُونِی، وَإِنْ أَلْجَأْتَنِي إلیٰ قَرَابَتِي حَرَمُونِی، وَإِنْ أَعْطَوْا أَعْطَوْا قَلِيلًا نَكِداً، وَمَنُّوا عَلَیَّ طَويِلاً وَذَمُّوا كَثيِـراً، فَبِفَضْلِكَ اللّٰهُمَّ فَأَغْنِنِي، وَبِعَظَمَتِكَ فَانْعَشْنِي، وَبِسَعَتِكَ فَابْسُطْ يَدِي، وَبِـمٰا عِنْدَكَ فَاكْفِنِي،
و به من با نظر رحمت بنگر و در تـمام امورم مصلحتم را در نظر گیر؛ زیرا اگر مرا به خود واگذاری، از تحقّق دادن کارهایم عاجز شوم؛ و به کاری که مصلحت من در آن است، برنخیزم؛ و اگر مرا به بندگانت واگذاری، با ترش‌رویی به من بنگرند؛ و اگر به پناه خویشانم فرستی، محرومم سازند؛ و اگر عطا کنند، عطایی اندک و پر دردسـر دهند؛ و بر من منّت بسیار گذارند و بیش از اندازه نکوهش کنند. خداوندا پس به احسانت بی‌نیازم کن و به بزرگی‌ات مرتبۀ بلندم ده و به توانگری‌ات، دستم را گشاده ساز و به آنچه که نزد توست، بی‌نیازم فرما.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَخَلِّصْنِي مِنَ الْحَسَدِ، وَاحْصُـرْنِی عَنِ الذُّنُوبِ، وَوَرِّعْنِي عَنِ الْمَحَارِمِ، وَلاٰ تُجَرِّئْنِي عَلَی الْمَعَاصِی، وَاجْعَلْ هَوَايَ عِنْدَكَ، وَرِضَايَ فِيمٰا يَرِدُ عَلَیَّ مِنْكَ، وَبَارِكْ لیٖ فِيمٰا رَزَقْتَنِي وَفِيمٰا خَوَّلْتَنِي وَفِيمٰا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیَّ، وَاجْعَلْنِي فیٖ كُلِّ حَالَاتِی مَحْفُوظاً، مَكْلُوءاً مَسْتُوراً مَمْنُوعاً مُعَاذاً مُجَاراً.
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و مرا از حسد رهایی ده و از گناهانم بازم دار و از حرام‌ها پرهیز ده و بر گناهان دلیرم مگردان و میل و رغبتم را متوجّه خود ساز و خشنودی‌ام را در آنچه از سوی تو به من می‌رسد، قرار ده؛ و مرا در آنچه روزی‌ام کرده‌ای و از روی بزرگواری به من بخشیده‌ای و احسان فرموده‌ای، برکت ده؛ و مرا در همۀ حالاتم، محفوظ، حراست شده، پوشیده، دست نایافتنی، پناه داده و امان یافته قرار ده.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاقْضِ عَنِّي كُلَّ مٰا أَلْزَمْتَنِيهِ وَفَرَضْتَهُ عَلَیَّ لَكَ فیٖ وَجْهٍ مِنْ وُجُوهِ طَاعَتِكَ، أَوْ لِخَلْقٍ مِنْ خَلْقِكَ وَإِنْ ضَعُفَ عَنْ ذَلِكَ بَدَنِی، وَوَهَنَتْ عَنْهُ قُوَّتِی، وَلَمْ تَنَلْهُ مَقْدُرَتِی، وَلَمْ يَسَعْهُ مَالِی وَلاٰ ذَاتُ يَدِي، ذَكَرْتُهُ أَوْ نَسِيتُهُ هُوَ یٰارَبِّ مِمّٰا قَدْ أَحْصَيْتَهُ عَلَیَّ وَأَغْفَلْتُهُ أَنَا مِنْ نَفْسِی، فَأَدِّەٖ عَنِّي مِنْ جَزِيلِ عَطِيَّتِكَ وَكَبِيـرِ مٰا عِنْدَكَ، فَإِنَّكَ وَاسِعٌ كَرِيمٌ، حَتّٰى لاٰيَبْقىٰ عَلَیَّ شَیْ‌ءٌ مِنْهُ تُرِيدُ أَنْ تُقَاصَّنِي بِهِ مِنْ حَسَنَاتِی، أَوْ تُضَاعِفَ بِهِ مِنْ سَيِّئَاتِی يَوْمَ أَلْقَاكَ یٰارَبِّ.
