دعای دویست‌ و سی‌ و پنج – بعد از نماز

امام عصـر (علیه‌السلام) در حدیثی طولانی فرمود: آیا می‌دانید که امام زین العابدین (علیه‌السلام) در دعای خود بعد از نـماز چه می‌گفت؟ گفتیم: یاد می‌گیریم.

فرمود: آن حضـرت می‌گفت:

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِاِسْمِکَ الَّذِی بِهِ تَقُومُ السَّمٰاءُ وَالْاَرْضُ، وَبِاسْمِکَ الَّذِی بِهِ تَجْمَعُ الْمُتَفَرِّقَ، وَبِهِ تُفَرِّقُ الْمُجْتَمِعَ، وَبِاسْمِکَ الَّذِی تُفَرِّقُ بِهِ بَیْنَ الْحَقِّ وَالْبَاطِلِ، وَبِاسْمِکَ الَّذِی تَعْلَمُ بِهِ کَیْلَ الْبِحَارِ وَعَدَدَ الرِّمَالِ، وَوَزْنَ الْجِبَالِ أَنْ تَفْعَل بیٖ (کذا وکذا).

خداوندا از تو می‌خواهم به نامی از تو که آسمان و زمین به آن پایدارند، و به نامت که به آن گرد می‌آوری پراکنده را، و به آن پراکنده می‌سازی گرد آمده را، و به نامت که جدا می‌سازی به آن میان حق و باطل را، و به نامت که به آن می‌دانی پیمانۀ دریاها را و شماره ریگ‌ها را، و وزن کوه‌ها را (که با من چنین و چنان کنی).