سختی های دوران رحمی برای چیست؟ آیا تحمل این فشارها مفید است؟
حتماً برای شما هم سؤال شده که دلیل فشارهایی که در دنیا بر ما وارد میشود، چیست؟ جالب است بدانید که طبق قاعدۀ نسبت دلیل بخشی از فشارهای دنیا با دلیل سختی های دوران رحمی مشابه است، اما اینکه چرا باید فشارها و سختی های دوران رحمی را تحمل کنیم و اینکه سختی های دوران رحمی نهایتاً چگونه باعث تغییر شرایط ما در دنیا می‌شوند، موضوع این درس ماست. ما در این درس قصد داریم که با بررسی زندگی جنین در درون رحم و رابطۀ او با محیط اطرافش به این سؤالات پاسخ دهیم.
پدر و مادری را فرض کنید که در انتظار تولد نوزاد خود هستند. مدام شرایط جنین داخل رحم را چک کرده و از طریق انجام آزمایشات مختلف، سونوگرافی و بررسی حرکات جنین، وضعیت سلامت او را در رحم مادر می‌سنجند. برای کسانی که از بیرون جنین را مشاهده می‌کنند، وضعیت جنین از دو حالت خارج نیست؛ یا سالم است و در حال اندام‌سازی مطابق با برنامۀ تعیین شدۀ خود پیش می‌رود و یا اینکه سالم نیست؛ البته در بسیاری از موارد با وجود عدم سلامت، جنین می‌تواند زندگی فوق‌العاده و بدون مشکلی را در رحم تجربه کند؛ چون معمولاً این عدم سلامت در رابطه با ابزاری که در دنیا به آن نیاز دارد، تعریف میشود. مثلاً برای جنین داخل رحم فرقی نمی‌کند، که برای خود دو دست ایجاد کرده باشد، یا یک دست. چه بسا با یک دست در فضای رحمی خود با آزادی بیشتری هم حرکت کند، اما به محض تولد و رو‌یا‌رویی با شرایط و استانداردهای دنیا متوجه نقص‌ها و مشکلات خود میشود.
و حالا پدر و مادری که عدم سلامت جنین خود را از بیرون مشاهده می‌کنند، از هیچ تلاشی برای درمان جنین در رحم کوتاهی نمی‌کنند. رحم مادر به دلیل برخورداری از قابلیت سازندگی فوق‌العاده بالا بهترین مکان برای حل مشکلات جنین و مطابقت او با شرایط زیستی دنیا محسوب میشود؛ بنابراین پدر و مادر و یا پزشکان حاضرند برای نتیجه‌گیری فوق‌العاده بهتر در درمان و صرفه‌جویی در وقت و هزینه در صورت امکان جنین را در رحم درمان کنند؛ هرچند که این کار باعث وارد شدن درد و ایجاد ناراحتی‌هایی برای جنین در رحم مادر شود.
زندگی رحمی چقدر مهم است؟
زندگی رحمی از جهت قابلیت سازندگی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است، چون قدرت سازندگی رحم مادر میلیونها بار از دنیا بیشتر است. رحم در مدت کوتاه نه ماهه جسمی میسازد که سال‌ها در دنیا زندگی میکند؛ درحالی‌که دنیا توان ساخت یک بند انگشت را هم نداشته و برای درمان ضعفها و بیماریهای کوچک هم، زمان و رنج زیادی را به ساکنینش تحمیل میکند. به دلیل قابلیت پایین دنیا در سازندگی است که در صورت وجود مشکل پزشکان ترجیح می‌دهند مراحل درمان جنین را در همان محیط رحم و پیش از تولد انجام دهند؛ البته دوران رحمی از لحاظ کیفیت زندگی معمولاً اهمیت چندانی ندارد. تا جایی‌که ما دوران نه ماهۀ درون رحم را حتی جزئی از سال‌های عمر خود محسوب نمی‌کنیم. ما معمولاً در رحم از امکاناتی حداقلی برخورداریم و در حال آماده‌سازی خود برای محیطی هستیم که قرار است به آن وارد شویم. برای مثال، تمام امکانات ما در رحم مادر شامل یک جفت، یک بندناف و فضای درونی رحم مادر است، در حالی‌که پس از تولد با دنیایی روبه‌رو هستیم که اقیانوس‌ها، کهکشان‌ها، پیچیدگی ساختار موجودات مختلف و… تنها بخشی از آن است.
بنابراین پدر و مادر ترجیح می‌دهند که جنین در دوران محدود رحمی در صورت نیاز فشارها و سختی هایی را تحمل کند، اما در عوض با شرایط زیستی دنیا سازگار شده و عمری را در راحتی و آسایش سپری کند. جنینی که نسبت به فضای خارج از رحم آگاهی نداشته و با ریاضیات دنیا آشنا نیست، بی‌خبر از همه‌جا این درد و رنج را متحمل میشود، قطعاً برای او گذراندن دوران رحمی در آرامش از تحمل این سختی‌ها خوشایندتر است، چون در داخل رحم اطلاعی از فضای گسترده و پیچیده‌ای که رحم کوچک او را احاطه کرده است، ندارد. از نگاه جنین تمامی این اقدامات و فشارها بیهوده بوده و فقط آرامش زندگی رحمی او را بر هم می‌زند. جنین پس از تولد به دنیا تازه با دلیل سختی‌ها و رنج‌هایش مواجه میشود و می‌فهمد که تمام این اتفاقات و فشارها به دلیل وجود نقص‌هایی بوده که می‌توانسته زندگی او را در فضای بیرون از رحم مادر با اختلال و رنج مواجه کند. یعنی در واقع او مجبور به تحمل رنجی زودگذر در برابر رنجی عمیق و مدت دار شده.