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و مرا به انجام همۀ آنچه برای خود، یا بنده‌ای از بندگانت، در جهتی از جهات طاعتت، بر من لازم و واجب فرموده‌ای، توفیق ده؛ و اگر چه بدنم از انجامش ناتوان باشد و نیرویم از آن سست شود و توان و قدرتم به آن نرسد و مال و منالم گنجایشش را نداشته باشد، خواه یادش باشم یا فراموشش کرده باشم. و آن تکلیف، ای پروردگارم! از اموری باشد که به حساب من گذاشته‌ای و من از انجامش غفلت کرده‌ام، آن را از عطای عظیمت و رحمت واسعه‌ات، از سوی من ادا کن؛ که تو توانگر کریمی. ای پروردگارم! آن تکالیف را به گونه‌ای از سوی من ادا کن که چیزی از آن برعهدۀ من نـماند؛ تا روزی که تو را ملاقات می‌کنم، لازم نیاید از خوبی‌هایم کم کنی و بر بدی‌هایم بیافزایی.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَارْزُقْنِي الرَّغْبَةَ فِی الْعَمَلِ لَكَ لآِخِرَتِی، حَتّٰى أَعْرِفَ صِدْقَ ذٰلِكَ مِنْ قَلْبِي، وَحَتّٰى يَكُونَ الْغَالِبُ عَلَیَّ الزُّهْدَ فیٖ دُنْيَايَ، وَحَتّٰى أَعْمَلَ الْحَسَنَاتِ شَوْقاً، وَآمَنَ مِنَ السَّيِّئَاتِ فَرَقاً وَخَوْفاً، وَهَبْ لیٖ نُوراً أَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ، وَأَهْتَدِي بِهِ فِی الظُّلُمَاتِ، وَأَسْتَضِی‌ءُ بِهِ مِنَ الشَّكِّ وَالشُّبُهَاتِ.
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و برای آخرتم میل و رغبت در عمل، آن‌هم عمل برای خودت، روزی‌ام کن؛ تا جایی که درستی این عمل را از قلبم بیابم و به گونه‌ای که بی‌رغبتی نسبت به دنیایم بر من چیره شود و به صورتی که از سـر شوق خوبی‌ها را به جا آورم و از بیم و ترس از عذاب، از بدی‌ها در امان مانم؛ و نوری به من بخش که به وسیلۀ آن در میان مردم زندگی کنم و در تاریکی‌ها با فروغش راه یابم و به سبب آن از شک و شبهه‌ها، رهایی یافته، روشنی ایمان و اعتقاد محکم و استوار به دست آورم.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَارْزُقْنِي خَوْفَ غَمِّ الْوَعِيدِ، وَشَوْقَ ثَوَابِ الْمَوْعُودِ، حَتّٰى أَجِدَ لَذَّةَ مٰا أَدْعُوكَ لَهُ، وَكَاٰبَةَ مٰا أَسْتَجِیرُ بِكَ مِنْهُ. اَللّٰهُمَّ قَدْ تَعْلَمُ مٰا يُصْلِحُنِي مِنْ أَمْرِ دُنْيَايَ وَآخِرَتِی، فَكُنْ بِحَوَائِجِي حَفِيّاً.
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و ترس و اندوهِ عذاب و اشتیاق پاداش وعده داده شده را روزی‌ام کن تا لذّت آنچه تو را به خاطر آن می‌خوانم و دشواری چیزی که از آن به تو پناه می‌آورم، بیابم. خداوندا آنچه از کار دنیا و آخرتم، مرا اصلاح می‌کند می‌دانی؛ پس به برآوردن خواسته‌های من مهربان باش.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَارْزُقْنِي الْحَقَّ عِنْدَ تَقْصِیرِي فِی الشُّكْرِ لَكَ، بِـمٰا أَنْعَمْتَ عَلَیَّ فِی الْيُسْـرِ وَالْعُسْـرِ، وَالصِّحَّةِ وَالسَّقَمِ، حَتّٰى أَتَعَرَّفَ مِنْ نَفْسِی رَوْحَ الرِّضَا، وَطُمَأْنِينَةَ النَّفْسِ مِنِّي بِـمٰا يَجِبُ لَكَ، فِيمٰا يَحْدُثُ فیٖ حَالِ الْخَوْفِ وَالْاَمْنِ، وَالرِّضَا وَالسُّخْطِ، وَالضُّـرِّ وَالنَّفْعِ.
