| دعای دهم صحیفه سجادیه کامله | دعای سی و دوم صحیفه سجادیه جامعه |
دعا در پناه بردن به خداوند:
این استعاذه دهمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.
حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.
دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.
امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.
آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.
نکته طلایی دعا در پناه بردن به خداوند، رهایی از تمسخر و سرزنش شیطانی است که معصیت خداوند را برای بندگان می آراید.
اَللّٰهُمَّ إِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنّٰا فَبِفَضْلِکَ، وَإِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِکَ، فَسَهِّلْ لَنٰا عَفْوَکَ بِـمَنِّکَ، وَأَجِرْنَا مِنْ عَذَابِکَ بِتَجَاوُزِکَ، فَإِنَّهُ لاٰطَاقَهَ لَنٰا بِعَدْلِکَ، وَلاٰ نَجَاهَ لِأَحَدٍ مِنّٰا دُونَ عَفْوِکَ، یٰا غَنِیَّ الْأَغْنِیَاءِ، هَا نَحْنُ عِبَادُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ، وَأَنَا أَفْقَرُ الْفُقَرَاءِ إِلَیْکَ، فَاجْبُـرْ فَاقَتَنَا بِوُسْعِکَ، وَلاٰ تَقْطَعْ رَجَاءَنَا بِـمَنْعِکَ، فَتَکُونَ قَدْ أَشْقَیْتَ مَنِ اسْتَسْعَدَ بِکَ، وَحَرَمْتَ مَنِ اسْتَـرْفَدَ فَضْلَکَ،
خداوندا اگر بخواهی ما را ببخشی، از فضل و احسان توست و اگر بخواهی عذاب‌مان کنی، از عدالت توست، بخششت را از سـر منّتت بر ما آسان کن و ما را به چشم‌پوشی و گذشتت، از عذابت پناه ده. مسلّماً ما را نسبت به عدالتت تاب و توان نیست و برای احدی از ما بدون بخششت، نجاتی میسـّر نـمی‌باشد، ای بی‌نیازترین بی‌نیازان! اینک ما بندگانت پیش روی توایم و من تهیدست‌ترین تهیدستان در پیشگاه توام؛ تهیدستی و نداری ما را به توانایی‌ات جبـران کن و امید ما را به بازدارندگی‌ات قطع مفرما! که اگر چنین کنی، به تحقیق کسی که خود را به تو خوشبخت خواسته، بدبخت کرده‌ای؛ و آن‌که فضل و احسانت را طلبیده، محروم ساخته‌ای،
فَإِلیٰ مَنْ حِینَئِذٍ مُنْقَلَبُنَا عَنْکَ، وَاِلیٰ أَیْنَ مَذْهَبُنَا عَنْ بَابِکَ؟ سُبْحَانَکَ نَحْنُ الْمُضْطَرُّونَ الَّذِینَ أَوْجَبْتَ إِجَابَتَهُمْ، وَأَهْلُ السُّوءِ الَّذِینَ وَعَدْتَ الْکَشْفَ عَنْهُمْ، وَأَشْبَهُ الْأَشْیَاءِ بـِمَشِیَّتِکَ، وَأَوْلَی الْأُمُورِ بِکَ فیٖ عَظَمَتِکَ، رَحْمَهُ مَنِ اسْتَـرْحَمَکَ، وَغَوْثُ مَنِ اسْتَغَاثَ بِکَ، فَارْحَمْ تَضَـرُّعَنَا إِلَیْکَ، وَأَغْنِنَا إِذْ طَرَحْنَا أَنْفُسَنَا بَیْنَ یَدَیْکَ.
پس در این وقت از پیشگاه تو، به سوی چه کسی بازگردیم؟ و با محرومیّت از درِ رحمتت، راه ما به کجا خواهد افتاد؟ پاک و منزّهی؛ ما درماندگانی هستیم که پذیرش دعایشان را واجب کرده‌ای و گرفتارانی هستیم که برطرف کردن گرفتاری آنان را وعده فرموده‌ای، شبیه‌ترین چیزها به خواسته‌ات و سزاوارترین امور به حضـرتت، آن هم در عرصۀ عظمت و بزرگی‌ات، رحمت آوردن بر کسی است که از تو رحمت خواسته و فریادرسی نسبت به کسی است که به تو فریادخواهی کرده؛ پس زاری ما را به پیشگاهت رحمت آر و به فریاد ما رس؛ چون وجودمان را در برابرت انداخته‌ایم.
اَللّٰهُمَّ إِنَّ الشَّیْطَانَ قَدْ شَمِتَ بِنٰا إِذْ شَایَعْنَاهُ عَلیٰ مَعْصِیَتِکَ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَلاٰ تُشْمِتْهُ بِنٰا بَعْدَ تَرْکِنَا إِیّٰاهُ لَکَ، وَرَغْبَتِنَا عَنْهُ إِلَیْکَ.
خداوندا شیطان ما را سـرزنش کرد؛ چون او را در نافرمانی‌ات همراهی کردیم؛ پس بر محمّد و آلش درود فرست و پس از این که او را به خاطر تو رها کردیم و از او روی‌گردانده، به سوی تو آمدیم، وی را با دوباره گرفتار شدنِ ما به دست او، شماتت کنندۀ ما مساز.
