امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهما‌السلام) هرگاه قصد می‌کرد امر حج یا عمره، یا فروش و یا خرید، و یا آزاد کردن برده‌ای را، وضو می‌گرفت و بعد دو رکعت نماز استخاره می‌خواند، که در آنها سوره «حشـر» و سوره «رحمان» را قرائت می‌کرد، و پس از فراغت از نماز در حالی که نشسته بود «معوذتین» و سورۀ «توحید» را می‌خواند، سپس می‌گفت:
اَللّٰهُمَّ إِنْ کَانَ -کذا وکذا- خَیْراً لیٖ فیٖ دِینِی وَدُنْیَایَ، وَعَاجِلِ أَمْرِی وَآجِلِهٖ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَیَسِّـرْہُ لیٖ عَلیٰ أَحْسَنِ الْوُجُوهِ وَأَجْمَلِهَا.
خداوندا اگر – چنین و چنان- برای من خیر باشد در دینم و در دنیایم، و امر گذران کنونی‌ام و آینده آن، پس بر محمد و خاندانش درود فرست، و آن را برایم آسان ساز به بهتـرین و زیباترین صورت.
اَللّٰهُمَّ وَإِنْ کَانَ -کذا وکذا- شَـرّاً لیٖ فیٖ دِینِی وَدُنْیَایَ وَآخِرَتِی وَعَاجِلِ أَمْرِی وَآجِلِهِ، فَصَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاصْـرِفْهُ عَنّیٖ، رَبِّ صَلِّ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاعْزِمْ لیٖ عَلیٰ رُشْدِی، وَإِنْ کَرِهَتْ ذٰلِكَ أَوْ أَبَتْهُ نَفْسِی.
خداوندا اگر – چنین و چنان- برای من شـر باشد، در دین و دنیایم و آخرتم و گذران امر کنونی‌ام و آینده‌اش، بر محمد و خاندانش درود فرست، و آن را از من دور کن، پروردگارا، درود فرست بر محمد و خاندانش، و مرا بر آنچه رشد و کمال من است عازم گردان، هر چند نپسندم آن را، یا نفسم از آن امتناع ورزد.