دعای صد و شصت‌ و شش – در اصـرار ورزیدن به درخواست از خداوند عزوجلّ

دعا برای اصرار ورزیدن به خداوند:

این دعا پنجاه و دومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و صد و شصت و ششمین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

امام سجاد (علیه السلام) دعا برای اصرار ورزیدن به خداوند را هنگام پافشاری در درخواست های خود از خداوند متعال تقریر نموده اند. حضرت سیدالساجدین (علیه السلام) در این نیایش به تسبیح پرودگار پرداخته و در فرازهای میانی دعا توحید و نبوت را تصدیق نموده اند.

از ارکان مهم دعا برای اصرار ورزیدن به خداوند می توان به حاکمیت علم الهی بر تمام هستی، گسترهٔ سلطنت خداوند، قطعی بودن فرمان مرگ برای مؤمن کافر، اقرار بر کوتاهی و کمی عمل، درخواست از حضرت حق تعالی با وجود تسلط دنیا بر انسان و فراوانی گناه، لزوم توکل بر خداوند و گریختن به سوی او اشاره کرد.

  نکته طلایی دعا برای اصرار ورزیدن به خداوند، دل بستگی و اعتماد به فرمانروای هستی در پذیرش دعاهای بندگان می باشد.

یٰا اَللّٰهُ الَّذِی لاٰیَخْفىٰ عَلَیْهِ شَیْ‌ءٌ فِی الْأَرْضِ وَلاٰ فِی السَّمَاءِ، وَکَیْفَ یَخْفىٰ عَلَیْکَ یٰا إِلٰهیٖ مٰا أَنْتَ خَلَقْتَهُ؟ وَکَیْفَ لاٰتُحْصِی مٰا أَنْتَ صَنَعْتَهُ؟ أَوْ کَیْفَ یَغِیبُ عَنْکَ مٰا أَنْتَ تُدَبِّرُہُ؟ أَوْ کَیْفَ یَسْتَطِیعُ أَنْ یَهْرُبَ مِنْکَ مَنْ لاٰحَیَاهَ لَهُ إِلّٰا بِرِزْقِکَ؟ أَوْ کَیْفَ یَنْجُو مِنْکَ مَنْ لاٰمَذْهَبَ لَهُ فیٖ غَیْرِ مُلْکِکَ؟

ای خدایی که چیزی در زمین و آسمان بر او پوشیده نیست! ای خدای من! چگونه بر تو پوشیده باشد، چیزی که خود آفریده‌ای؟ چگونه آنچه را ساخته‌ای، از دایرۀ دانشت بیرون باشد؟ یا چگونه از تو پنهان بـماند، آنچه را که تو تدبیرش می‌کنی؟ یا چگونه می‌تواند بگریزد، کسی که جز به روزی‌ات زنده نیست؟ یا چگونه نجات یابد، کسی که در غیر مملکت تو، راهی برایش وجود ندارد؟

سُبْحَانَکَ أَخْشیٰ خَلْقِکَ لَکَ أَعْلَمُهُمْ بِکَ، وَأَخْضَعُهُمْ لَکَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِکَ، وَأَهْوَنُهُمْ عَلَیْکَ مَنْ أَنْتَ تَرْزُقُهُ وَهُوَ یَعْبُدُ غَیْرَکَ. سُبْحَانَکَ لاٰیَنْقُصُ سُلْطَانَکَ مَنْ أَشْـرَکَ بِکَ، وَکَذَّبَ رُسُلَکَ، وَلَیْسَ یَسْتَطِیعُ مَنْ کَرِہَ قَضَاءَکَ أَنْ یَرُدَّ أَمْرَکَ، وَلاٰ یَـمْتَنِعُ مِنْکَ مَنْ کَذَّبَ بِقُدْرَتِکَ، وَلاٰ یَفُوتُکَ مَنْ عَبَدَ غَیْرَکَ، وَلاٰ یُعَمَّرُ فِی الدُّنْیَا مَنْ کَرِہَ لِقَاءَکَ.

