از امام باقر (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: مردی از خراسان نزد حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) آمد و گفت: ای فرزند رسول خدا، حج کردم هنگام خارج شدن نیت نـمودم که نزد شما آیم زیرا که دردی در طحال دارم و اینکه مرا دعا کنی برای گشایش.
امام سجاد (علیه‌السلام) به وی فرمود: خداوند آن را از تو دور کرده است و سپاس او را سزاست. پس هرگاه آن را احساس نـمودی بنویس این آیه را با زعفران و آب زمزم و آن را بنوش که خدای تعالی آن درد را از تو دور می‌سازد:
﴿قُلِ ادْعُوا اللّٰهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمٰنَ أَيّاً مٰا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنىٰ وَلاٰ تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلاٰ تُخَافِتْ بِهٰا وَابْتَغِ بَیْنَ ذَلِكَ سَبِيلًا * وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَـرِيكٌ فِی الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَكَبِّـرْهُ تَكْبِیراً﴾.[1]
«بگو که خواه خدا را به اسم اللّٰه یا به اسم رحمان بخوانید، به هر اسمی بخوانید اسماء نیکو همه مخصوص اوست. و تو در نـماز نه صدا را بسیار بلند و نه بسیار آهسته گردان بلکه حدّ وسط را اختیار کن. و بگو: ستایش مخصوص خداست که نه هرگز فرزندی برگرفته و نه شـریکی در ملک خود دارد و نه هرگز عزت و اقتدار او را نقصی رسد که به دوست و مددکاری نیازمند شود، و پیوسته ذات الهی را به بزرگ‌ترین اوصاف کمال ستایش کن.»
و بر پوست آهو بنویس و بر بازوی چپ هفت روز بیاویز، درد آرام می‌شود. و آن؛ این ترجمه باشد:
لا س س س ح ح دم کرم ل له ومحى حح لله صـره رححب سـى حجحت عشـرة به هک بان عنها ح حل یصـرس هوبوا امیوا مسعوف ثم.
پی‌نوشت:
[1] . الاسـراء: 10، 111.