دعای نود و دو – در استخاره و طلب خیر

دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند:

این نیایش سی و سومین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و نود و دومین دعا از مجموعه دعاهای صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، طلب خیر و صلاح در تمام امور دنیایی را دارند. آن حضرت در این دعا استخاره را از آموزه هایی برشمرده اند که سبب انتخاب راهی درست می شود و از جانب پروردگار به قلب الهام شده است.

ارکان اصلی دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند، شامل درخواست مقام تسلیم و یقین، طلب دوری از گناه و غفلت در امور، عاقبت بخیری، محبوب دانستن حکم الهی، آسان جلوه دادن دستوراتی که بندگان آنها را سخت می شمارند، زایل شدن تردید و دودلی و داشتن نیت صادقانه می باشد.

  نکته طلایی دعا برای استخاره و خیر خواستن از خداوند خودداری از پسندیده داشتن اموری ست که خداوند مکروه و ناپسند می داند.

اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْتَخِیرُکَ بِعِلْمِکَ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَاقْضِ لیٖ بِالْخِیَرَهِ، وَأَلْهِمْنَا مَعْرِفَهَ الِاخْتِیَارِ، وَاجْعَلْ ذٰلِکَ ذَرِیعَهً إِلَی الرِّضَا بِـمٰا قَضَیْتَ لَنٰا وَالتَّسْلِیمِ لِمٰا حَکَمْتَ، فَأَزِحْ عَنّٰا رَیْبَ الِارْتِیَابِ، وَأَیِّدْنَا بِیَقِینِ الْمُخْلِصِینَ، وَلاٰ تَسُمْنَا عَجْزَ الْمَعْرِفَهِ عَمّٰا تَخَیَّرْتَ فَنَغْمِطَ قَدْرَکَ وَنَکْرَەَ مَوْضِعَ رِضَاکَ، وَنَجْنَحَ إِلَی الَّتِی هِیَ أَبْعَدُ مِنْ حُسْنِ الْعَاقِبَهِ، وَأَقْرَبُ إِلیٰ ضِدِّ الْعَافِیَهِ.

خداوندا به سبب دانشت که محیط بر همه چیز است، از تو درخواست خیر دارم؛ پس بر محمّد و آلش درود فرست و به خیر و نیکی در حقّ من حکم فرما، و شناخت انتخاب کردن و برگزیدن را به ما الهام کن و آن الهام را برای ما وسیلۀ خشنودی به آنچه که برای ما مقرر کردی و تسلیم به آنچه در حقّ ما حکم فرمودی، قرار ده؛ پس آلودگی شک و دودلی در تقدیرت را از دل ما پاک کن و ما را به یقین مخلصان تقویت فرما. و داغ ناتوانی معرفت را نسبت به آنچه برای‌مان اختیار کردی، بر پیشانی ما نزن؛ تا بزرگی و عظمتت را سبک انگاریم و جایگاه خشنودی‌ات را ناپسند شماریم و به چیزی که از حسن عاقبت دورتر و به ضد عافیت و سلامت همه جانبه نزدیک‌تر است، مایل شویم.

حَبِّبْ إِلَیْنَا مٰا نَکْرَہُ مِنْ قَضَائِکَ، وَسَهِّلْ عَلَیْنَا مٰا نَسْتَصْعِبُ مِنْ حُکْمِکَ، وَأَلْهِمْنَا الِانْقِیَادَ لِمٰا أَوْرَدْتَ عَلَیْنَا مِنْ مَشِیَّتِکَ حَتّٰى لاٰنُحِبَّ تَأْخِیرَ مٰا عَجَّلْتَ، وَلاٰ تَعْجِیلَ مٰا أَخَّرْتَ، وَلاٰ نَکْرَەَ مٰا أَحْبَبْتَ، وَلاٰ نَتَخَیَّرَ مٰا کَرِهْتَ، وَاخْتِمْ لَنٰا بِالَّتِی هِیَ أَحْمَدُ عَاقِبَهً، وَأَکْرَمُ مَصِیراً، إِنَّکَ تُفِیدُ الْکَرِیـمَهَ وَتُعْطِی الْجَسِیمَهَ، وَتَفْعَلُ مٰا تُرِیدُ، وَأَنْتَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ.

آنچه را از داوری‌ات نـمی‌پسندیم، محبوب ما قرار ده و آنچه را از حکم تو سخت می‌پنداریم، بر ما آسان ساز. و گردن نهادن آنچه از مشیّت و اراده‌ات بر ما وارد کردی، به ما الهام کن؛ تا عقب انداختـن آنچه را پیش انداختی و پیش انداختـن آنچه را عقب انداختی، دوست نداشته باشیم و هر آنچه را دوست داری ناپسند نشماریم؛ و آنچه را ناپسند داشتی، انتخاب نکنیم. و کار ما را به آنچه عاقبتش پسندیده‌تر و فرجامش برای انسان گرامی‌تر است، پایان بخش؛ همانا تو عطای نفیس می‌رسانی و نعمت بزرگ می‌بخشی و هر چه می‌خواهی انجام می‌دهی و تو بر هر کار توانایی.