منزّہ و پاکی؛ بیمناکترین آفریدگانت در برابرت داناترین آنان به تو هستند، و پست‌ترین آنها در پیشگاهت، کسی است که روزی‌اش را می‌دهی و او غیر تو را می‌پرستد. منزّہ و پاکی؛ کسی که برایت شـریکی انگاشته و پیامبـرانت را تکذیب کرده، از سلطنتت نـمی‌کاهد؛ و کسی که قضایت را ناپسند دارد، قدرت ردّ کردن احکامت را ندارد؛ و کسی که توانایی‌ات را تکذیب کند، نـمی‌تواند خود را از قهر و غلبۀ تو باز دارد؛ و کسی که غیر تو را بپرستد، از دستـرس احاطه و عذابت بیرون نرود؛ و هر که لقای تو را ناپسند دارد، در زندگی دنیا ابدی و جاودانه نخواهد ماند.

سُبْحَانَکَ مٰا أَعْظَمَ شَأْنَکَ، وَأَقْهَرَ سُلْطَانَکَ، وَأَشَدَّ قُوَّتَکَ، وَأَنْفَذَ أَمْرَکَ. سُبْحَانَکَ قَضَیْتَ عَلیٰ جَمِیعِ خَلْقِکَ الْمَوْتَ، مَنْ وَحَّدَکَ وَ مَنْ کَفَرَ بِکَ، وَکُلٌّ ذَائِقُ الْمَوْتَ، وَکُلٌّ صَائِرٌ إِلَیْکَ. فَتَبَارَکْتَ وَ تَعَالَیْتَ لاٰ إِلٰهَ إِلّٰا أَنْتَ وَحْدَکَ لاٰ شَـرِیکَ لَکَ، آمَنْتُ بِکَ، وَصَدَّقْتُ رُسُلَکَ، وَقَبِلْتُ کِتَابَکَ، وَکَفَرْتُ بِکُلِّ مَعْبُودٍ غَیْرِکَ، وَبَرِئْتُ مِمَّنْ عَبَدَ سِوَاکَ.

منزّہ و پاکی؛ چه بزرگ است مرتبه‌ات و قدرتـمند و پیروز است پادشاهی‌ات و شدید است نیرویت و نافذ است فرمانت. منزّہ و پاکی؛ فرمان مرگ را بر همۀ آفریده‌هایت ثابت و پابرجا کرده‌ای؛ چه آن‌که تو را به وحدانیت مؤمن شده، یا آن‌که به حضـرتت کافر گشته؛ همگی طعم مرگ را می‌چشند و به سویت باز می‌گردند؛ پس تو مبارک و برتری، خدایی جز تو نیست، تنها و بی‌شـریکی. به تو ایمان آوردم و رسولانت را تصدیق کردم و قرآنت را پذیرفتم و به هر معبودی جز تو کافر شدم و از هر که غیر تو را بپرستد، بیزاری جستم.

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أُصْبِحُ وَأُمْسِی مُسْتَقِلًّا لِعَمَلِی، مُعْتَـرِفاً بِذَنْبِی، مُقِرّاً بِخَطَایَایَ، أَنَا بِإِسْـرَافِی عَلیٰ نَفْسِی ذَلِیلٌ، عَمَلِی أَهْلَکَنِی، وَهَوَایَ أَرْدَانِی، وَشَهَوَاتِی حَرَمَتْنِی. فَأَسْأَلُکَ یٰا مَوْلاٰیَ سُؤٰالَ مَنْ نَفْسُهُ لَاهِیَهٌ لِطُولِ أَمَلِهِ، وَبَدَنُهُ غَافِلٌ لِسُکُونِ عُرُوقِهِ، وَقَلْبُهُ مَفْتُونٌ بِکَثْـرَهِ النِّعَمِ عَلَیْهِ، وَفِکْرُہُ قَلِیلٌ لِمٰا هُوَ صَائِرٌ إِلَیْهِ.

خداوندا روز را به شب و شب را به روز می‌رسانم، در حالی که عملم را اندک می‌شمارم؛ به گناهم معتـرفم؛ به خطایم اقرار دارم؛ من به سبب زیاده‌روی بر ضد خودم به خاطر گناه، خوارم؛ عمل زشتم هلاکم ساخته؛ هوسم مرا پست کرده؛ شهواتم مرا از رحمتت محروم نـموده؛ از تو درخواست می‌کنم ای مولایم! درخواست کسی که روانش به‌خاطر آرزوی درازش به پوچی و سـرگرمی و بیهوده‌کاری دچار شده و بدنش به خاطر نگران نبودن از عذاب و عقاب و دوری از عبادت و تن‌پروری، غافل مانده؛ از این جهت رگ و پی‌اش در آرامش به سـر می‌برد و اضطراب و لرزشی ندارد و دلش به سبب فراوانی نعمت به فتنۀ لذّت گرفتار و اسیر شده و اندیشه‌اش نسبت به فرجام کارش اندک است.

