دعای یازدهم – درود فرستادن بر حضـرت آدم (علیه‌السلام)

اَللّٰهُمَّ وَ اٰدَمُ بَدِيعُ فِطْرَتِكَ، وَاَوَّلُ مُعْتَـرِفٍ مِنَ الْطِّینِ بِرُبُوبِيَّتِكَ وَبِكْرُ حُجَّتِكَ عَلیٰ عِبٰادِكَ وَبَرِیَّتِكَ وَالدَّليٖلُ عَلَی الْاِسْتِجٰارَةِ بِعَفْوِكَ مِنْ عِقٰابِكَ وَالنّٰاهِجُ سُبُلَ تَوْبَتِكَ،

خداوندا، و آدم، پدید آمدۀ آفرینش تو و نخستین اعتـراف کنندۀ -از آنها که از گل آفریده شده‌اند- به پروردگاری‌ات و نخستین حجت تو بر بندگان و آفریدگانت و راهنمای بر پناه جستـن به عفوت از کیفرت، و آنکه در پیش گرفت راه‌های توبه‌ات را،

وَالْمُوَسَّلُ بَیْنَ الْخَلْقِ وَبَیْنَ مَعْرِفَتِكَ، وَالَّذِی لَقَّنْتَهُ مٰا رَضِيتَ بِهِ عَنْهُ، بِـمَنِّكَ عَلَيْهِ وَرَحْمَتِكَ لَهُ، وَالْمُنِيبَ الَّذِی لَمْ يُصِـرَّ عَلیٰ مَعْصِيَتِكَ، وَسٰابِقُ الْمُتَذَلِّلِینَ بَحَلْقِ رَأْسِهِ فیٖ حَرَمِكَ،

و وسیلۀ میان خلق و میان معرفت، و آنکه به وی تلقین نـمودی آنچه را که به آن از او خشنود گشتی، به منتت بر او و رحمتت برای او، و باز گشت کننده‌ای که بر معصیت تو اصـرار نورزید، و پیشی گیرنده در اظهار ذلت با تراشیدن موی سـر در حَرَمَت،

وَالْمُتَوَسِّلُ بَعْدَ الْمَعْصِيَةِ بِالطّٰاعَةِ إِلیٰ عَفْوِكَ وَاَبُو الْاَنْبِيٰاءِ الَّذِينَ اُوذُوا فیٖ جَنْبِكَ، وَاَكْثَـرُ سُكّٰانِ الْاَرْضِ سَعْياً فیٖ طٰاعَتِكَ.

و توسل کنندۀ بعد از معصیت، به طاعت به سوی عفوت، و پدر پیامبـرانی که آزار داده شدند در راه تو، و بیش از همۀ ساکنان زمین تلاشگر در راه طاعتت.

فَصَلِّ عَلَیْهِ اَنْتَ یٰا رَحْمٰانَ وَمَلٰائِكَتُكَ وَسُكّٰانُ سَمٰاوٰاتِكَ وَاَرْضِكَ، كَمٰا عَظَّمَ حُرُمٰاتِكَ، وَدَلَّنٰا عَلیٰ سَبيٖلِ مَرْضٰاتِكَ، یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمیٖنَ.

پس بر او درود فرست تو، ای خدای مهربان و فرشتگانت و ساکنان آسمان‌ها و زمینت، آنگونه که حرمت‌هایت را عظیم شمرد و ما را به راه خشنودی‌ات رهنمون گشت، ای مهربان‌ترین مهربانان.