از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) به این دعا، دعا می‌کرد:
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ حُسْنَ الْمَعِیشَهِ مَعِیشَهً أَتَقَوَّى بِهَا عَلَى جَمِیعِ حَوَائِجِی، وَ أَتَوَصَّلُ بِهَا فِی الْحَیَاهِ إِلَى آخِرَتِی مِنْ غَیْرِ أَنْ تُتْرِفَنِی فِیهَا فَأَطْغَى، أَوْ تُقَتّـِرَ[1] بِهَا عَلَیَّ فَأَشْقَى.
خداوندا! از تو معیشتی نیکو و شایسته می‌طلبم که با آن بتوانم بر تمامی نیازهایم چیره شوم و به وسیلۀ آن در دنیا به سرای آخرت دست یابم؛ بی‌آنکه مرا در ناز و نعمت غرق کنی تا سرکشی کنم، و یا زندگی را بر من سخت بگیری تا دچار رنج و بدبختی شوم.
أَوْسِعْ عَلَیَّ مِنْ حَلَالِ رِزْقِکَ، وَ أَفِضْ عَلَیَّ مِنْ سَیْبِ فَضْلِکَ، نِعْمَهً مِنْکَ سَابِغَهً وَ عَطَاءً غَیْرَ مَمْنُونٍ، ثُمَّ لَا تَشْغَلْنِی عَنْ شُکْرِ نِعْمَتِکَ بِإِکْثَارٍ مِنْهَا تُلْهِینِی بَهْجَتُهُ، وَ تَفْتِنُنِی[2] زَهْرَاتُ[3] زَهْوَتِهِ، وَ لَا بِإِقْلَالٍ عَلَیَّ مِنْهَا یَقْصُرُ بِعَمَلِی کَدُّهُ وَ یَمْلَأُ صَدْرِی هَمُّهُ.
روزی حلال خود را برایم وسیع کن و از بخشش و فضل بی‌پایانت نعمتی کامل و عطایی بی‌منت بر من ارزانی دار. آنگاه مرا به گونه‌ای مشغول نساز که شکر نعمت‌هایت را فراموش کنم؛ نه آنقدر زیاد نعمت ببخش که شادی‌اش مرا غافل کند و جلوه‌های فریبنده‌اش مرا به فتنه اندازد، و نه آنقدر روزی‌ام را کم کن که سختیِ تلاش برای جبران آن، مرا از بندگی بازدارد و فکر و اندوهش دلم را پُر کند.
أَعْطِنِی مِنْ ذَلِکَ یَا إِلَهِی غِنًى عَنْ شِرَارِ خَلْقِکَ وَ بَلَاغاً أَنَالُ بِهِ رِضْوَانَکَ وَ أَعُوذُ بِکَ یَا إِلَهِی مِنْ شَرِّ الدُّنْیَا، وَ شَرِّ مَا فِیهَا. لَا تَجْعَلِ الدُّنْیَا عَلَیَّ سِجْناً، وَ لَا فِرَاقَهَا عَلَیَّ حَزَناً[4]، أَخْرِجْنِی مِنْ فِتْنَتِهَا مَرْضِیّاً عَنِّی، مَقْبُولًا فِیهَا عَمَلِی إِلَى دَارِ الْحَیَوَانِ وَ مَسَاکِنِ الْأَخْیَارِ، وَ أَبْدِلْنِی بِالدُّنْیَا الْفَانِیَهِ نَعِیمَ الدَّارِ الْبَاقِیَهِ.
محبوبم! با آن نعمت‌ها، بی‌نیازی از مخلوقات بدکردارت را و دستیابی به رضایتت را به من عطا کن. به تو پناه می‌برم محبوب من! از شر دنیا و از شر آنچه در آن است. دنیا را برای من زندان مکن و فراق آن را برایم مایۀ اندوه قرار مده. مرا از فتنه‌های دنیا در حالی به سوی سرای جاودان و منزلگاه‌های نیکان بیرون ببر که از من خشنود باشی و عملم در آن پذیرفته شده باشد و به جای این دنیای زودگذر، نعمت‌های سرای باقی را نصیبم گردان.
اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ أَزْلِهَا وَ زِلْزَالِهَا وَ سَطَوَاتِ شَیَاطِینِهَا وَ سَلَاطِینِهَا وَ نَکَالِهَا وَ مِنْ بَغْیِ مَنْ بَغَى عَلَیَّ فِیهَا.
خداوندا! من به تو پناه می‌برم از سختی و بلاهای دنیا، و از تاخت و تازهای شیاطین و زورگویان آن، و از عقوبت‌هایش و از ستم کسی که در آن بر من ستم کند.
اَللَّهُمَّ مَنْ کَادَنِی فَکِدْهُ وَ مَنْ أَرَادَنِی فَأَرِدْهُ وَ فُلَّ عَنِّی حَدَّ مَنْ نَصَبَ لِی حَدَّهُ، وَ أَطْفِئْ[5] عَنِّی نَارَ مَنْ شَبَّ لِی وَقُودَهُ وَ اکْفِنِی مَکْرَ الْمَکَرَهِ، وَافْقَأْ عَنِّی عُیُونَ الْکَفَرَهِ، وَاکْفِنِی هَمَّ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیَّ هَمَّهُ.
خدایا! هر کس که قصد نیرنگ به من دارد، او را گرفتار نیرنگ کن؛ و هر کس که قصد بدی نسبت به من دارد، او را ناکام گردان؛ و تیغ آن کس را که به روی من تیغ کشد، کند کن و آتشی را که علیه من برافروخته، خاموش ساز؛ مرا از حیله و مکر حیله‌گران محفوظ دار؛ و چشمان کافران را از من کور کن؛ و مرا از غم و اندوهی که کسی بر من تحمیل کرده، رهایی بخش.
وَادْفَعْ عَنِّی شَرَّ الْحَسَدَهِ، وَاعْصِمْنِی مِنْ ذَلِکَ بِالسَّکِینَهِ وَ أَلْبِسْنِی دِرْعَکَ الْحَصِینَهَ وَاخْبَأْنِی مِنْ[6] سِتْرِکَ الْوَاقِی وَ أَصْلِحْ لِی حَالِی وَ أَصْدِقْ[7] قَوْلِی بِفِعَالِی وَ بَارِکْ لِی فِی أَهْلِی وَ مَالِی.
و شرّ حسودان را از من دور کن و با آرامشی از سوی خودت، مرا از گزند حسادت آنان حفظ کن. زرهِ محکم و نفوذناپذیر خودت را بر من بپوشان و مرا در پناهِ پوششِ محافظت‌کننده‌ات پنهان ساز. حال و روز مرا بهبود بخش و گفتارم را با کردارم تصدیق کن و به خانواده و دارایی‌ام برکت عطا فرما.
[1] . در برخی نسخه ها: تَقْتُرَ
[2] . در برخی نسخه ها: تَفْتِنِّی
[3] . در برخی نسخه ها: زَهَرَاتُ
[4] . در برخی نسخه ها: حُزْناً
[5] . در برخی نسخه ها: أَطْفِ
[6] . در برخی نسخه ها: فی
[7] . در برخی نسخه ها: صَدِّقْ
