دعای سی‌ و‌ دو – پناه جستـن به خداوند عزوجلّ

دعا در پناه بردن به خداوند:

این استعاذه دهمین دعا از مجموعه  دعاهای صحیفه سجادیهٔ معروف و سی و دومین دعا در کتاب صحیفه جامعه می باشد.

حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) در این دعا از خداوند درخواست دارند که با فضل خود با بندگانش رفتار کند نه با عدالتش.

دعا در پناه بردن به خداوند برآوردن حاجات را از وعده های واجب خداوند به بندهٔ خود خوانده و در خلال دعا آستان حق را خاستگاه نیازمندان معرفی کرده است.

امام زین العابدین(علیه السلام) هنگام دعا در پناه بردن به خداوند، نیازمندی انسان به معبود خویش و خوشحالی شیطان از نافرمانی انسان را جزء ارکان اصلی این استعاذه قرار داده و کم طاقتی بندگان از عذاب الهی را سبب این پناهندگی می دانند.

آن حضرت در ادامهٔ پناه بردن به خداوند، مهمترین ویژگی انسان شقاوتمند را محروم ماندن از رحمت الهی قلمداد کرده و از یگانه فرمانروای هستی، فریادرسی را طلب نموده است.

  نکته طلایی دعا در پناه بردن به خداوند، رهایی از تمسخر و سرزنش شیطانی است که معصیت خداوند را برای بندگان می آراید.

اَللّٰهُمَّ إِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنَّا فَبِفَضْلِکَ، وَإِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِکَ،

خداوندا، اگر بخواهی ما را ببخشی، این از فضل و بخشش توست؛ و اگر بخواهی عذابمان کنی، این از عدالت توست.

فَسَهِّلْ لَنَا عَفْوَکَ بِمَنِّکَ، وَأَجِرْنَا مِنْ عَذَابِکَ بِتَجَاوُزِکَ،

پس با بخشش بی‌پایانت، راه عفو خود را برای ما هموار ساز، و با چشم‌پوشی و گذشتت، ما را از عذابت پناه ده؛

 فَإِنَّهُ لَا طَاقَهَ لَنَا بِعَدْلِکَ، وَلَا نَجَاهَ لِأَحَدٍ مِنَّا دُونَ عَفْوِکَ،

زیرا ما توان تحمل عدالت تو را نداریم، و هیچ‌یک از ما بدون بخشش تو، راه نجاتی نخواهد داشت.

 یَا غَنِیَّ الْأَغْنِیَاءِ، هَا نَحْنُ عِبَادُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ، وَأَنَا أَفْقَرُ الْفُقَرَاءِ إِلَیْکَ،

ای بی‌نیازترینِ بی‌نیازها، اینک ما بندگانت در برابر تو ایستاده‌ایم، و من فقیرترینِ فقیران درگاه تو هستم.

فَاجْبُـرْ فَاقَتَنَا بِوُسْعِکَ، وَلَا تَقْطَعْ رَجَاءَنَا بِـمَنْعِکَ،

فقر و نیاز ما را با گشایش و کرم فراوانت جبران کن، و امید ما را با دریغ کردن لطف خود قطع مفرما

 فَتَکُونَ قَدْ أَشْقَیْتَ مَنِ اسْتَسْعَدَ بِکَ، وَحَرَمْتَ مَنِ اسْتَـرْفَدَ فَضْلَکَ،

که اگر چنین کنی، قطعاً کسی که خود را به تو خوشبخت خواسته، بدبخت کرده‌ای؛ و کسی را که فضل تو را طلب کرده، محروم داشته‌ای.

فَإِلَی مَنْ حِینَئِذٍ مُنْقَلَبُنَا عَنْکَ، وَاِلَی أَیْنَ مَذْهَبُنَا عَنْ بَابِکَ؟

پس در آن هنگام (اگر تو ما را نبخشی)، از نزد تو به سوی چه کسی بازگردیم؟ و از درگاه تو به کجا رویم؟

 سُبْحَانَکَ نَحْنُ الْمُضْطَرُّونَ الَّذِینَ أَوْجَبْتَ إِجَابَتَهُمْ،

منزهی تو! ما همان درماندگانی هستیم که اجابتشان را بر خود واجب کردی؛

وَأَهْلُ السُّوءِ الَّذِینَ وَعَدْتَ الْکَشْفَ عَنْهُمْ،

و همان بدحالانی هستیم که وعده دادی غمشان را برطرف کنی.

وَأَشْبَهُ الْأَشْیَاءِ بِمَشِیَّتِکَ، وَأَوْلَی الْأُمُورِ بِکَ فِی عَظَمَتِکَ، رَحْمَهُ مَنِ اسْتَـرْحَمَکَ، وَغَوْثُ مَنِ اسْتَغَاثَ بِکَ،

زیباترین نمود خواست تو، و سزاوارترین کار در تراز عظمت تو، رحمت آوردن بر کسی است که از تو طلب رحمت کرده؛ و فریادرسی نسبت به کسی است که از تو یاری طلبیده.

 فَارْحَمْ تَضَـرُّعَنَا إِلَیْکَ، وَأَغْنِنَا إِذْ طَرَحْنَا أَنْفُسَنَا بَیْنَ یَدَیْکَ

پس بر تضرع و زاری ما در برابرت رحم کن، و اکنون که خود را در آستان تو افکنده‌ایم، ما را بی‌نیاز فرما.

اللّٰهُمَّ إِنَّ الشَّیْطَانَ قَدْ شَمِتَ بِنَا إِذْ شَایَعْنَاهُ عَلَی مَعْصِیَتِکَ،

پروردگارا! آنگاه که ما شیطان را در نافرمانی‌ات پیروی نمودیم، او شادمان شد (ما را سرزنش کرد)

فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَلَا تُشْمِتْهُ بِنَا بَعْدَ تَرْکِنَا إِیَّاهُ لَکَ، وَرَغْبَتِنَا عَنْهُ إِلَیْکَ.

پس بر محمد و خاندانش درود فرست، و اکنون که از شیطان رو برگردانده، و به سوی تو مشتاق شدیم، دیگر او را با دوباره گرفتار شدنمان به دست او  شاد مگردان.