دعای هفتاد و شش – هنگامی که روزی بر آن حضـرت تنگ می‌شد

دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی:

این دعا بیست و نهمین دعا از ادعیه صحیفه سجادیه و هفتاد و ششمین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، حضرت سجاد (علیه السلام) تنها به دنبال اظهار عجز و ناتوانی و تنگدستی در پیشگاه خداوند نیست؛ بلکه از طریق مناجات به درگاه الهی راه کارهای توحیدی اسلام را برای تأمین روزی معرفی می کنند.

حضرت زین العابدین(علیه السلام) در دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی، از پروردگار خویش درخواست رهایی از رنج و مشقتی را دارد که به خاطر کسب روزی جسم و بدن به زحمت می افتد و در واقع تلاش بیهوده است.

همچنین امام علی بن الحسین (علیه السلام) حضرت حق تعالی را یگانه ضامن روزی ای خطاب می کنند که عهده دار رزق بندگان خود می باشد.

در فرازهای میانی دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی امام سجاد (علیه السلام) درخواست برطرف شدن بیماری های قلبی مانند بدگمانی و سوءظن به خداوند منان را تمنا کرده  است.

  نکته طلایی دعا هنگام تنگ شدن رزق و روزی درخواست سربلندی از باری تعالی در آزمایش بندگان با سختی معیشت و تنگدستی می باشد.

اَللّٰهُمَّ إِنَّکَ ابْتَلَیْتَنَا فِی أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ، وَفِی آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ،

خداوندا! تو ما را در مسألۀ روزی با بدگمانی و عدم یقین آزمودی و در مسألۀ سررسید عمر با آرزوهای دور و دراز.

حَتَّى الْتَمَسْنَا أَرْزَاقَکَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِینَ،

تا آنجا که روزی تو را از روزی‌خواران طلبیدیم

 وَطَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِی أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِینَ،

و آرزومندانه به عمرهای درازِ سالخوردگان چشم طمع و امید دوختیم.

فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَهَبْ لَنَا یَقِیناً صَادِقاً تَکْفِینَا بِهِ مِنْ مَؤُونَهِ الطَّلَبِ،

پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و چنان یقینی راستین به ما ببخش که به سبب آن ما را از رنج و زحمتِ طلب و جست‌وجو بی‌نیاز گردانی.

 وَأَلْهِمْنَا ثِقَهً خَالِصَهً تُعْفِینَا بِهَا مِنْ شِدَّهِ النَّصَبِ،

و چنان اطمینانی خالص و بی‌شائبه در دلمان الهام کن که ما را به واسطۀ آن از سختی و مشقتِ تلاش و تکاپو رهایی بخشی.

وَاجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِکَ فِی وَحْیِکَ، وَأَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِکَ فِی کِتَابِکَ قَاطِعاً لِاهْتِمَامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِی تَکَفَّلْتَ بِهِ، وَحَسْماً لِلْاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْکِفَایَهَ لَهُ،

و آن وعده‌های روشنی را که در وحی خود داده‌ای و با سوگندهای محکم در کتابت بر آن تأکید کرده‌ای، سبب بریده شدن دلبستگی ما به رزقی که خود ضمانت آن را به عهده گرفته‌ای قرار ده، و ما را از نگرانی برای آنچه کفایت آن را بر عهده گرفته‌ای، رها ساز.

فَقُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ الْأَصْدَقُ، وَأَقْسَمْتَ وَقَسَمُکَ الْأَبَرُّ الْأَوْفَی: ﴿وَفِی السَّمَاءِ رِزْقُکُمْ وَمَا تُوعَدُونَ﴾.

پس چنین  گفتی و گفتارت راست‌ترین و درست‌ترین است و سوگند خوردی و سوگندت نیک‌ترین و استوارترین است که: «و روزیِ شما و آنچه به شما وعده داده شده، در آسمان است».

ثُمَّ قُلْتَ: ﴿فَوَ رَبِّ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنْطِقُونَ﴾.

سپس گفتی: «پس به خدای آسمان و زمین قسم که این (وعده و رزق مقدّر) به مانند تکلّمی که با یکدیگر می‌کنید حقّ و حقیقت است.»