دعای پنجاه‌ و یک – هرگاه ناپسندی از او دور می‌شد یا مورد پسندی برایش آماده می‌گشت

اَللّٰهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ عَلیٰ حُسْنِ قَضَائِکَ، وَبِـمٰا صَـرَفْتَ عَنِّی مِنْ بَلَائِکَ، فَلاٰ تَجْعَلْ حَظِّی مِنْ رَحْمَتِکَ مٰا عَجَّلْتَ لی مِنْ عَافِیَتِکَ، فَأَکُونَ قَدْ شَقِیتُ بِـمٰا أَحْبَبْتُ، وَسَعِدَ غَیْـرِی بِـمٰا کَرِهْتُ،

خداوندا! سپاس تو را بر نیکویی مقدراتت و بر بلا و مصیبتت که از من دور کردی. پس مبادا بهره مندی من از رحمتت تنها به نعمت‌های زودگذر دنیا محدود شود، که به خاطر آنچه دوست داشتم، بدبخت شوم و دیگران به خاطر آنچه دوست نداشتم، خوشبخت شوند.

وَإِنْ یَکُنْ مٰا ظَلِلْتُ فِیهِ، أَوْ بِتُّ فِیهِ مِنْ هَذِەِ الْعَافِیَهِ بَیْنَ یَدَیْ بَلاٰءٍ لاٰیَنْقَطِعُ، وَ وِزْرٍ لاٰیَرْتَفِعُ، فَقَدِّمْ لیٖ مٰا أَخَّرْتَ، وَ أَخِّرْ عَنّیٖ مٰا قَدَّمْتَ.

اگر این نعمت‌هایی که در آن آرامش می‌یابم و روز و شب می‌گذرانم، مقدمه‌ای باشد بر بلایی بی‌پایان و وبالی پایدار، پس آنچه را به تأخیر انداخته‌ای، زودتر به من عطا کن و آنچه را پیش انداخته‌ای، به تأخیر انداز.

فَغَیْـرُ کَثِیـرٍ مٰا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ، وَغَیْـرُ قَلِیلٍ مٰا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ، وَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ.

زیرا چیزی که پایانش فنا و نابودی است، بسیار فراوان به حساب نـمی‌آید، و آنچه عاقبتش همیشگی است، اندک و کم نـمی‌باشد، و بر محمّد و آلش درود فرست.