سُؤٰالَ مَنْ قَدْ غَلَبَ عَلَیْهِ الْأَمَلُ، وَفَتَنَهُ الْهَوَى، وَاسْتَمْکَنَتْ مِنْهُ الدُّنْیَا، وَأَظَلَّهُ الْأَجَلُ، سُؤٰالَ مَنِ اسْتَکْثـَرَ ذُنُوبَهُ، وَاعْتَـرَفَ بِخَطِیئَتِهِ، سُؤٰالَ مَنْ لاٰ رَبَّ لَهُ غَیْرُکَ وَلاٰ وَلِیَّ لَهُ دُونَکَ، وَلاٰ مُنْقِذَ لَهُ مِنْکَ، وَلاٰ مَلْجَأَ لَهُ مِنْکَ إِلّٰا إِلَیْکَ.

از تو درخواست می‌کنم؛ درخواست کسی که آرزو بر او چیره شده و هوی و هوس او را به فتنه انداخته و دنیا بر او مسلّط گشته و مرگ بر سـرش سایه انداخته. از تو درخواست می‌کنم؛ درخواست کسی که گناهانش را بسیار و فراوان شمرده و به خطایش اعتـراف کرده؛ درخواست کسی که پروردگاری جز تو و سـرپرستی غیر تو و نجات‌دهنده‌ای از تو و پناهگاهی از تو، جز به سوی تو ندارد.

إِلٰهیٖ أَسْأَلُکَ بِحَقِّکَ الْوَاجِبِ عَلیٰ جَمِیعِ خَلْقِکَ، وَبِاسْمِکَ الْعَظِیمِ الَّذِی أَمَرْتَ رَسُولَکَ أَنْ یُسَبِّحَکَ بِهِ، وَبِجَلَالِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ الَّذِی لاٰ یَبْلیٰ وَلاٰ یَتَغَیَّرُ وَلاٰ یَحُولُ وَلاٰ یَفْنىٰ، أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأَنْ تُغْنِیَنِی عَنْ کُلِّ شَیْ‌ءٍ بِعِبَادَتِکَ، وَأَنْ تُسَلِّیَ نَفْسِی عَنِ الدُّنْیَا بِـمَخَافَتِکَ، وَأَنْ تُثْنِیَنِی بِالْکَثِیـرِ مِنْ کَرَامَتِکَ بِرَحْمَتِکَ،

خدای من! به حقّ لازم و واجبی که در همۀ آفریده‌هایت داری و به نام بزرگت که به پیامبـرت دستور دادی تو را به آن تسبیح کند و به بزرگی ذات بزرگ‌منش و مهمان‌نوازت که کهنه نـمی‌شود و دگرگون نـمی‌گردد و تغییر حال نـمی‌یابد و فانی نـمی‌شود؛ از تو می‌خواهم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستی و مرا با بندگی‌ات از هر چیز بی‌نیاز کنی و به خاطر ترس از خودت، ارتباطم را با دنیا قطع فرمایی؛ و سخاوت و بخشندگی و رحمت فراوانت را به من برگردانی.

فَإِلَیْکَ أَفِرُّ، وَمِنْکَ أَخَافُ، وَبِکَ أَسْتَغِیثُ، وَإِیّٰاکَ أَرْجُو، وَلَکَ أَدْعُو، وَإِلَیْکَ أَلْجَأُ، وَبِکَ أَثِقُ، وَإِیّٰاکَ أَسْتَعِینُ، وَبِکَ أُومِنُ، وَعَلَیْکَ أَتَوَکَّلُ، وَعَلیٰ جُودِکَ وَکَرَمِکَ أَتَّکِلُ.

به سوی تو می‌گریزم و از تو می‌ترسم و به تو فریادرسی می‌کنم و تو را امیدوارم و تو را می‌خوانم و به تو پناه می‌آورم و به تو اعتماد می‌کنم و از تو یاری می‌خواهم و به تو ایمان می‌آورم و بر تو توکّل می‌کنم و بر سخاوت و بزرگواری‌ات تکیه می‌زنم.