از مولای‌مان زین العابدین (علیه‌السلام) روایت شده که این دعا را در شب‌های فرد می‌خواندند ایستاده و نشسته و در حال رکوع و سجود:
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَکَ عَبْداً دَاخِراً، لا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لا ضَرًّا، وَ لَا أَصْرِفُ عَنْهَا سُوءاً، أَشْهَدُ بِذَلِکَ عَلَى نَفْسِی، وَ أَعْتَرِفُ لَکَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَ قِلَّهِ حِیلَتِی.
خداوندا! روز را به شب رساندم در حالی که بندۀ کوچک و ناچیز تو هستم. هیچ نفع و زیانی برای خود ندارم و نمی‌توانم هیچ بدی را از خودم دور کنم. خودم به این حقیقت علیه خود گواهی می‌دهم و به ناتوانی و ضعف خویش در برابر تو اعتراف می‌کنم.
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْجِزْ لِی مَا وَعَدْتَنِی وَ جَمِیعَ [1] الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ مِنَ الْمَغْفِرَهِ فِی هَذِهِ اللَّیْلَهِ وَ أَتْمِمْ عَلَیَّ مَا آتَیْتَنِی، فَإِنِّی عَبْدُکَ الْمِسْکِینُ الْمُسْتَکِینُ الضَّعِیفُ الْفَقِیرُ الْمَهِینُ.
پس بر محمد و آل محمد درود فرست و آن آمرزشی را که به من و همۀ مردان و زنان باایمان وعده داده‌ای، در این شب تحقق بخش. و نعمت‌هایی را که به من عطا کرده‌ای، کامل کن که من بندۀ بیچاره، بینوا، ناتوان، فقیر و بی‌مقدار تو هستم.
اَللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْنِی نَاسِیاً لِذِکْرِکَ فِیمَا أَوْلَیْتَنِی وَ لَا غَافِلًا لِإِحْسَانِکَ فِیمَا أَعْطَیْتَنِی وَ لَا آیِساً مِنْ إِجَابَتِکَ وَ إِنْ أَبْطَأَتْ عَنِّی فِی سَرَّاءَ کُنْتُ أَوْ ضَرَّاءَ أَوْ شِدَّهٍ أَوْ رَخَاءٍ أَوْ عَافِیَهٍ أَوْ بَلَاءٍ أَوْ بُؤْسٍ أَوْ نَعْمَاءَ إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ
خداوندا! مرا از یاد خود دربارۀ آنچه به من بخشیده‌ای، فراموشکار نکن و نسبت به احسانت در آنچه عطایم کرده‌ای، غافل مگردان. کاری کن که هیچ‌گاه از اجابت دعاهایم ناامید نشوم، حتی اگر اجابت آن به تأخیر بیفتد؛ چه در آسایش باشم چه در سختی، چه در تنگدستی و چه در فراوانی، چه در سلامتی و چه در بلا، و چه در گرفتاری یا نعمت، که تو شنوندۀ دعا هستی!
[1] . در برخی نسخه‌ها: جَمِیعِ
