دعای صد و هفتاد و هفت – درخواست برطرف شدن بلاهای بزرگ

از سیدالساجدین علیه السلام روایت شده است که فرمود: هرگاه به یکی از شما بلایی از بلاها رسید و به جز خداوند کسی را نیافت که آن را دور کند، پس در هنگام سحر وضو بگیرد و وضوی خود را نیکو انجام دهد و چهار رکعت نماز بخواند، در هر رکعت فاتحه الکتاب و آیه الکرسی و یازده مرتبه توحید بخواند با یک سلام، پس هر گاه ایستاد دو طرف مکانی را که در آن روی به قبله ایستاده است بگیرد و بگوید:

یَا خَیْرَ مَنْ سُئِلَ، وَیَا أَکرَمَ مَنْ قُصِدَ،

ای بهترین کسی که از او درخواست می‌شود، و ای بخشنده‌ترین کسی که قصد او را می‌کنند!

 عَبِیدُکَ الْعَرَبُ إِذَا اسْتَجَارَ مُسْتَجِیرٌ بِأَطْنَابِ بُیُوتِهَا أَجَارُوهُ،

بندگان عرب تو چنین‌اند که وقتی پناهجویی به خیمه‌هایشان پناه می‌آورد، او را امان می‌دهند.

وَأَنْتَ یَا خَالِقَ الْعَرَبِ وَالْعَجَمِ، قَدِ اسْتَجَرْتُ بِبَابِکَ، وَنَزَلْتُ بِفِنَائِکَ

و تو ای آفرینندۀ عرب و عجم، من به درگاه تو پناه آورده‌ام، و در آستان تو فرود آمده‌ام.

فَلَا تَرُدَّنِی مِنْ بَابِکَ خَائِباً، وَلَا تَطْرُدْنِی مِنْ فِنَائِکَ آیِساً،

پس مرا از درگاهت ناامید باز مگردان، و از درگاهت مأیوس مران.

 یَا عَظِیمَ الْخَطَرِ، یَا لَطِیفَ الْخَبَرِ، یَا إِلَهَ الْبَشَرِ،

ای آن که جایگاهت بس بزرگ است، ای آن که مهربانیت شهره است، ای محبوب همۀ انسان‌ها!

مِنْکَ أَطْلُبُ، وَإِلَیْکَ أَهْرُبُ، عَجِّلْ بِالْفَرَجِ،

تنها از تو می‌خواهم و تنها به سوی تو می گریزم. هر چه زودتر فرج و گشایش را برسان.

 یَا وَدُودُ، یَا ذَاالْعَرْشِ الْمَجِیدِ، یَا مُبْدِئُ یَامُعِیدُ، یَا فَعَّالاً لِمَا یُرِیدُ.

ای که بسیار مهربانی، ای صاحب عرش با شکوه، ای آغازگر، ای بازگرداننده، ای آن که هر آنچه بخواهی انجام‌ مى‌دهى!

أَسْأَلُکَ بِنُورِ وَجْهِکَ الَّذِی أَضَاءَ لَهُ أَرْکَانُ عَرْشِکَ،

از تو می‌خواهم به نور ذات پاکت که ارکان عرش تو با آن روشن گشت،

وَبِقُدْرَتِکَ الَّتِی مَلَأْتَ بِهَا عِبَادَکَ، وَبِرَحْمَتِکَ الَّتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ،

و به قدرتت که بندگانت را فرا گرفته، و به رحمتت که همه چیز را در بر گرفته است.

یَا إِلَهِی أَغِثْنِی، یَا مُغِیثُ أَغِثْنِی.

ای محبوب من! به فریادم برس، ای فریاد رس، به فریادم برس.