چه پرندۀ زیبایی!

چه گلبرگ لطیفی!

عجب کوه عظیمی!

این عالم تماماً مظهر خداست. به هر کجا که نگاه می‌کنیم، جلوه‌ای از ظهورت الله پیش چشممان خودنمایی می‌کند. شاید از خودمان بپرسیم که چطور یک کوه مظهر عظمت خدا می‌شود اما یک گل تجلی زیبایی و لطافت خداست؟ چرا موجودی تنها یکی از اسم‌های خدا را به نمایش می‌گذارد و موجود دیگر بیشتر؟ در حقیقت خدا با تمام اسماء و صفاتش در همۀ عالم تجلی کرده، اما این ظرف مخلوقات است که متفاوت است. هر کدام به اندازۀ وسع و توانایی‌شان تجلی‌ کنندۀ اسماء خدا هستند. در واقع محدودیت هر کدام از اشیاء و پدیده‌هاست که باعث شده تا نتواند به طور کامل جلوه‌گر ظهورت الله باشد؛ و ما تنها ظهور اسم‌هایی را که تجلی بیشتری در او داشتند، درک کنیم.

در بین همۀ آفریده‌ها، تنها انسان است که مثل آیینه‌ای تمام قد جلوه‌گر ظهورت الله است؛ اسماء خدا در هر انسانی به اندازۀ ظرفیت و تلاش او جلوه می‌کنند و انسان کامل کسی است که مظهر تمام و کمال اسماء الهی‌‌ست.