همۀ ما در زمان جنینی در رحم معصوم هستیم؛ یعنی نسبت به روند و میزان رشدمان، کمبودهای احتمالی یا نقاط قوتی که در بدنمان ایجاد میشود، نقشی نداریم و طبق یک برنامۀ از پیش تعیین‌شده و البته تأثیراتی که از سوی مادر بر فضای رحمی ما گذاشته میشود، دوران رحمی موفق یا ناموفقی را پشت سر می‌گذاریم. در نهایت هم بر اساس میزان مطابقتی که با شرایط دنیا داریم، از امکانات آن بهره‌مند می‌شویم؛ البته سختی های دوران رحمی تنها مختص به رحم مادر نبوده و طبق قانون نسبت شامل زندگی ما در رحم دنیا هم میشود، که در مقاله‌ای جداگانه به آن خواهیم پرداخت.
دلیل دستورات دینی
فراز و فرودهای دوران جنینی برای کسی که از بیرون به جنین می‌نگرد با جنینی که در داخل رحم است، بسیار متفاوت است. اگر جنین می‌توانست در محیط رحم برای ساختن هریک از اعضای جسم چون و چرا بیاورد و یا حرکت تکاملیاش را متوقف کند، بعد از پایان دوران زندگی رحمی و مدت نه ماهه‌اش در تمام مدت زندگی دنیایی رنج می‌کشید. رابطۀ ما با دستورات دینی هم چنین رابطهای‌ست. در رابطه با شفقت، مهربانی، خمس و زکات، نماز و روزه، حجاب، ترجیح دادن دیگران به خود، نوعدوستی، دگردوستی و همۀ دستورات دینی اگر افق نگاه ما تنها محدود به زندگی دنیایی‌مان باشد، این امور دست و پاگیر و مزاحم خواهند بود.
در حقیقت هریک از این دستورات دینی ممکن است لذتی از لذتهای دنیا را بر ما حرام کنند، اما روح ما را با خصوصیات آخرتی رشد می‌دهند. ما در گذر از رحم مادر به دنیا جفتمان را رها میکنیم، چون در دنیا دیگر به آن نیازی نداریم و در زمان ترک این دنیا هم جسم‌مان را رها کرده و تنها با روح یا قلبمان به آخرت متولد می‌شویم، اما چگونگی و کیفیت لحظۀ تولد ما بسته به این است که تا چه اندازه از دنیا برای کسب قلب سلیم استفاده کردهایم. چه اندازه خود را برای لذت بردن و استفاده از خصوصیات جهان آخرت که میلیاردها بار بزرگتر از دنیاست پرورش دادهایم.
ما برای استفاده از هر خصوصیت جهان آخرت امکاناتی لازم داریم. درست است که جنین در رحم مادر فقط از خون تغذیه میکند، اما با خودش دهان، زبان، حس چشایی و دستگاه گوارشی میآورد که برای استفاده از هزاران طعم و مزهای که در عالم دنیا وجود دارد، ضروری‌اند؛ اگر از وجود دنیایی که رحم مادر را احاطه کرده و بینهایت بار از محیط رحم بزرگتر، زیباتر و نامحدودتر است بیاطلاع باشیم، تمام تلاش‌ها و عضوسازیهای جنین را بیهوده و بیثمر می‌دانیم؛ چرا که وقتی در رحم هستیم، زندگی دنیا برای ما حکم غیب را دارد. درست همان‌طور که آخرت از دید ساکنین دنیا پوشیده است. لحظۀ تولد ما به دنیا زمانی‌ست که با حاصل تلاش‌های بی‌وقفۀ خود در دوران رحمی مواجه شده و به تمامی آنچه که در مدت حیاتمان در رحم ساخته بودیم، نیاز پیدا میکنیم و لحظۀ تولد ما به آخرت زمانی‌ست که با حاصل چیزی که در رحم دنیا به دست آورده‌ایم روبه‌رو خواهیم شد و به تمامی آنچه که در مدت حیاتمان در رحم دنیا ساخته بودیم، نیاز پیدا میکنیم.
ما در این درس به بررسی سختی های دوران رحمی پرداختیم. گفتیم که جنین به دلیل بی‌اطلاعی از ریاضیات دنیا، ممکن است سختی های دوران رحمی و تلاش‌های خود را بیهوده و بیثمر بداند. جنین پس از تولد به دنیا دلیل اندام‌سازی و روندی که در رحم مادر طی کرده است را متوجه میشود. پدر و مادر و پزشکانی که زندگی جنین را از بیرون نظاره می‌کنند، از قابلیت سازندگی بالای رحم باخبرند. در نتیجه حاضرند که جنین این فشارها را تحمل کند، اما با شرایط زیستی دنیا سازگار شود.
به نظر شما تحمل سختی های دوران رحمی در ازای عمری مطابقت با شرایط زیستی دنیا کار عاقلانه‌ای است؟ نظرات خود را در این زمینه با ما در میان بگذارید.