خداوندا بر محمّد و آل محمّد درود فرست و هنگام کوتاهی در شکرگزاری‌ات، آن‌هم شکرگزاری به خاطر نعمت‌هایی که در زمان آسایش و سختی و سلامت و بیماری به من ارزانی داشتی، حق را که تسلیم بودن در برابرت و اقرار به احکام حکیمانه‌ات و اعتـراف به کوتاهی ورزیدنم در شکر است، روزی‌ام کن؛ تا از وجودم نسیم خشنودی و آرامش باطن دریابم، آن‌هم در برابر ادای وظیفه‌ای که نسبت به حضـرتت بر من واجب است، ادای وظیفه در اموری که در حال ترس و امنیّت و خشنودی و خشم و زیان و سود پیش می‌آید.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَارْزُقْنِي سَلَامَةَ الصَّدْرِ مِنَ الْحَسَدِ حَتّٰى لاٰأَحْسُدَ أَحَداً مِنْ خَلْقِكَ عَلیٰ شَیْ‌ءٌ مِنْ فَضْلِكَ، وَحَتّٰى لاٰأَرىٰ نِعْمَةً مِنْ نِعَمِكَ عَلیٰ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ فیٖ دِينٍ أَوْ دُنْياً، أَوْ عَافِيَةٍ أَوْ تَقْوىٰ، أَوْ سَعَةٍ أَوْ رَخَاءٍ، إِلّٰا رَجَوْتُ لِنَفْسِی أَفْضَلَ ذٰلِكَ بِكَ وَمِنْكَ، وَحْدَكَ لاٰشَـريِكَ لَكَ.
خداوندا بر محمّد و آلش درود فرست و سلامت سینه از حسد روزی‌ام کن؛ تا به هیچ یک از بندگانت برای ذرّە‌ای از احسانت که به آن‌ها عطا کردی، حسد نورزم؛ و تا جایی که هیچ نعمتی از نعمت‌هایت را بر احدی از بندگانت، در دین یا دنیا یا سلامت یا تقوا یا فراخی یا راحت نبینم؛ جز آن‌که برتر از آن را به لطف تو و از سوی تو برای خود امیدوار باشم، یگانه‌ای و شـریکی برایت نیست.
اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَارْزُقْنِي التَّحَفُّظَ مِنَ الْخَطَايَا، وَالِاحْتِـرَاسَ مِنَ الزَّلَلِ فِی الدُّنْيَا وَالآْخِرَةِ فیٖ حَالِ الرِّضَا وَالْغَضَبِ، حَتّٰى أَكُونَ بِـمٰا يَرِدُ عَلَیَّ مِنْهُمَا بِـمَنْزِلَةٍ سَوَاءٍ، عَامِلًا بِطَاعَتِكَ، مُؤْثِراً لِرِضَاكَ عَلیٰ مٰا سِوَاهُمَا فِی الْأَوْلِيَاءِ وَالْأَعْدَاءِ، حَتّٰى يَأْمَنَ عَدُوِّي مِنْ ظُلْمِي وَجَوْرِي، وَيَیْاَسَ وَلِيِّي مِنْ مَيْلِی وَانْحِطَاطِ هَوَايَ.
خداوندا بر محمّد و آل محمّد درود فرست و پرهیز و احتیاط از خطاها و مراقبت از لغزش‌ها را در دنیا و آخرت، در حال خشنودی و خشم روزی‌ام کن؛ به طوری که حالت درونم نسبت به آنچه که از خشنودی و خشم بر من وارد می‌شود، یکسان و مساوی باشد؛ تا آنجا که عمل کنندۀ به طاعتت باشم و خشنودی تو را در حقّ دوستان و دشمنان بر آنچه غیر طاعت و خشنودی توست، برتری دهم؛ تا دشمنم از ستم و جورم ایمن باشد و دوستم از رغبتم و پایین آمدن هوای نفسم به سویش ناامید گردد.
وَاجْعَلْنِي مِمَّنْ يَدْعُوكَ مُخْلِصاً فِی الرَّخَاءِ، دُعَاءَ الْمُخْلِصِینَ الْمُضْطَرِّينَ لَكَ فِی الدُّعَاءِ، إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ.
و مرا از آنان قرار ده که تو را خالص و بی‌آلایش، در حال آسایش می‌خوانند، مانند خواندن خالصانِ بی‌آلایشِ درمانده؛ همانا تو ستوده بزرگواری.