بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدا که رحمتش فراگیر و مهربانی اش همیشگی است
إِلَهِی لَوْ لَا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِکَ لَنَزَّهْتُکَ مِنْ ذِکْرِیٓ إِیَّاکَ، عَلٰىٓ أَنَّ ذِکْرِی لَکَ بِقَدْرِی لَا بِقَدْرِکَ، وَ مَا عَسٰىٓ أَنْ یَبْلُغَ مِقْدَارِی حَتّٰىٓ أُجْعَلَ [1] مَحَلًّا لِتَقْدِیسِکَ،
محبوبم! اگر پذیرش فرمان تو بر من واجب نبود، حتماً تو را منزه از این می‌دانستم که نامت را به زبان بیاورم، زیرا یاد کردن من از تو، در حد و اندازۀ من است، نه در شأن و عظمت تو. اما مگر قدر و جایگاه من چیست که شایستۀ تقدیس و ستایش کردن از تو باشم؟!
وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنَا جَرَیَانُ ذِکْرِکَ عَلٰىٓ أَلْسِنَتِنَا، وَ إِذْنُکَ لَنَا بِدُعٰآئِکَ وَ تَنْزِیهِکَ وَ تَسْبِیحِکَ،
و از بزرگ‌ترین نعمت‌هایی که به ما بخشیدی این است که نام و یاد تو بر زبان‌های ما جاری است، و اینکه اجازه داده‌ای تو را بخوانیم، و تو را به پاکی یاد کنیم و تسبیحت بگوییم.
إِلَهِی فَأَلْهِمْنَا ذِکْرَکَ فِی الْخَلٰآءِ وَ الْمَلٰآء [2] وَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ، وَ الْإِعْلَانِ وَ الْإِسْرَارِ، وَ فِی السَّرّٰآءِ وَ الضَّرّٰآءِ
پس ای محبوب من! یاد خود را در هر حالی به ما الهام کن؛ چه در خلوت، چه در میان مردم، چه در شب، چه در روز، چه آشکارا، چه در پنهان، چه در خوشی‌ها و چه در سختی‌ها.
وَ آنِسْنَا بِالذِّکْرِ الْخَفِیِّ، وَ اسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّکِیِّ وَ السَّعْیِ الْمَرْضِیِّ، وَ جَازِنَا بِالْمِیزَانِ الْوَفِیِّ،
با یاد پنهانی‌ات دل‌های ما را آرام کن، ما را به عمل پاک و تلاش مورد پسندت مشغول بدار، و پاداشمان را با ترازوی عدالت و وفاداری عطا فرما.
إِلَهِی بِکَ هَامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَهُ، وَ عَلَى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبَایِنَهُ، فَلَا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلَّا بِذِکْرَاکَ، وَ لَا تَسْکُنُ النُّفُوسُ إِلَّا عِنْدَ رُؤْیَاکَ،
محبوبم! دل‌های سرگشته تنها به عشق تو دلباخته‌اند، و عقل‌های پراکنده تنها در معرفت تو به وحدت رسیده اند. دلها جز با یاد تو آرام نمی‌گیرند، و جان ها جز با دیدار تو قرار نمی‌یابد.
أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِی کُلِّ مَکَانٍ، وَ الْمَعْبُودُ فِی کُلِّ زَمَانٍ، وَ الْمَوْجُودُ فِی کُلِّ أَوَانٍ، وَ الْمَدْعُوُّ بِکُلِّ لِسَانٍ، وَ الْمُعَظَّمُ فِی کُلِّ جَنَانٍ،
تو همانی که در هر جایی تسبیح می‌شوی، و در هر زمانی مورد پرستش هستی، در هر لحظه حاضری، با هر زبانی خوانده می‌شوی، و در هر دلی بزرگ و محترمی.
وَ أَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ لَذَّهٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ، وَ مِنْ کُلِّ رَاحَهٍ بِغَیْرِ أُنْسِکَ، وَ مِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ قُرْبِکَ، وَ مِنْ کُلِّ شُغْلٍ [3] بِغَیْرِ طَاعَتِکَ.
از تو طلب آمرزش می‌کنم برای هر لذتی که بدون یاد تو برده‌ام، برای هر آرامشی که بدون انس با تو داشته‌ام، برای هر شادی‌ای که بدون نزدیکی به تو تجربه کرده‌ام، و برای هر مشغولیتی که در آن طاعت تو نبوده است.
إِلَهِیٓ أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ: ﴿یٰآ أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللهَ ذِکْراً کَثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکْرَهً وَ أَصِیلًا﴾،
محبوبم! تو خود فرموده‌ای و سخن تو حق است: ﴿ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح گویید.﴾
وَ قُلْتَ وَ قَوْلُکَ الْحَقُّ: ﴿فَاذْکُرُونِیٓ أَذْکُرْکُمْ﴾، فَأَمَرْتَنَا بِذِکْرِکَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَیْهِ أَنْ تَذْکُرَنَا [4] تَشْرِیفاً لَنَا وَ تَفْخِیماً وَ إِعْظَاماً،
و تو فرمودی، و سخن تو حق است: ﴿پس مرا یاد کنید، تا شما را یاد کنم.﴾ پس ما را به یاد خودت فرمان دادی و در مقابل، وعده دادی که ما را به یاد آوری، تا ما را گرامی بداری و شأن ما را بلند و بزرگ کنی.
وَ هَا نَحْنُ ذَاکِرُوکَ کَمٰآ أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا، یَا ذَاکِرَ الذَّاکِرِینَ وَ یٰآ أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
و حالا ما همان‌گونه که فرمان دادی، تو را یاد می‌کنیم، پس وعده‌ای را که به ما داده‌ای، محقق ساز. ای خدایی که یادکنندگان را به یاد می‌آوری، و ای مهربان‌ترین مهربانان!
[1] . در برخی نسخه ها: أَجْعَلَ
[2] . در برخی نسخه ها: الْخَلَإِ وَ الْمَلإِ
[3] . در برخی نسخه ها: شُغُلٍ
[4] . در برخی نسخه ها: تُذَکِّرَنَا
