| دعای پانزدهم صحیفه سجادیه کامله | دعای چهل و ششم صحیفه سجادیه جامعه |
دعا برای رفع بیماری و اندوه:
دعای پانزدهم صحیفه سجادیه مناجاتی ست که در کتاب صحیفه جامعه به عنوان چهل و ششمین دعا تنظیم شده است.
حضرت زینِ العابدین (علیه السلام) این نیایش را با سپاسگزاری و مدح پرودگاری آغاز نموده است که در تمام عمر انسان، چه در در دوران بیماری و کسالت و چه در دوران سلامتی و صحت، شکرگزاریش پایان نمی پذیرد.
آن حضرت همچنین در دعا برای رفع بیماری و اندوه به آثار اخروی بیماری از جمله پاک شدن گناهان اشاره می فرمایند و بیماری و اندوه را فرصتی برای توبه در نظر می گیرند.
در حقیقت دعا برای رفع بیماری و اندوه پسندیده بودنِ تحمل بیماری را مانند درک عظمت نعمت سلامتی ارزشمند معرفی نموده و آثار تحمل این رنج را شیرین و گوارا خوانده است.
حضرت علی بن الحسین(علیه السلام) هنگام دعا برای رفع بیماری و اندوه به ثواب اعمالی اشاره می کنند که نه با قلب و جوارح و نه با زبان انجام شده است؛ بلکه پاداش الهی هستند که در دوران بیماری، پرودگار برای بندهٔ خود از سر احسان و بخشش عطا می فرماید.
امام در دعا برای رفع بیماری و اندوه، رنج و بلا را مانع ایجاد غفلت از خداوند می بینند و مخاطب را به دریافت پاداش و جزای خیر در هنگام بیماری امیدوار می سازند. نکته طلایی دعا برای رفع بیماری و اندوه، اعتماد داشتن به خداوند باری تعالی و قدرشناسی نسبت به تمام مقدرات او می باشد.
اَللّٰهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ عَلَی مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَـرَّفُ فِیهِ مِنْ سَلَامَهِ بَدَنِی، وَلَکَ الْحَمْدُ عَلَی مَا أَحْدَثْتَ بِی مِنْ عِلَّهٍ فِی جَسَدِی، فَمَا أَدْرِی یَا إِلٰهیٖ أَیُّ الْحَالَیْنِ أَحَقُّ بِالشُّکْرِ لَکَ؟ وَأَیُّ الْوَقْتَیْنِ أَوْلَی بِالْحَمْدِ لَکَ؟
خداوندا! حمد و سپاس مخصوص توست که تاکنون از سلامتی در بدنم بهره‌مند بودم و حمد و سپاس مخصوص توست که بیماری را در بدنم پدید آوردی. محبوب من! نمی‌دانم کدام یک از این دو حال برای شکرگزاری تو سزاوارتر است و کدام یک از این دو زمان برای حمد و شکر تو شایسته‌تر است؟
أَوَقْتُ الصِّحَّهِ الَّتِی هَنَّأْتَنِی فِیهَا طَیِّبَاتِ رِزْقِکَ، وَنَشَّطْتَنِی بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِکَ وَفَضْلِکَ، وَقَوَّیْتَنِی مَعَهَا عَلَی مَا وَفَّقْتَنِی لَهُ مِنْ طَاعَتِکَ، أَمْ وَقْتُ الْعِلَّهِ الَّتِی مَحَّصْتَنِی بِهَا، وَالنِّعَمِ الَّتِی أَتْحَفْتَنِی بِهَا تَخْفِیفاً لِمَا ثَقُلَ عَلَی ظَهْرِی مِنَ الْخَطِیئَاتِ، وَتَطْهِیراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِیهِ مِنَ السَّیِّئَاتِ وَتَنْبِیهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَهِ، وَتَذْکِیراً لِمَحْوِ الْحَوْبَهِ بِقَدِیمِ النِّعْمَهِ، وَفِی خِلَالِ ذَلِکَ مَا کَتَبَ لِیَ الْکَاتِبَانِ مِنْ زَکِیِّ الْأَعْمَالِ، مَا لَاقَلْبٌ فَکَّرَ فِیهِ، وَلَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ، وَلَا جَارِحَهٌ تَکَلَّفَتْهُ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْکَ عَلَیَّ، وَإِحْسَاناً مِنْ صَنِیعِکَ إِلَیَّ.
آیا روزگاری که به من نعمت سلامتی دادی و روزی‌های پاکیزه ات را نصیبم کردی و به این وسیله مرا برای جلب رضایت و بخششت نیرومند ساختی و بر طاعتت موفقم داشتی، سزاوارتر به شکر است؟ یا زمانی که به من بیماری دادی تا با آن مرا خالص کنی و این دردها را چون نعمت‌هایی بر من ارزانی داشتی تا بار اشتباهاتم را با آن سبک کنی واز گناهانی که در آن غرق شده‌ام پاکم کنی و مرا به سوی توبه فراخوانی و با یادآوری نعمت‌های گذشته، گناهان بزرگم را محو سازی و در این میان، دو فرشتۀ نویسندۀ اعمال، اعمال نیکی برایم نوشتند که نه قلبی به آن اندیشیده بود و نه زبانی آن را بر زبان رانده بود و نه عضوی آن را انجام داده بود، بلکه همه از فضل و احسان تو به من بود؟
اَللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَحَبِّبْ إِلَیَّ مَا رَضِیتَ لِی، وَیَسِّـرْ لِی اَللّٰهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَحَبِّبْ إِلَیَّ مَا رَضِیتَ لِی، وَیَسِّـرْ لِی مَا أَحْلَلْتَ بِی، وَطَهِّرْنِی مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ، وَامْحُ عَنِّی شَـرَّ مَا قَدَّمْتُ، وَأَوْجِدْنِی حَلَاوَهَ الْعَافِیَهِ، وَأَذِقْنِی بَرْدَ السَّلَامَهِ، وَاجْعَلْ مَخْرَجِی عَنْ عِلَّتِی إِلَی عَفْوِکَ، وَمُتَحَوَّلِی عَنْ صَـرْعَتِی إِلَی تَجَاوُزِکَ، وَخَلَاصِی مِنْ کَرْبِی إِلَی رَوْحِکَ وسَلَامَتِی مِنْ هَذِەِ الشِّدَّهِ إِلَی فَرَجِکَ،
خداوندا ! بر محمد و آل او درود فرست. و آنچه را برای من پسندیده‌ای محبوبم گردان و آنچه را بر من وارد کرده‌ای برایم آسان کن و مرا از پلیدی گذشته‌ام پاک کن و بدی‌های پیشین را از وجودم محو کن. شیرینی سلامتی را به کامم بنشان و گوارایی سلامتی را به من بچشان و بهبودی‌ام از بیماری را با آمرزشت و برخاستنم از بستر بیماری را با گذشتت و رها‌یی‌ام از این اندوه را با رحمتت و سلامتی‌ام از این سختی را با گشایشت توأم کن.
إِنَّکَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ، الْوَهَّابُ الْکَرِیمُ، ذُوالْجَلَالِ وَالْإِکْرَامِ.
تویی که از رویاحسان و نیکوکاری بسیار بخشنده‌ای، و نعمت‌ها و الطاف بی‌شمار عطا می‌کنی، تو بخشنده‌ی کریم و بزرگ و باعظمت هستی!
