دعای دویست‌ و پانزده – دعا در کنار کعبه «نثـر و نظم»

اصمعی گوید: شبی بر گرد کعبه طواف می‌کردم، ناگهان جوان نیکو صورتی را دیدم که دو زلف بر او بود، و در حالی‌که به پرده‌های کعبه آویخته بود، می‌گفت:

نٰامَتِ الْعُیُونُ، وَغٰارَتِ النُّجُومُ، وَأَنْتَ الْمَلِکُ الْحَیُّ الْقَیُّومُ، غَلَّقَتِ الْمُلُوکُ أَبْوَابَهٰا، وَأَقٰامَتْ عَلَیْهَا حُرّٰاسَهَا، وَبَابُکَ مَفْتُوحٌ لِلسَّائِلِینَ، جَئْتُکَ لِتَنْظُرَ إِلَیَّ بِرَحْمَتِکَ یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ.

چشم‌ها به خواب رفتند، و ستارگان پنهان گشتند، و تو پادشاه زنده پایدار هستی، بستند پادشاهان درهای‌شان را، و گماشتند بر آنها نگهبانان خود را، و درِ رحمت تو برای درخواست کنندگان باز است، آمدم نزد تو تا به رحمتت به من بنگری ای مهربان‌ترین مهربانان.

سپس چنین سـرود:

گفت: پس به دنبال او رفتم و دیدم که زین العابدین (علیه‌السلام) است.